Πνευματικός Πατήρ

Αφορμή παίρνω από το σχόλιο του κου Νίκου Δήμου στο δικό του blog και επειδή δεν θέλω να κάνω κατάχρηση του χώρου του γράφω εδώ εκτενέστερα τις σκέψεις μου.

Βλέπω τον κο Χριστόδουλο πρώτα και πάνω απ' όλα ως ένα τηλεοπτικό πρόσωπο, ιδιαίτερα φωτογενές και αρκετά έως πολύ ικανό στην επικοινωνία. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος image maker κρύβεται πίσω απ' αυτήν την εικόνα, οπότε πρέπει να δεχτούμε ότι η επιλογή της προβολής του ως τέτοιου βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο. Στα τόσα χρόνια που είναι αρχιεπίσκοπος δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή δημοσιότητας που να μην ήταν προφανές ότι η παρουσία της κάμερας όριζε τον τρόπο που μιλούσε, τον τόνο της φωνής του, την κάθε του κίνηση. Ακόμα και όταν ιερουργούσε οι κλεφτές ματιές προς την κάμερα ήταν φανερές. Αυτό είναι ίσως και το βαρύτερο "αμάρτημα" του αρχιεπισκόπου. Η εκκοσμίκευση της εκκλησίας και της θρησκείας. Ο πνευματικός πατέρας του τίτλου δυστυχώς δεν μένει εδώ.

Από που απορρέει αυτή η τάση του κου Χριστόδουλου? Από μια μεγαλομανία, άνευ προηγουμένου για ιεράρχη. Ο αρχιεπίσκοπος από την αρχή της θητείας του ως και σήμερα αντιμετωπίζει εαυτόν, και απαιτεί να τον αντιμετωπίζουν, ως αρχηγό κράτους. Το καμουφλάρισμα των συγκεντρώσεων με το όνομα "λαοσύναξη" δεν αλλάζει αυτό που πραγματικά ήταν, πολιτικές συγκεντρώσεις με όλα τα παρελκόμενα. Πλήθος, συνθήματα, πανό και, βεβαίως, ο "χαρισματικός ηγέτης" στο μπαλκόνι να υψώνει το λάβαρο της επανάστασης. Πόσο πιο πολιτική μπορεί να γίνει μια πράξη? Ευτυχώς που ο τότε πρωθυπουργός δεν έκανε πίσω και ο σκοπός, η επιβολή της εκκλησίας ως ισότιμου με την κυβέρνηση πολιτειακού παράγοντα, δεν επετεύχθη.

Για να αναφέρουμε τα υπόλοιπα σφάλματα του μπορεί να χρειαστούν και 30 σελίδες. Από το αρχιεπισκοπικό μέγαρο (σε περιουσία του κράτους και όχι της εκκλησίας), μέχρι το πριμ παραγωγικότητας (από πότε τα μυστήρια της εκκλησίας μπήκαν σε γραμμή παραγωγής?) και από την κόντρα με τον πατριάρχη (δημοσκοπικώς η μάχη αυτή χάθηκε και μάλλον αυτό τον πείραξε περισσότερο, είπαμε πάνω απ' όλα το image), μέχρι την "δεξιά του Κυρίου" (δεν του βγήκε διότι ο αρριβίστας πρωθυπουργός δεν τον χρειαζόταν πλέον) τα σφάλματα που μπορεί κάποιος να του προσάψει είναι δεκάδες.

Τώρα, σε μιά δύσκολη για τον ίδιο στιγμή, η επικοινωνιακή πολιτική του συνεχίζεται. Φρόντισε με μια απλή ανακοίνωση να διαψεύσει όσους τον επισκέφθηκαν και δήλωναν εξερχόμενοι ότι ήταν ευδιάθετος, τονίζοντας το βάρος της ασθένειας του. Εκπληκτική κίνηση που έκανε το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ να εξαπολύσει νέους ύμνους για το ήθος του.

Το να ευχηθείς περαστικά σε έναν άνθρωπο που πάσχει από ανίατη ασθένεια, είναι μάλλον άτοπο. Το μόνο που μπορώ να του ευχηθώ είναι για το υπόλοιπο του βίου του να μην βασανισθεί από τις γνωστές παρενέργειες αυτής της ασθένειας, γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει τέτοια ταλαιπωρία

ΕΛ.ΑΣ. Ελλήνων Βασανιστών Part II

Με λύπη μου είδα σήμερα από το πρωι τα κανάλια να ασχολούνται με το θέμα των βασανιστηρίων με όλους τους λάθος τρόπους, σε σημείο που να προβληματίζομαι για τους λόγους που είχαν να χειριστούν το θέμα έτσι.

Κατ' αρχάς, δόθηκε λόγος στο θύμα της ληστείας που είχαν διαπράξει οι δυο βασανισθέντες, μια κυρία γύρω στα 40, που όπως πληροφορηθήκαμε έχει κάποιο πρόβλημα στο ένα πόδι. Δυστυχώς, δεν κατάλαβα το σκοπό αυτής της μαρτυρίας. Η εν λόγω κυρία πιστοποίησε ότι αυτοί οι δύο ήταν κοινοί εγκληματίες που προσπάθησαν να της αποσπάσουν τη τσάντα. Και λοιπόν? Τι σχέση έχει αυτό με την πράξη του αστυνομικού? Η κυρια δεν ήταν μάρτυρας των βασανιστηρίων, άρα δεν έχει καν λόγο να είναι εκεί και να μιλάει. Μηπως ο κος Παπαδάκης, στην εκπομπή του οποίου εμφανίστηκε η κυρία, θέλει να μας πει ότι υπάρχει δικαιολογία για την πράξη?

Στην ίδια εκπομπή, η ίδια κυρία υπερασπίστηκε τους αστυνομικούς γιατί "της φέρθηκαν καλά" και "στο κάτω κάτω της γραφής θέλουμε αστυνομικούς με laptop?". Ωραιότατα. Αφού η κυρία αυτή ισοσταθμίζει τα δυο γεγονότα, κάτω από τις επιδοκιμασίες του παρουσιαστή, προτείνω να τη χαστουκίσει κάποιος μπροστά σε δυο άλλους που θα γελάνε μαζί της για να δούμε αν προτιμά αυτό ή να της πάρουν το πορτοφόλι.

Το βράδυ στις ειδήσεις, είχαμε εκπληκτικό show από έναν κακεντρεχή και αντιαισθητικό δικηγορο (τον δικηγόρο του αστυνομικού), ο οποίος διέκοπτε συνεχώς τον δικηγόρο των θυμάτων λέγοντας του "τι μιλάς εσύ? οι πελάτες σου είναι ληστές" και τον εκπρόσωπο της αστυνομίας λέγοντας του "τι μιλάς εσύ? κάτσε στο γραφειάκι σου και άσε τους άλλους που βγαίνουν στο δρόμο να μιλάνε".

Κατά τη διάρκεια αυτής της εξαιρετικής παράστασης του δικηγόρου του οποίου το όνομα φρόντισα να ξεχάσω αμέσως, υπήρχε τίτλος κάτω από τα παράθυρα "Τον προκάλεσαν οι δύο ληστές". Αυτά έγιναν στον Alpha (θα μου πείτε οι παρουσιαστές έλεγαν συνεχώς ότι αυτά είναι ανοησίες, αλλά η γραπτή εντύπωση πάντα μένει, έτσι δεν είναι κύριε Γκαίμπελς?).

Εκπληκτική εμφάνιση, όπως συνηθίζει άλλωστε, έκανε και ο-όχι-τόσο-ωραίος Άδωνις (που θα έπρεπε να ονομάζεται Στέντορας, έτσι όπως καλύπτει τα πάντα με τις φωνές του), ο οποίος με μια φράση κατάφερε να εξισώσει την κρατική βία με τη βία 20 ατόμων που δρουν εκτός νόμου. Δυστυχώς, αυτός ο άνθρωπος θα μας εκπροσωπεί στη βουλή σε λίγο καιρό, αν και από χιουμοριστική άποψη αυτό δεν είναι και τόσο κακό.

Εθνικισμός, ρατσισμός και λοιπές δυνάμεις

Με αφορμή το σημερινό θέμα της κακοποίησης των δύο νεαρών από την αστυνομία αναδύθηκε πάλι το βρωμερό κεφάλι του ρατσισμού. Ο περισσότερος κόσμος υπέθεσε ότι τα δύο αυτά άτομα είναι Αλβανοί, οπότε άρχισαν και τα αντίστοιχα σχόλια με την κοινή συνισταμένη "καλά τους κάνανε". Μερικές σκέψεις πάνω σ' αυτό.

Έχω την πεποίθηση ότι ο υπερπατριωτισμός δημιουργείται από την έλλειψη εθνικής συνείδησης και γνώσης. Η άγνοια της ιστορίας κάθε λαού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ρατσισμό. Και εξηγούμαι.

Η ναζιστική Γερμανία αναζητώντας "ζωτικό χώρο" και οικονομικούς πόρους, εισέβαλε στην Πολωνία και πετσόκοψε τους Εβραίους. Οι Εβραίοι με τη σειρά τους, αναζητώντας τον δικό τους χώρο, εισέβαλαν στην Παλαιστίνη και πετσόκοψαν τους Άραβες. Αντιστοίχως, στην μεταπολεμική Γερμανία μια από τις χειρότερες βρισιές ήταν "ξένος εργάτης", μεγάλο μέρος των οποίων ήταν Έλληνες, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν ως μέγιστη, πλέον, βρισιά το "Αλβανέ", τον ξένο εργάτη, δηλαδή.

Υπάρχει, βεβαίως, και το τρομερό επιχείρημα ότι δεν τα έχουμε με όλους τους ξένους, αλλά μόνο με τους Αλβανούς, οι οποίοι είναι μοχθηροί, πανούργοι και εγκληματίες στο σύνολο τους. Ας το δούμε κι αυτό.

Κατ' αρχάς, ας δεχτούμε ότι κάποιον από εμάς τον έκλεψε ένας Αλβανός, αυτό αυτομάτως κάνει όλους τους Αλβανούς κλέφτες? Εκτός του ότι θυμίζει το γνωστό "ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι", γιατί αν μας κλέψει ένας Έλληνας δεν γίνονται αυτομάτως όλοι οι Έλληνες κλέφτες?

Το να κρίνουμε έναν λαό από τους πέντε, δέκα, εκατό ή χιλιάδες εγκληματίες που έχει είναι τουλάχιστον γελοίο. Σαφώς η πλειοψηφία των πρώτων μεταναστών που ήρθε στη χώρα μας ήταν συστημένοι κατευθείαν από τις φυλακές, αλλά οι δικοί μας κάτοικοι των φυλακών είναι "μπουμπούκια" και δεν το ήξερα? Γιατί αυτοί οι εγκληματίες να ορίζουν και τον τίμιο εργάτη που προσπαθεί να ζήσει την οικογένεια του, κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε μια ξένη χώρα? Και όχι μόνο αυτούς. Γιατί να κρίνω ως κατώτερο μου ή ως εγκληματία τον Ισμαήλ Κανταρέ μόνο και μόνο επειδή είναι Αλβανός?

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο δαιμονοποίησης των Αλβανών που κάποια χρόνια πριν μια κυρία που την είχαν ληστέψει μέσα στο σπίτι της, είχε πει το εξής εκπληκτικό στο δελτίο ειδήσεων: ήταν Αλβανοί, αλλά μίλαγαν ελληνικά όσο καλα μιλάμε κι εμείς για να μην το καταλάβω.

Τέλος, για να γυρίσουμε και στην ιστορική συνείδηση που λέγαμε νωρίτερα, αυτοί οι Έλληνες Αρβανίτες, τι ακριβώς είναι? Αν δε με γελούν τα ελληνικά μου, Αρβανίτης είναι ο εξ Αλβανίας προερχόμενος, όπως Ελλαδίτης είναι ο εξ Ελλάδος προερχόμενος. Κι αν η ετυμολογία δεν μας πείθει, τα αρβανίτικα με τα αλβανικά είναι σχεδόν όμοια γλώσσα. Είναι γνωστό ότι την Μπουμπουλίνα την σκότωσαν επειδή έβρισε λέγοντας "αει κιχου", δηλαδή, άντε πηδήξου στα αλβανικά. Προφανώς η Μπουμπουλίνα, οι Μποτσαραίοι και οι λοιποί Αρβανίτες ήρωες του 21 (μαζί με το μισό στρατό του Κολοκοτρώνη, ο οποίος μιλούσε και ελλληνικά και αρβανίτικα για να μπορεί να συνεννοείται με τους στρατιώτες του) ήταν μοχθηροί εγκληματίες που ήθελαν το κακό της Ελλάδας.

Και μια τελευταία φράση. Η περίφημη μπέσα για την οποία είμαστε τόσο πεήφανοι ως Έλληνες είναι λέξη αλβανική.

Υ.Γ. Όσο για την αντίθετη όψη του νομίσματος και εννοώ όλους αυτούς που λένε ότι ντρέπονται που είναι Έλληνες, έχω να πω ότι το να είσαι ρατσιστής με τον εαυτό σου είναι τουλάχιστον χαζό. Δεν μπορείς να κατηγοριοποιείς όλους τους Έλληνες βάσει ενός ηλίθιου δείγματος. Εμένα προσωπικά, αλλά πιστεύω και τη χώρα μου, δεν μας αντιπροσωπεύει αυτός ο τυχάρπαστος μπάτσος και οι βαρβαρότητες του.

ΕΛ.ΑΣ Ελλήνων Βασανιστών

Ένας αστυνομικός βασανίζει και εξευτελίζει δύο κρατούμενους. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το βίντεο τα λέει όλα. Το έγκλημα των δύο νεαρών απ' ότι κατάλαβα ήταν ότι έκλεψαν μια τσάντα. Ο ένας είναι Έλληνας και ο άλλος μάλλον Αλβανός.

Το τραγικό είναι ότι το βίντεο μπορεί να είναι αποτρόπαιο, αλλά δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Όταν δίνεις εξουσία σε κάθε καρυδιάς καρύδι, χωρίς έλεγχο, αφήνοντας ατιμώρητους όσους διαπράτουν εγκλήματα (γιατί έγκλημα είναι τα βασανιστήρια), τότε τέτοιες εικόνες είναι αναμενόμενες. Πόσες αντίστοιχες τέτοιες σκηνές έχουν μείνει κρυφές δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μπορούμε να υποψιαστούμε όμως αν λάβουμε υπόψη μας ότι τα γεγονότα αυτά έλαβαν χώρα ένα χρόνο πριν και κυκλοφορούσαν σαν κοινό μυστικό στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας που τώρα, στο σύνολο της, νοιώθει "έκπληξη", "αποτροπιασμό" και "καταδικάζει".

Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της χώρας οργίστηκε και αυτή τη φορά δεν άφησε την οργή του να διαρρεύσει, αλλά βγήκε ευθαρσώς και το είπε. Μεγάλη εξέλιξη.
Βεβαίως, η αξιωματική αντιπολίτευση στηλίτευσε το γεγονός, ξεχνώντας το ξυλοδαρμό τσιγγάνων πριν 10 χρόνια, γεγονός που καταδίκασε τη χώρα μας στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιώματων πριν μερικούς μήνες.

Το να κατηγορήσουμε έναν βλάκα αστυνομικό, γιατί περί βλακός πρόκειται, είναι το μόνο εύκολο. Το δύσκολο είναι να επισημάνουμε την ευθύνη αυτών που τον έβαλαν και αυτών που τον διατήρησαν σε αυτή τη θέση. Αυτών που επικρότησαν τον "πατριωτισμό" του και την επαγγελματική του "ευσυνειδησία" και αυτών που του έδωσαν την εξουσία να δρα ασύδοτα (ξεχάσαμε άραγε το "εσείς είστε το κράτος" του πρώην πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη?).

Δυστυχώς, όταν άνθρωποι ανίκανοι να διοικήσουν ένα περίπτερο, διοικούν αστυνομικά τμήματα, υπουργεία και τέλος την ίδια τη χώρα, αυτά είναι πταίσματα μπροστά σε αυτά που πρόκειται να δούμε στο μέλλον.

Για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερες πληροφορίες πάνω σε θέματα αστυνομικής ασυδοσίας http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192

Το link, αν θέλετε να δείτε το βίντεο είναι http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=719730#719733

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος

Ένα τραγούδι σε ελεύθερη μετάφραση:

Ω! Έλεος, δείξε έλεος
Τα πράγματα δεν είναι πια όπως ήταν παλιά
Που πήγαν οι γαλάζιοι ουρανοί?
Δηλητήριο είναι ο άνεμος που φυσά από το βορρά, το νότο και την ανατολή

Ω! Έλεος, δείξε έλεος
Τα πράγματα δεν είναι πια όπως ήταν παλιά
Πετρέλαιο πεταμένο στον ωκεανό και
Στις θάλασσες ψάρια γεμάτα υδράργυρο

Ω! Έλεος, δείξε έλεος
Τα πράγματα δεν είναι πια όπως ήταν παλιά
Ραδιενέργεια στη γη και στον ουρανό
Ζώα και πουλιά που ζουν κοντά πεθαίνουν

Ω! Έλεος, δείξε έλεος
Τα πράγματα δεν είναι πια όπως ήταν παλιά
Τι θα γίνει με αυτή την υπερπλήρη γη?
Πόση ακόμα ανθρώπινη κακοποίηση μπορεί να αντέξει?

Είναι τραγικά αστείο ότι από το 1971 που γράφτηκε αυτό το τραγούδι η ανησυχία μας παραμένει η ίδια. Το κακό είναι ότι, αν αυτός ο πλανήτης συνεχίσει να υπάρχει, μετά από 50 χρόνια θα είναι ακόμα επίκαιρο.

Δυστυχώς, αστειότητες σαν αυτή τη σημερινή με τα 10 λεπτά χωρίς ρεύμα δεν πρόκειται να σώσουν την καθημερινή καταστροφή που η Γη δέχεται. Τα στοιχεία της καθημερινής καταστροφής είναι πολλά και υπάρχουν αρκετές οργανώσεις που μπορούν να μας ενημερώσουν.

Αυτά που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι λίγα, αλλά τουλάχιστον μερικές μικρές κινήσεις μπορούν να γίνουν κι από μας. Ας το σκεφτούμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στη φύση με μια σακούλα σκουπίδια ή όταν θα έχουμε μια τσάντα γεμάτη ανακυκλώσιμα υλικά.

http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=521&Itemid=71

Ποιά είναι τελικά τα όρια της έκφρασης?

"Θύμα λογοκρισίας έπεσε το βίντεο- έργο τέχνης, που κατασχέθηκε (!) στη διεθνή έκθεση Αrt Αthina προκαλώντας έντονες αντιδράσεις
Μεσημέρι Σαββάτου, δύο παρά τέταρτο. Την ώρα που εκατοντάδες επισκέπτες της (13ης) διεθνούς εικαστικής έκθεσης Αrt Αthina περιηγούνται τα περίπτερα των 71 γκαλερί, αστυνομικοί της Άμεσης Δράσης καταφτάνουν στον χώρο της Ηelexpo για να διερευνήσουν ανώνυμη καταγγελία περί «προσβολής εθνικών συμβόλων». Και φεύγουν με διπλή λεία: το «προσβλητικό» έργο τέχνης (βίντεο) της Εύας Στεφανή και τον γενικό διευθυντή της έκθεσης, Μιχάλη Αργυρού για να δώσει εξηγήσεις, βάσει νόμου του 1931!"

Η είδηση είναι απο τα σημερινα "Νέα", για μια ιστορία όμορφα φτιαγμένη και σκηνοθετημένη από μερικά από τα σκοτεινότερα μυαλά του σύγχρονου κοινωνικού μας βίου.

Ακούγοντας την είδηση, αρχικά σκέφτηκα πως κάποιος ανεγκέφαλος αποφάσισε να το "παίξει μάγκας" πάλι και κουβάλησε την αστυνομία για μια κλασική υπόθεση λογοκρισίας. Μελετώντας λίγο καλύτερα τα δεδομένα, ανακαλύπτουμε ότι πίσω από την καταγγελία βρίσκεται ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και η προσπάθεια των κυρίων αυτών να εκμεταλευθούν για ακόμα μια φορά τα αγνά ή όχι πατριωτικά αισθήματα κάποιων συνανθρώπων μας. Παρακολουθώντας τα κανάλια, βλέπουμε τον όχι και τόσο ωραίο Άδωνι να περιφέρεται και να ζητάει την λογοκρισία του εν λόγω έργου, με τρόπο αρκετά εύσχημο οφείλω να ομολογήσω.

Αυτός ο κύριος, βέβαια, ξεχνά πως την ελευθερία της έκφρασης της οποίας την κατάργηση ζητά για το έργο αυτό, την επικαλέιται (και ορθώς πρέπει να επισημάνω) κάθε φορά που το βιβλιοπωλείο του γίνεται στόχος αναρχικών. Αν επειδή διαφωνεί αυτός και κάποιοι όμοιοι του με το μήνυμα ενός έργου τέχνης, αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να το "καταργήσει", αυτομάτως δεν παραχωρεί σε όποιον διαφωνεί με τα βιβλία του το δικαίωμα να τα καίει? Λίγη προσοχή κύριε Γεωργιάδη, διότι μας σέρνετε σε πολύ άσχημα μονοπάτια.

Το συγκεκριμένο έργο τέχνης δεν το είδα και από τις περιγραφές υποψιάζομαι ότι δεν είναι του γούστου μου αν και μπορώ να φανταστώ το μήνυμα. Τα ερωτήματα που τίθενται με όλη αυτήν την ιστορία είναι ουσιαστικά δύο. Πρώτον μέχρι που φτάνουν τα όρια της τέχνης και η έκφραση του κάθε πολίτη και δεύτερον τα εθνικά σύμβολα, εν καιρώ ειρήνης τουλάχιστον, είναι τόσο ιερά που δεν επιτρέπεται να τα αγγίξουμε?

Νομίζω, ότι το πρώτο ερώτημα έχει απαντηθεί εδώ και 200 περίπου χρόνια και η μόνη πολιτισμένη, υποτίθεται, χώρα που το αγνοεί είναι η Ελλάδα (είναι τρομερό, αλλά η ελληνική εκκλησία μέσω του ηγέτη της έχει κατακεραυνώσει δεκάδες φορές το Διαφωτισμό ως υπαίτιο για όλα τα δεινά της κοινωνίας μας).

Το δεύτερο είναι και το πονηρό θεματάκι. Σε μια αμερικάνικη ταινία της σειράς με τον Michael Doughlas της οποίας τον τίτλο δεν θυμάμαι, εμφανίζεται ο Αμερικανός πρόεδρος σε μια δημοσιογραφική ενημέρωση και υπερασπίζεται το δικαίωμα μιας γυναίκας (η οποία τυχαίνει να είναι ερωμένη του) να καίει την αμερικάνικη σημαία, στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης. Πριν από μερικά χρόνια η αμερικανίδα κωμικός Roseanne Barr κατακρεούργησε τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο και στις αντιδράσεις του κόσμου απάντησε ότι είναι ο εθνικός της ύμνος και θα τον κάνει ότι θέλει.

Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι σε μια βαθιά πουριτανική χώρα, όπως είναι οι Η.Π.Α., όπου ο πατριωτισμός είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα αυτές οι απόψεις μπορούν και περνάνε και τελικά να γίνονται σεβαστές. Αντίθετα στη χώρα μας αυτό είναι αδιανόητο. Μάλιστα, ο βουλευτής της Ν.Δ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, προφανώς μπερδεύοντας τη Βουλή με το Hollywood, σε μια συζήτηση για τους αναρχικούς και το κάψιμο της σημαίας τόλμησε να αναπράγει την ατάκα του προέδρου στην προαναφερθείσα ταινία και μετά για ένα δεκαήμερο περίπου περιόδευε από κανάλι σε κανάλι ανασκευάζοντας και προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Για μένα δεν τίθεται θέμα. Η σημαία είναι ένα κομμάτι πανί και ο εθνικός ύμνος ένα τραγούδι. Η πραγματική τους αξία βρίσκεται σε αυτό που συμβολίζουν και αν αύριο κάποιος αποφασίσει να κάψει μια σημαία (το πανί) για να διαμαρτυρηθεί επειδή αυτή η χώρα τον πληγώνει, ας το κάνει. Και αυτό το κάψιμο συμβολικό είναι.

Όταν οι Σάντας και Γλέζος κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, δεν απελευθέρωσαν την Αθήνα από τους Γερμανούς, κατάφεραν, όμως, ένα πλήγμα στο γόητρο της ναζιστικής Γερμανίας. Η νίκη τους ήταν συμβολική.

Και μια τελευταία σκέψη. Πριν 11 χρόνια κάποιος προσπάθησε να κατεβάσει μια σημαία από τον ιστό της. Ο στρατιώτης που φύλαγε την περιοχή πυροβόλησε και σκότωσε αυτόν τον άνθρωπο. Είχε το δικαίωμα για αυτό το εθνικό του σύμβολο να αφαιρέσει τη ζωή ενός ανθρώπου?

Η σημαία ήταν τουρκική και το όνομα του νεκρού Σολωμός Σολωμού.

Γιατί Σίσυφος?

Πρώτα απ' όλα, ας θυμηθούμε ποιος ήταν αυτός ο μυθολογικός ήρωας. Το γενεαλογικό του δέντρο, η οικογενειακή του κατάσταση και τα διάφορα μικροσκανδαλάκια της ζωής του δε με αφορούν και όποιος θέλει μπορεί να ψάξει στις διάφορες εγκυκλοπαίδειες και να βρει ότι πληροφορίες θέλει.

Το σημαντικό με αυτόν τον μύθο είναι το τέλος του. Ο Σίσυφος, σε άλλες περιπτώσεις αναφέρεται ως ενάρετος βασιλιάς και σε άλλες ως πανούργος κλέφτης, ήταν ο εξυπνότερος άνθρωπος στη γη. Με διάφορους τρόπους πάντα κατάφερνε να ξεγελά τους πάντες και να κερδίζει αυτό που θέλει. Κάποια στιγμή πρόδωσε το μυστικό του Δία για το βιασμό της νύμφης Αίγινας και ο Δίας διέταξε να τον αλυσοδέσουν στον Άδη. Αυτός, όμως κατάφερε να αλυσοδέσει τον ίδιο το Θάνατο και να επιστρέψει στη γη.
Όσο καιρό ο Θάνατος ήταν αλυσοδεμένος κανείς δεν μπορούσε να πεθάνει. Ο Άρης ενοχλημένος από το γεγονός ότι οι μάχες δεν είχαν αποτέλεσμα (αφού κανείς δεν πέθαινε) τον ελευθέρωσε και ξαναέστειλε τον Σίσυφο στον Τάρταρο.

Όμως ο πανούργος Σίσυφος δεν έιχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Διέταξε τη γυναίκα του, Μερώπη, να μην τον τιμήσει με τα ταφικά έθιμα της εποχής και ακολούθως έπεισε την Περσεφόνη να του επιτρέψει να επιστρέψει στη γη ούτως ώστε να τη συνετίσει. Η Περσεφόνη πείστηκε, ο Σίσυφος ανέβηκε στη γη και φυσικά δεν επέστρεψε ποτέ, ώσπου ο Ερμής τον συνέλαβε και τον οδήγησε ξανά στον Τάρταρο όπου του επιβλήθηκε το εξής φοβερό μαρτύριο: Έπρεπε να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο σε μια απόκρυμνη πλαγιά μέχρι την κορυφή, μόνο που μόλις έφτανε εκεί ο βράχος ξανακυλούσε στη ρίζα της πλαγιάς και ο Σίσσυφος ήταν υποχρεωμένος αενάως να κάνει αυτό το μαρτυρικό καθήκον που του είχε επιβληθεί.

Τώρα, γιατί ο Σίσυφος και όχι π.χ. ο Τάνταλος, όπου το μαρτύριο του μοιάζει και πιο βασανιστικό (θυμίζω ότι ήταν καταδικασμένος να στέκεται κάτω από ένα δέντρο με ώριμα φρούτα και πάνω από μια λίμνη με νερό, όποτε άπλωνε το χέρι του να κόψει ένα φρούτο τα κλαδιά σηκώνονταν ψηλά και όποτε έσκυβε να πιεί νερό τα νερά της λίμνης υποχωρούσαν) και "τα μαρτύρια του Ταντάλου" έγιναν και παροιμιώδης φράση.

Κατ' αρχάς γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο Τάνταλος έχει συνδεθεί με τον πόνο και τα ανομολόγητα πάθη (ακόμα και στα αγγλικά η λέξη tantalize από τον Τάνταλο προέρχεται).
Επίσης το αδίκημα και των δυο προέρχεται από την αλλαζονεία (ο Τάνταλος μαγείρεψε τον γιο του και τον πρόσφερε ως γεύμα στους θεούς) αλλά ένώ ο Τάνταλος αντλούσε την αλλαζονεία του από την επίγεια δύναμη του, ο Σίσυφος την αντλούσε από την τρομερή εξυπνάδα του, αλλά και από την ακόρεστη δίψα του για ζωή.

Τέλος, ο σημαντικότερος λόγος. Ο Μύθος του Σισύφου μέσα από την ερμηνεία του Albert Camus στο ομώνυμο πόνημα του.
Σε αυτό το δοκίμιο για το παράλογο ο Camus βλέπει τον Σίσυφο ως την προσωποποίηση του παραλογισμού της ανθρώπινης ζωής, αλλά κυρίως τον βλέπει ως τον συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Αυτόν που έχει γνώση αυτού του παραλογισμού και παρόλα αυτά συνεχίζει, ως γνήσιος ηρωικός υπαρξιστής να εκπληρώνει μια ποινή "στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα". Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που τα "βάσανα της ζωής" του έχουν πια λυγίσει τους ώμους, αλλά συνεχίζει τον καθημερινό του κάματο προς το αβέβαιο (ίσως όχι και τόσο!!!) μέλλον του. Δυστυχώς για μένα δεν μπορώ να ξεπεράσω τον εκπληκτικό τρόπο γραφής και τη λυρική περιγραφικότητα του Camus, οπότε αρκούμαι στο να αντιγράψω τον επίλογο του (τα αποσπάσματ σε κεφαλαία είναι δικές μου υπογραμμίσεις).

"Είναι κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΟΥ. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ...

Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. ΠΑΝΤΑ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΟΥ. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΙΣΥΦΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ...''

Αυτές οι λιγοστές γραμμές σε ένα εκπληκτικό βιβλίο που, θα έλεγα, επιβάλλεται να διαβαστεί από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, όρισαν και ορίζουν τη ζωή μου. Δε λέω ότι είμαι ο Σίσυφος. Προς θεού, τόση αλλαζονεία, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχω. Αυτό που λέω είναι ότι αν μπορώ να ταυτιστώ με έναν μύθο, αν υπάρχει έστω και μια φιλοσοφική σκέψη που μπορεί να διαπεράσει τη ζωή μου και το είναι μου είναι αυτός ο μύθος και αυτή η σκέψη.


Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, όποιος είχε έστω και για μια στιγμή τάσεις αυτοκτονίας πρέπει οπωσδηποτε να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Αν μη τι άλλο σου υπενθυμίζει ότι αν όλα τελειώσουν, τότε σίγουρα δεν θα μπορείς πια να χαμογελάς!!!