Κρύβεται πάντα ένας Αλέξης.
Αυτόν τον Αλέξη τον ξέρω. Όχι προσωπικά, διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, αλλά ποτέ δεν συναντηθήκαμε. Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά και 17 χρόνια αργότερα κατεβήκαμε κι οι δυο σε μια πορεία. Αυτός ενεργό μέλος των καταλήψεων στην κορυφή, εμείς φτιάχναμε σατιρικά συνθηματάκια στην ουρά. Δεν ξέρω που ήταν όταν άρχισαν οι ανοησίες (ξέρεις τώρα, ρίξτε εσείς κανένα καπνογόνο, να κάψουμε εμείς το Κ. Μαρούση) και ειλικρινά δεν με νοιάζει. Το πιθανότερο είναι ότι και να είχαμε συναντηθεί δεν θα αλλάζαμε δεύτερη ματιά.
Άλλα 17 χρόνια πέρασαν κι ακόμα να συναντηθούμε με τον Αλέξη. Αυτός έγινε πρόεδρος κόμματος, αρέσει στις γυναίκες και το 17% των Ελλήνων τον θεωρούν καταλληλότερο για πρωθυπουργό. Εγώ είμαι ακόμα στην ουρά, αρέσω και δεν αρέσω και μόνο η μαμά μου θα με ψήφιζε για πρωθυπουργό.
Το κακό είναι ότι δεν τον ζηλεύω. Δεν τον ζηλεύω γιατί ακόμα μιλάει όπως τότε, μόνο που ακούγεται πολύ πιο γερασμένος. Γιατί τσιτάρει Σαββόπουλο εν μέσω λαϊκών κινητοποιήσεων (μάλλον γιατί δεν έχει κάτι να πει ο ίδιος), πηγαίνει στο προεδρικό μέγαρο με μηχανή για να δείξει ότι είναι μοντέρνος, αλλά τελικώς μόνο μοδάτος δείχνει. Στην τελική δεν τον ζηλεύω γιατί μοιάζει να είναι ένα ακόμα ωραίο πρόσωπο και όσο (και όπως) και να απέτυχα στη ζωή μου, τέτοια απογοήτευση δεν την έζησα ακόμα.
Ελπίζω Αλέξη (μου επιτρέπεις να σε λέω Αλέξη) ότι δεν θα χρειαστούν άλλα 17 χρόνια για να συναντηθούμε επιτέλους.
