Οπωσδήποτε Από Εδώ...

Σε ένα από τα χαριτωμένα διηγήματα του, ο Θείος Μαρκήσιος (τι ποιος Θείος;;;) περιγράφει την ιστορία μιας νεαρής βαρώνης, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί κάποιον γηραιό αριστοκράτη (αναφέρεται ως ο "κύριος πρόεδρος"), γνωστό για τις ακολασίες του και τις "ανώμαλες" σεξουαλικές του προτιμήσεις. Μια μέρα πριν το γάμο, η μητέρα της, γνωρίζοντας τα γούστα τού μέλλοντα γαμπρού της, τη συμβουλεύει, για την πρώτη νύχτα τού γάμου, να αρνηθεί το πρώτο πράγμα που θα της προτείνει, λέγοντας του ορθά κοφτά: Όχι κύριε, απ'οπουδήποτε αλλού θα σας ευχαριστούσε, αλλά από εδώ σίγουρα όχι.

Η νύχτα τού γάμου φτάνει, το ζευγάρι ξαπλώνει στο κρεβάτι και, παραδόξως, ο κύριος πρόεδρος, λόγω κάποιου ανεξήγητου δισταγμού, αποφασίζει να εισέλθει στον έγγαμο βίο δια της "νομίμου οδού". Η νεαρή βαρώνη, καλά δασκαλεμένη από τη μητέρα της, αποφασίζει να αρνηθεί κατηγορηματικά. "Όχι κύριε, δεν θα γίνει όπως εσείς θέλετε. Απ'οποιοδήποτε άλλο μέρος σας αρέσει, αλλά οπωσδήποτε όχι από εδώ..."

Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να πει αυτήν την ιστορία διδακτική, αλλά κάπως έτσι βλέπω τον τελευταίο καιρό την πολιτική διαμαρτυρία στην Ελλάδα. Δεν εννοώ ότι οι αντιδράσεις τού κόσμου είναι αποτέλεσμα κάποιου δασκαλέματος μιας φιλόστοργης "μητέρας", αλλά έχω την εντύπωση ότι η αντίδραση μας σε κάθε πολιτικό μέτρο εντοπίζεται κυρίως στο "αντί" και λιγότερο στη "δράση". Σαν τη νεαρή βαρώνη κι εμείς, σε κάθε πρόταση που ακούγεται λέμε: Όχι κύριοι, οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.

Συζητούσαμε σε κάποια παρέα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, αν η πρόταση τής κυβέρνησης ήταν η άμεση χρεοκοπία τηή χώρας, θα υπήρχαν διαφορετικές αντιδράσεις από τον κόσμο; Θα μαζεύονταν, ας πούμε, στο Σύνταγμα όλοι οι αντιμνημονιακοί και θα πανηγύριζαν γι'αυτήν την επιλογή ή μήπως θα βαφτίζονταν αυτόματα "αντιχρεοκόποι" και θα είχαμε ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα; Υποψιάζομαι, για να μην πω είμαι βέβαιος, ότι θα συνέβαινε το δεύτερο. Καμμία στιγμή, στις τόσο δύσκολες εποχές που ζούμε, δεν είδα κάποια λογική πρόταση να τίθεται στο τραπέζι. Από την αντίσταση στο μνημόνιο και την απαίτηση για δημοψήφισμα περάσαμε στην αντίσταση στο δημοψήφισμα και την απαίτηση για παραμονή στην Ευρωζώνη, για να καταλήξουμε, εκ νέου, στην αντίσταση στο (δεύτερο) μνημόνιο και την απαίτηση για χρεοκοπία. Οτιδήποτε, δηλαδή, εκτός από αυτό...

Ακριβώς εδώ βρίσκεται, κατ'εμέ, η ουσία, αλλά και η αιτία, της κρίσης. Είμαστε ένας βολεμένος λαός και, σαν την βασιλοπούλα με το μπιζέλι κάτω από το στρώμα, στριφογυρίζουμε από δω κι από κει μέχρι να βρούμε τη θέση που μας βολεύει καλύτερα. Δυστυχώς, τέτοια θέση δεν υπάρχει κι αντί να ψάξουμε για το "μπιζέλι" σηκωνόμαστε οργισμένοι και κατηγορούμε αυτόν που έστρωσε το κρεβάτι. Ξεχνάμε, βέβαια, ότι μόνοι μας το στρώσαμε, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία πια. Η κρίση είναι εδώ, πιο έντονη από ποτέ, και δεν πρόκειται να φύγει για τα επόμενα χρόνια ούτε με μνημονιακά μέτρα, ούτε με χρεοκοπία, ούτε, ακόμα, και με παρέμβαση τού ακάματου "Θεού τής Ελλάδας". Και, δυστυχώς, ακόμα κι αν γίνει ένα θαύμα και σωθούμε, όσο το "μπιζέλι" είναι κάτω από το στρώμα η επόμενη κρίση θα έρθει συντομότερα απ'όσο πιστεύουμε και θα είναι ολοκληρωτικά καταστροφική.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα που πρέπει να πετάξουμε το "αντί" και να επικεντρωθούμε στη "δράση". Να βρούμε αυτό το μπιζέλι και να το πετάξουμε από το παράθυρο. Είμαστε, πλέον, πιο ώριμοι και πιο σοφοί για να περπατήσουμε έναν δρόμο που δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά θα μας οδηγήσει σε μια ασφαλέστερη και καλύτερη κοινωνία; Θα δείξει. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να πάψουμε να λέμε "οπωσδήποτε όχι από εδώ", αλλά να βρούμε αυτόν τον δρόμο και να πούμε, επιτέλους, "Κύριοι, οπωσδήποτε από εδώ!"

Γιατί, διαφορετικά, σαν τη νεαρή βαρώνη, τον σοδομισμό δεν τον γλυτώνουμε με τίποτα...

Έκπληξη!!!

Βρέθηκε υπουργός που τα πήρε από τη Siemens. Έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό και, τώρα που καλοκαιριάζει, οι μύγες κάνουν πάρτυ.

Και μαζί με τις μύγες, πάρτυ κάνουν και οι μικροπολιτικοί, οι μικρόνοες και οι παντός τύπου μικρο-κάτι. Χώρα μικρή δεν είμαστε άλλωστε?

Ο λαός εξεγείρεται, μάλλον επειδή δεν πήρε μέρος στο μοιράδι, και μόνος κερδισμένος είναι ο φασισμός. Μίζερος φασισμός, αριστερός φασισμός, δεξιός φασισμός, καθημερινός φασισμός, στη χώρα της Δημοκρατίας.

Διαβάζω σχόλια στο site των Νέων. "Χούντα μας χρειάζεται" ο ένας, "λιθοβολισμό" ο άλλος, "να λιντσάρουμε τους 300" ο δίπλα, "να του δημεύσουμε την περιουσία" ο παραδίπλα, "ιλιθιοι (επιικος) όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ" ο μέγιστος (η ορθογραφία είναι του μέγιστου). Μου θυμίζουν γελοιογραφία του Altan.


Φωνάζουμε: "Να πάνε σπίτι τους". Μέγιστο πρόβλημα. Ο Μαντέλης έχει 25, σε ποιο να πρωτοπάει? Ο Μη-Έχων-Πέτσα-λνικος σε ποιο χωριό να πάει τώρα που το συνενώσαν και δεν ξέρει τον δρόμο? Μην πω για τον γιο του ταχυδρόμου. Δράμα ανεστίων ή μήπως αστείων?

Και στο κάτω κάτω της γραφής ο κατ'οίκον περιορισμός αποτελεί τιμωρία? Ας ρωτήσουμε το ανθρωπάκι της Michelin που μας κυβερνούσε 5 χρόνια.

Ωχ, δεν μας μιλάει. Θα αποφασίσει αυτός πότε. Μάλλον ψάχνει παλιές βιντεοταινίες με ατάκες του θειου του (ή του Ψάλτη, το ίδιο κάνει), για να μας ενθουσιάσει, για άλλη μια φορά, με τη χαρισματική προσωπικότητα του.

Εν τω μεταξύ ο Σημίτης διαχωρίζει τη θέση του. Το ίδιο κι ο Σαμαράς (το πρώτο σαμάρι ενσωματωμένο στο γαϊδούρι). Ζούμε εποχές διαχωρισμών, κύριοι.

Το παλιό ΠΑΣΟΚ από το νέο ΠΑΣΟΚ, το νέο ΠΑΣΟΚ από το παλιό ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αστικά κόμματα, το ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα αστικά κόμματα, οι ριζοσπάστες Συριζαίοι από τους ανανεωτές Συριζαίους, η Μπακογιάννη από τον Σαμαρά, ουφ!!!

Μόνο ο Έλλην Στηβ Ρηβς δεν διαχωρίζει τη θέση του. Σπανίως, μόνο, τη διαχωρίζει από τον εαυτό του κι όταν το κάνει τον πιάνει ίλιγγος.

Και μέσα σ'όλα αυτά οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων παρεμβαίνουν. Χα! Οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων σιωπούν. Ή δεν υπάρχουν, το ίδιο είναι.

Μόνο ο Λαζόπουλος μιλάει. Αλλά κι αυτός διαχώρισε τη θέση του και από τις Τέχνες και από τα Γράμματα. Διάολε, αυτός διαχώρισε τη θέση του από κάθε διανοητική λειτουργία που δεν αφορά στο μέτρημα (χρημάτων, θεαματικοτήτων, κλπ). Ή μήπως τη διαχώρισαν αυτές?

- Και τι μας έμεινε?
- Ο Αυλωνίτης...

Akropolis Reconstruction και οι σύγχρονες Ακροπόλεις του Ελληνισμού

Όταν το 1904 ο Πολωνός συγγραφέας Stanislaw Wyspianski (Στάνισλαβ Βισπιάνσκι), έγραφε το θεατρικό του έργο Acropolis, οραματιζόταν την αναγέννηση της, κατά την άποψη του, πολωνικής Ακρόπολης, τον λόφο του Βάβελ στην Κρακοβία.

Έξι δεκαετίες αργότερα, ο μεγάλος Πολωνός σκηνοθέτης και θεωρητικός του θεάτρου Jerzy Grotowski (Γιέρζι Γκροτόφσκι) είδε στο έργο του Βισπιάνσκι μια νέα Ακρόπολη, το Άουσβιτς και θέλησε μέσα από την παράσταση του να καταδείξει την πεποίθηση του ότι αυτό "το κοιμητήριο των λαών" είναι η Ακρόπολη του 20ου αιώνα.

Ο εικοστός αιώνας, ο αιώνας των μεγάλων καταστροφών, έφυγε και τώρα, στις αρχές του επόμενου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και το Theseum Ensemble ανεβάζουν την ίδια παράσταση, με τι σκοπό άραγε? Υπάρχει σήμερα η ανάγκη ανακατασκευής της Ακρόπολης? Κυρίως εδώ, στην πόλη και την χώρα που η αυθεντική, το αιώνιο σύμβολο στέκει καθημερινά στο κέντρο της και δεσπόζει πάνω από τα κεφάλια μας.

Η σκέψη και μόνο φαντάζει βλάσφημη στο μυαλό του Έλληνα. Δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, "κατέχουμε" το σύμβολο του και συζητάμε εν έτει 2010 ποια είναι η νέα Ακρόπολη?

Η παράσταση που παίζεται στο θέατρο "Θησείον" δεν δίνει απαντήσεις. Θέτει τις ερωτήσεις. Με τρόπο, βέβαια, που κατευθύνει τη σκέψη και προεκτείνει την προβληματική του Γκροτόφσκι.

Η (αυθεντική) Ακρόπολη

Ακρόπολη ονομαζόταν σε κάθε αρχαία πόλη, ένα ψηλό και δυσπρόσιτο σημείο, το οποίο οριζόταν ως κέντρο της. Στις μέρες μας όταν μιλάμε για την Ακρόπολη, εννοούμε την Ακρόπολη των Αθηνών, η οποία έφτασε στην τελειότερη μορφή της (και περίπου στη μορφή που την ξέρουμε σήμερα) κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ.

Η Ακρόπολη είναι το σύμβολο του Δυτικού Πολιτισμού. Αποτελεί ότι πιο καλαίσθητο έχει να παρουσιάσει η τέχνη της αρχιτεκτονικής, αλλά και αντιπροσωπεύει τη δόξα της αρχαίας Αθήνας, της κοιτίδας του πολιτισμού. Για κάποιους άλλους είναι το απόλυτο δείγμα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, ένα έργο μικρό σε κλίμακα που κατάφερε να αντέξει (όχι αλώβητο) 2.500 χρόνια. Δυόμιση χιλιετίες ματαιοδοξίας και καταστροφής.

Και σήμερα? Στέκει ακόμα εκεί, ένας όμορφος βράχος με μερικά σκανδαλιστικά ερειπωμένα κτίσματα πάνω του που μας θυμίζουν τι ήμασταν. Γιατί, αν κάτι μας αποδεικνύει σήμερα η Ακρόπολη αυτό είναι ότι, κάποτε ήμασταν αυτοί που παρήγαγαν πολιτισμό. Τώρα πια δεν είμαστε. Και δεν μιλάω μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους κληρονόμους του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

"Ποια θα μπορούσε να είναι για σας η Ακρόπολη του σύγχρονου ελληνικού έθνους?"

Η ερώτηση απευθύνεται (και κατευθύνεται) από τους ηθοποιούς στους θεατές. Ένας χάρτης με σημειωμένες πάνω του τη Σμύρνη, τη Μακρόνησο, τον Γράμμο και τη Μύκονο, απλώνεται στην σκηνή του θεάτρου. Κάποιοι συμφωνούν, κάποιοι δυσανασχετούν, άλλοι αντιπροτείνουν.

Για τον Γκροτόφσκι, όπως προείπαμε, Ακρόπολη είναι το Άουσβιτς, κορυφαίο σημείο της παρακμής του Δυτικού Πολιτισμού. Για τον Μαρμαρινό είναι τα πολιτικά και πολιτιστικά ερείπια της νεοελληνικής ιστορίας. Εκεί που χάθηκαν (ή χάνονται ακόμα) οι μεγάλες ευκαιρίες του έθνους. Εκεί που στήθηκαν "μνημεία" λήθης. Της λήθης ενός ολόκληρου λαού που χαριεντίζεται με ένα ένδοξο παρελθόν και τρομοκρατείται από ένα αβέβαιο μέλλον, αδυνατώντας να πράξει, έστω και λίγο, στο παρόν.

Όμως, όλα αυτά, πλην της αειθαλούς και πάντοτε σικ (sick) Μυκόνου, μούσας της ακαλαισθησίας και της μοδάτης ανοησίας, ανήκουν στο παρελθόν. Ποια είναι η Ακρόπολη των χρόνων που διανύουμε?

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο του Economist για το αν οφείλουν οι Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) να σώσουν την Ελλάδα λόγω της βαριάς κληρονομιάς της. Βρισκόμαστε στο 1821 ξανά. Τότε οι φιλέλληνες ρομαντικοί πάλευαν για την εδαφική, πολιτιστική και οικονομική απελευθέρωση των παιδιών του Πλάτωνα και του Περικλή, τώρα παλεύουν μόνο για την οικονομική.

Είναι η οικονομία το πεδίο δράσης των λαών πλέον? Η απάντηση μοιάζει, περισσότερο από ποτέ, καταφατική. Τα τελευταία, λοιπόν, χρόνια ποια είναι η δράση μας?

Από τη μεταπολίτευση και μετά η χώρα βρίσκεται σε μια συνεχή ανακατασκευή. Επανήλθε η δημοκρατία, ήρθε για πρώτη φορά το κοινωνικό κράτος, μπήκαμε στην ευρωζώνη, οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες και είχαμε ρυθμούς ανάπτυξης δυτικής χώρας και ξαφνικά...

Ξαφνικά, ήρθε η κατάρρευση. Ο βράχος της "ακρόπολης" αποδείχθηκε γυάλινος, αδύναμος να συγκρατήσει το βάρος της νέας εποχής της αμετροέπειας και των ψευδαισθήσεων μεγαλείου που, κακά τα ψέμματα, πάντοτε χαρακτήριζε αυτόν τον δύστυχο "περιούσιο λαό". Και μέσα από τη σκόνη και τα θρυμματισμένα γυαλιά αναδείχθηκε η νέα μας Ακρόπολη. Το έργο όλων των Ελλήνων, πλούσιων και φτωχών, ελεύθερων και σκλάβων.

Το Δημόσιο Χρέος της χώρας μας είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μας τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι το μόνο πραγματικό Έργο που παράξαμε όλοι μαζί, λιθαράκι λιθαράκι δημιουργήσαμε μια δυσθεώρητη οικονομική "μαύρη τρύπα" που συνεχώς μεγαλώνει και συνεχώς μας παρασύρει μέσα της και ο καθένας από εμάς, αλλός με την ανοχή του και άλλος με τη συννενοχή του χρόνια τώρα την τροφοδοτεί ολοένα και περισσότερο, να μεγαλώσει κι άλλο.

Το Δημόσιο Χρέος είναι η σύγχονη Ακρόπολη του Ελληνισμού...

14+1 Εκλογικά Συστήματα (ή Πως να Εξαθλιώσετε την Δημοκρατική Αντιπροσώπευση)

Από την προεκλογική περίοδο ήθελα να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στα εκλογκά συστήματα στην Ελλάδα και τον τρόπο που διαμόρφωσαν τον πολιτικό χάρτη του τόπου. Αφορμή στάθηκε ο ελαφρώς τερατόμορφος εκλογικός νόμος Σκανδαλίδη, με τον οποίο διεξήχθησαν οι τελευταίες εκλογές και έμπνευση το βιβλίο του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου "Εκλογικά Συστήματα, Θεωρία και Πρακτικές Εφαρμογές" (εκδόσεις Πατάκη).

Δυστυχώς, το βιβλίο (μαζί με άλλα του καθηγητή, και όχι μόνο) έχει παραμείνει σε μια κούτα στο πατρικό μου σπίτι στην Αθήνα και θα μπορέσω να το έχω στα χέρια μου πολύ αργά, οπότε αποφάσισα λίγο από μνήμης, λίγο με τη βοήθεια του διαδικτύου και λίγο χονδρικά να κάνω ένα top ten των εκλογικών συστημάτων, βάσει των οποίων διεξήχθησαν οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Λάθη και παραλείψεις σίγουρα θα υπάρχουν και επιφυλάσσομαι να κάνω κάποιες μελλοντικές διορθώσεις.

Να σημειώσω εδώ ότι από το 1844 που είχαμε τις πρώτες εκλογές μέχερι και σήμερα έχουν διεξαχθεί 60 διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ στις 27 τελευταίες φορές το εκλογικό σύστημα έχει αλλάξει 18 φορές (είναι ένα άτυπο παγκόσμιο ρεκόρ).

(Κύριο θέμα είναι ο εκλογικός νόμος και όχι η κρισιμότητα ή το παρασκήνιο της κάθε εκλογικής αναμέτρησης και τέλος η σειρά είναι αξιολογική και σαφέστατα υποκειμενική.)


14) Στη θέση αυτή βρίσκουμε δικαιωματικά το απλούστερο εκλογικό σύστημα. Στις 7 Νοεμβρίου 1926 έγιναν οι πρώτες εκλογές με απλή αναλογική. Φυσικά δεν υπήρξε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Για την ιστορία πρώτο κόμμα βγήκε το Κόμμα των Φιλελευθέρων υπό τη διαρχία Καφαντάρη - Μιχαλακόπουλου και πρωθυπουργος της οικουμενικής κυβέρνησης ο Αλέξανδρος Ζαϊμης. Απλή αναλογική είχαμε και στις εκλογές του 1932, του 1936 (η εκκίνηση, ουσιαστικά, της δικτατορίας του Μεταξά), του 1946 (πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, 10 χρόνια μετά τις προηγούμενες με μεγάλη αποχή και την αρχή του εμφυλίου) και τέλος του 1950.

13) Η "ενισχυμένη" αναλογική. Στις 17 Νοεμβρίου 1974 γίνονται οι πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές (ή αλλιώς οι εκλογές του "Καραμανλής ή Τανκς") με το σύστημα της αναλογικής με πλειοψηφική κλίση, όπως είναι το πιο σωστό ή της ενισχυνένης αναλογικής, όπως είναι ευρύτερα γνωστό.

Το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα μεγάλωσε τις γενιές μας και φαίνεται σαφώς (κυρίως σε σχέση με αυτά που ακολουθούν στη λίστα μας) πιο οικείο. Διαμάντια βέβαια υπάρχουν και κρύβονται στις λεπτομέρειες. Το διαμαντάκι ονομάζεται δεύτερη κατανομή και για να μπεις σε αυτή χρειάζεσαι 17% στην επικράτεια. Μόνο δυο κόμματα το καταφέρνουν στις συγκεκριμένες εκλογές (Νέα Δημοκρατία και Ένωση Κέντρου).

Το εκλογικό αποτέλεσμα φυσικά δεν αντέχει σε οποιαδήποτε κριτική. Ο Καραμανλής παίρνει 54,37% (219 έδρες) και τα τανκς 45,63%. Ουσιαστικά μέχρι τις εκλογές του 1989 δεν έχουμε καμιά τρομερή αλλαγή στο εκλογικό σύστημα, αν και πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση ο εκλογικός νόμος αλλάζει στις μικρολεπτομέρειες.

12) Οι πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα διεξήχθησαν το 1844 και έγιναν με ένα σχετικά δίκαιο εκλογικό σύστημα (ίσως το διικαιότερο και προοδευτικότερο της εποχής) και ίσως θα έπρεπε να είναι μια θέση πιο κάτω, αλλά παρακάτω εξηγώ τους λόγους της ανόδου ένα βήμα από το top ten.

Εκλογική περιφέρεια οριζόταν κάθε επαρχία και ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε περιφέρειας εκλέγονταν και οι βουλευτές. Στις επαρχίες με λιγότερους από 10.000 κατοίκους ένας βουλευτής, εώς 20.000 κατοίκους δύο, εώς 30.000 κατοίκους τρεις και πάνω από 30.000 κατοίκους τέσσερις. Εξαίρεση έγινε για την Ύδρα, όπου εξελέγησαν τρεις βουλευτές και τις Σπέτσες, όπου εξελέγησαν δύο, ενώ δύο βουλευτές εξέλεξαν και οι Ψαριανοί κάτοικοι της Ελλάδας και έναν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η τρέλα του εν λόγω εκλογικού νόμου ήταν ότι ενώ όριζε ότι οι εκλογές πρέπει να διεξαχθούν σε οχτώ ημέρες, δεν όριζε ότι αυτό θα έπρεπε να γίνει σε όλη την επικράτεια. Αποτέλεσμα ήταν οι εκλογές να διεξαχθούν σε ένα διάστημα περίπου έξι μηνών, διαφορετική ημερομηνία σε κάθε επαρχία. Όπως ήταν φυσικό ο διορισμένος πρωθυπουργός της χώρας κατά τη διάρκεια των εκλογών, Ιωάννης Κωλέτης εκμεταλεύθηκε το γεγονός αυτό και με το πολυαγαπημένο στη χώρα μας σύστημα της βίας και νοθείας νίκησε κατά κράτος τον μεγάλο αντίπαλο του, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.

11) Μια πιο απαρχαιωμένη μορφή "ενισχυμένης" αναλογικής, και γι αυτό ίσως και αποτυχημένη, εμφανίστηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1951. Το σύστημα αυτό ήταν αναλογικό μεν, αλλά ενίσχυε τα τρία πρώτα κόμματα, ενώ τα υπόλοιπα έμπαιναν σε λογική πλειοψηφικού, άρα και εκτός βουλής. Η πριμοδότηση των τριών πρώτων κομμάτων (και όχι μόνο του πρώτου) εμπόδισε τη δημιουργια αυτοδύναμης κυβέρνησης, δημιούργησε κυβέρνηση συμμαχίας Πλαστήρα-Φιλελευθέρων και τελικά την επόμενη χρονιά έγιναν με πλειοψηφικό σε στενή περιφέρεια, οι διάσημες από το σύνθημα του ΚΚΕ "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" εκλογές με νικητή τον Παπάγο.

10) Είσοδος στα πρώτα δέκα με ένα σύστημα που δεν είναι και πολύ κακό, αλλά στα μάτια μας φαντάζει λίγο περίεργο και απαρχαιωμένο. Μια παραλλαγή του με ψηφοδέλτιο θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα συστήματα ακόμα και για τη σημερινή εποχή. Μιλάμε φυσικά για το φοβερό και τρομερό σφαιρίδιο, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στις 14 Μαϊου 1865.

Σε κάθε εκλογικό τμήμα υπήρχαν τόσες κάλπες όσοι και οι υποψήφιοι βουλευτές. Κάθε κάλπη είχε δυο τρύπες, η μία ήταν το "άσπρο" και οι άλλοι το "μαύρο". Ο ψηφοφόρος περνούσε μπροστά από κάθε κάλπη, ο αντιπρόσωπος του κάθε βουλευτή φώναζε το όνομα του και ο καθένας υπερψήφιζε ή καταψήφιζε (μαύριζε, κατά το κοινώς λεγόμενο) κατά βούληση. Μετά το τέλος της εκλογικής διαδικασίας γινόταν καταμέτρηση και αν ο αριθμός των σφαιρδίων ξεπερνούσε τον αριθμό των ψηφισάντων, τα περίσσια σφαιρίδια αφαιρούνταν από τη "λευκή" κάλπη.

Βουλευτές ανακηρύσσονταν όσοι είχαν τα περισσότερα σφαιρίδια στη λευκή μεριά και εκλέγονταν όσοι αναλογούσαν σε κάθε περιοχή. Το σύστημα αυτό, που ονομάστηκε πλειοψηφικό επιμεριστικό και στην ουσία είναι πλειοψηφικό σε ευρεία και στενή περιφέρεια με ένα μικρό αναλογικό touch (κι εμένα με μπερδεύει ομολογώ) ίσχυσε μέχρι και τις εκλογές του 1920 (για τις οποίες κατά παρέκβαση υπάρχει ειδική αναφορά σε υψηλότερη θέση).

Κορυφαία εκλογική αναμέτρηση με αυτό το σύστημα πρέπει να θεωρηθεί η πρώτη αναθεωρητική του 1910, όταν ο Βενιζέλος ανακυρήχθηκε πρωθυπουργός, χωρίς να είναι καν αρχηγός κόμματος.

Η ιστορία έχει, χονδρικά, ως εξής. Κάποιος δήλωσε τον Βενιζέλο υποψήφιο στην Αττικοβοιωτία, όπου από 38.000 ψηφοφόρους πήρε 32.765 ψήφους. Εν τω μεταξύ εκλέχτηκαν και περίπου 160 ανεξάρτητοι βουλευτές που δήλωναν "θαυμαστές Βενιζέλου". Όταν ο βασιλιάς κατάλαβε τι είχε συμβεί, κάλεσε τον Βενιζέλο που ανυποψίαστος (???) ζούσε στην Ελβετία και του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

9) Μια θέση πιο πάνω το αγνό και αμόλυντο πλειοψηφικό σύστημα, εδώ στην εκδοχή του της στενής (ας πούμε ολιγοεδρικής) περιφέρειας, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Αυγούστου 1928. Δεν χρειάζονται πολλά να ειπωθούν, για ιστορικούς λόγους αναφέρουμε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος τις σάρωσε τις εν λόγω εκλογές κερδίζοντας 178 έδρες σε σύνολο 250.

8) Στις 16 Δεκεμβρίου 1923 έχουμε τις πρώτες εκλογές με εκλογικό σύστημα mix grill. Ψηφοδέλτιο σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και στην υπόλοιπη Ελλάδα με το πολυαγαπημένο σφαιρίδιο. Η χώρα χωρίστηκε σε δυο εκλογικές περιφέρειες την παλιά Ελλάδα και τη νέα Ελλάδα και τελίκώς ο καταποντισμένος (θα δούμε πως αργότερα) το 1920 Βενιζέλος εξέλεξε 250 βουλευτές σε σύνολο 397, μόνο και μόνο για να παραιτηθεί ένα χρόνο αργότερα.

7) Είσοδος του πλειοψηφικού σε ευρεία (πολυεδρική) περιφέρεια με τις εκλογές που έγιναν στις 9 Ιουνίου 1935. Η αδικία του εν λόγω συστήματος φαίνεται από το αποτέλεσμα των εκλογών όπου ο Παναγής Τσαλδάρης με 65% καταφέρνει και κερδίζει το 96% των βουλευτικών εδρών. Κανονική κοινοβουλευτική δικτατορία δηλαδή.

6) Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις τελευταίες εκλογές που διεξήχθησαν αποκλειστικά με σφαιρίδιο στη 1 Νοεμβρίου 1920. Πρόκειται για τις πρώτες στην ελληνική ιστορία με μονάχα δυο υποψήφια κόμματα, τους Φιλελεύθερους του Ελευθέριοιυ Βενιζέλου και την Ηνωμένη Αντιπολίτευση του Δημητρίου Γούναρη. Εδώ φαίνεται για πρώτη φορά ο παραλογισμός του αναλογικο-πλειοψηφικού συστήματος του σφαιριδίου. Οι Φιλελεύθεροι λαμβάνουν το 50,31% των ψήφων (καθαρή πλειοψηφία δηλαδή), αλλά εκλέγουν μόλις 110 βουλευτές, ενώ το αντίπαλο κόμμα με 7.125 λιγότερες ψήφους εκλέγει 260.

Ο λόγος απλός. Ο Βενιζέλος κυριάρχησε στις περιοχές της νέας Ελλάδας (Κρήτη, Θράκη, Ανατολική Θράκη η οποία συμμετείχε για πρώτη και τελευταία φορά, Ήπειρο κλπ) και καταποντίστηκε στις περιοχές της παλιάς Ελλάδας. Εξέλεξε άνετα βουλευτές, δηλαδή, στις μικρές περιφέρειες, αλλά στις μεγαλύτερες απέτυχε, οπότε και κοινοβουλευτικώς καταποντίστηκε.

5) Επιστροφή στην απλή αναλογική with a twist είχαμε στις 18 Ιουνίου 1989. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ενισχυμένη παραλλαγή της απλής ή απλοποιημένη παραλλαγή της ενισχυμένης (διαλέγετε και παίρνετε). Το μεμπτόν στην όλη ιστορία δεν βρίσκετε στο ίδιο το εκλογικό σύστημα, αλλά στον χρόνο επιλογής του και στις επιπτώσεις που είχε για τη χώρα. Αν κάποιος δεν γνωρίζει ή ξέχασε να του υπενθυμίσω.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, βέβαιος υπό το βάρος των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας ότι θα χάσει τις εκλογές, επιβάλλει το αναλογικότερο σύστημα από τη μεταπολίτευση για να εμποδίσει τον μεγάλο αντίπαλο του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να δημιουργήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αποτέλεσμα η σχεδόν ακυβερνησία για ένα χρόνο. Η σκοτεινότερη περίοδος της μεταπολίτευσης είναι έργο δυο "μεγάλων" ανδρών.

4) Στις 10 Οκτωβρίου 1993 διεξάγονται εκλογές με τον περίφημο νόμο Κούβελα. Ενισχυμένη αναλογική με εξομάλυνση. Κλασική ενισχυμένη, δηλαδή, με τον όρο ότι τα κόμματα πρέπει να πάρουν το 70% των εδρών που θα τους αναλογούσε αν ίσχυε η απλή αναλογική.

Μέχρι εδώ καλά κι όλα άγια φτιαγμένα, όμως το 1989 το μουσουλμανικό κόμμα "Εμπιστοσύνη" παρουσίασε ένα ψηφοδέλτιο μόνο στο νομό Ροδόπης, όπου και επέτυχε το εκπληκτικό 32,62% και αν και στην επικράτεια αυτό αναλογεί στο 0,5% κατάφερε να εκλέξει ένα βουλευτή. Αυτό το γεγονός προβλημάτισε τα μεγάλα μυαλά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τα οποία κατέφυγαν σε μια πονηριά των καλών μας φίλων και γειτόνων, των Τούρκων.

Οι Τούρκοι, υπό τον φόβο μιας ισχυρής ελληνικής και κουρδικής εκπροσώπησης (πριν αρχίσουν τις εκκαθαρίσεις και τους εκτοπισμούς) στο δικό τους κοινοβούλιο σκαρφίστηκαν το όριο του 10%. Δηλαδή, ένα κόμμα για να μπορέσει να εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο, θα πρέπει στην επικράτεια να έχει ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό το όριο. Οι δικοί μας, υπό το φόβο της αντίδρασης της αριστεράς, χαμήλωσαν αυτό το όριο στο 3% κι έτσι κατάφεραν να εκτοπίσουν από τα βουλευτικά έδρανα τον ενοχλητικό Αχμέτ Σαδίκ. Η μπάλα σε αυτήν την περίπτωση πήρε και τον Συνασπισμό, ο οποίος έχασε τη δυνατότητα εκλογής για 0,06% των ψήφων.

Ο νόμος του λαπαδοφάγου πρώην υπουργού 'ισχυσε μέχρι και την τελευταία εκλογική αναμέτρηση.

3) Φτάσαμε στις μεγάλες στιγμές του Κώστα Σκανδαλίδη. Στις τελευταίες εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου 2007 εμφανίστηκε μια ενισχυμένη αναλογική με υπερπριμοδότηση του πρώτου κόμματος, τέτοια που του επιτρέπει να δημιουργήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ακόμα και με διαφορά μιας ψήφου. Θα μιλούσαμε ίσως για ένα από τα δικαιότερα εκλογικά συστήματα πλειοψηφικής κλίσης, αν δεν υπήρχε το κόλπο του 3%.

Ποιο είναι αυτό? Ο νόμος Σκανδαλίδη όχι μόνο δεν καταργεί την άδικη ρύθμιση του ορίου του 3%, αλλά ορίζει (ουσιαστικά) αυτό το όριο ως ρυθμιστή της αυτοδυναμίας ή μη του πρώτου κόμματος, αφού στην τελική κατανομή των εδρών το ποσοστό των κομμάτων που δεν αντιπροσωπεύεται στη βουλή δεν λαμβάνεται υπόψη. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται δυο προβλήματα, ένα ηθικό και ένα... ανήθικο.

Το ηθικό πρόβλημα είναι ότι αποδυναμώνεται η ψήφος στα μικρά κόμματα και αυτή καθεαυτή αλλά και το νόημα της. Είτε κάποιος ψηφίζει ένα μικρό κόμμα επειδή πιστεύει στις ιδέες του, είτε ως ψήφο διαμαρτυρίας, τελικά αυτό που κάνει είναι να στηρίζει το πρώτο κόμμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτές τις εκλογές οι ψήφοι που έλαβαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι οποίοι έφτασαν το 1,05%. Σε μια έντονα φορτισμένη περίοδο για τα περιβαλλοντικά θέματα 75.529 άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν για την αδιαφορία των τελευταίων κυβερνήσεων και τελικά άθελα τους έδωσαν κυβερνητική αυτοδυναμία σε μια από τις πιο βάναυσα αντι-οικολογικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Αντιπροσωπευτική δημοκρατία?

Το "ανήθικο" πρόβλημα είναι ότι ευνοεί τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις. Κόμματα μπορεί να εμφανιστούν από το πουθενά μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν το ποσοστό της αναντιπροσώπευτης ψήφου και να ευνοήσουν έτσι το πρώτο κόμμα ή κόμματα μπορεί να πριμοδοτηθούν με ψήφους, ούτως ώστε να πιάσουν το όριο και να αποδυναμώσουν έτσι το πρώτο κόμμα. Για την πρώτη περίπτωση, έχουμε απτό παράδειγμα την επανενεργοποίηση του κόμματος Παπαθεμελή και δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Για τη δεύτερη περίπτωση, ας κάνουμε μια υπόθεση. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το ΠΑΣΟΚ ζούσε σε αυτόν τον κόσμο και είχε πάρει είδηση ότι οι εκλογές ήταν χαμένες εξ αρχής. Θα μπορούσε μέσω ενός ισχυρού κομματικού μηχανισμού (που διαθέτει, άλλωστε) να αφήσει να διαρρεύσουν 150.000 ψήφοι προς τους Οικολόγους, δίνοντας τους έτσι ένα ευπρεπέστατο 3% και εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα δημιουργίας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Επικίνδυνα πράγματα.

2) Η 1 Μαϊου 1958 ήταν μια ιστορική μέρα για την αριστερά στην Ελλάδα. Προκηρύχθηκαν πάλι εκλογές με σύστημα αναλογικό πλειοψηφικής κλίσης (ενισχυμένη αναλογική), όπως είχε γίνει και το 1951 (θέση 11), όμως αυτή τη φορά με μια εξαιρετική έμπνευση του μεγάλου σεφ Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την αμέριστη συμπαράσταση του σου-σεφ Σοφοκλή Βενιζέλου.

Το μυστικό της μεγάλης επιτυχίας βρίσκεται στην άγρια πριμοδότηση των δυο πρώτων κομμάτων εις βάρος του τρίτου. Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να αποδυναμωθεί η ΕΔΑ, η οποία περιλαμβάνει και την εκτός νόμου αριστερά. Όλα βαίνουν καλώς για την ΕΡΕ, η οποία κερδίζει με άνετη πλειοψηφία (41,16% και 171 βουλευτές), αλλά ο Ιωάννης Πασαλίδης κάνει την έκπληξη και η ΕΔΑ βγαίνει δεύτερο κόμμα (για πρώτη και τελευταία φορά η αριστερά βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης) με 24,42% και 79 βουλευτές.

Ο Σοφοκλής το φυσάει και δεν κρυώνει, αφού έπεσε στην παγίδα που ο ίδιος έστησε και ενώ συγκέντρωσε το εξαιρετικό ποσοστό του 20,67% κατάφερε να εκλέξει μόνο 36 βουλευτές, αποδεικνύοντας ότι η καλή συνταγή θέλει και καλή εκτέλεση, αλλά να έχεις και το νου σου, γιατί αν σου αρπάξει η κατσαρόλα κάηκες πριν καν το πάρεις χαμπάρι.

Στις επόμενες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (1961, 1963 και 1964) το εκλογικό σύστημα παρέμεινε ενισχυμένη αναλογική, αυτή τη φορά με μονάχα το πρώτο κόμμα ευνοούμενο (όπως είναι και το φυσιολογικό σε αυτές τις περιπτώσεις), με μια μικρή εξασθένηση της ενίσχυσης του πρώτου κόμματος στις τελευταίες πριν τη δικτατορία εκλογές.

1) Ταρατατζούμ ταρατατζούμ (Ιαχές πλήθους, καμπάνες χτυπάνε, βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό). Φτάσαμε στις μεγαλειώδης εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου 1956.

Οι εκλογές που κερδίζουν ανέτως και χωρίς συναγωνισμό το βραβείο "Χρυσός Σκούφος" των εκλογομαγειρείων. Ένα απίστευτο, όσο και μεγαλειώδες, εκλογικό σύστημα που ονομάστηκε "τριφασικό" με εμπνευστή των μέγιστο λάτρη των θεσμών (από εκεί κληρονόμησε τον αντίστοιχο σεβασμό και ο ανηψιός) Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ποια είναι η συνταγή για το τριφασικό? Παίρνουμε ως βάση το πλειοψηφικό, το οποίο το εφαρμόζουμε απαλά στις περιφέρειες που πλειοψηφεί η ΕΡΕ, προσθέτουμε ελάχιστη ενισχυμένη αναλογική εκεί που υπερτερεί γερά η ΕΡΕ και τέλος πασπαλίζουμε με απλή αναλογική εκεί που υπερτερεί η Δημοκρατική Ένωση.

Αποτέλεσμα: ΕΡΕ 47,38% και 165 έδρες, Δημοκρατική Ένωση 48,15% και 132 έδρες, τρείς έδρες πηγαίνουν σε ανεξάρτητους βουλευτές και για δεύτερη φορά (πρώτη εσκεμμένα από τον εκλογικό νόμο) έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση από το δεύτερο κόμμα. Μια από τις πραγματικά μεγάλες στιγμές του Μεγάλου Εθνάρχη (ουγκ).

Όμως δεν τελειώσαμε εδώ. Έχω υποσχεθεί και αυτό το +1, το οποίο είναι μια εξαιρετική περίπτωση που έδωσε ο θεός και δεν την είδαμε ποτέ να εφαρμόζεται.

Το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου ψήφισε την αγριότερη μορφή πλειοψηφικού σε ευρεία περιφέρεια. Ουσιαστικά αυτό που έκανε ήταν να διαιρέσει την επικράτεια σε 14 μόνο περιφέρειες. Δυνητικά θα μπορούσε να υπάρξει (με τον κατάλληλο διαχωρισμό των περιφερειών) ακόμα και μονοκομματική βουλή. Φαντάζομαι τη μαγεία ενός τέτοιου εγχειρήματος, το οποίο μοιάζει ακόμα πιο φρικαλέο κι από το τριφασικό.

Σημειώσεις:

1) Τα εκλογικά συστήματα χωρίζονται κατά βάση σε τρείς κατηγορίες.

α) Πλειοψηφικό σύστηµα. Είναι το σύστηµα, κατά το οποίο σε κάθε εκλογική περιφέρεια εκλέγεται ο συνδυασµός ή ο υποψήφιος που παίρνει την πλειοψηφία των ψήφων. Το σύστηµα αυτό συνδυάζεται τόσο µε τη στενή εκλογική περιφέρεια και ιδίως εκείνη που εκλέγει ένα µόνο βουλευτή (µονοεδρική εκλογική περιφέρεια), όσο και µε την ευρεία εκλογική περιφέρεια που εκλέγει περισσότερους βουλευτές (πολυεδρική εκλογική περιφέρεια). Το πλειοψηφικό δίνει κυβερνήσεις με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά κοινοβούλιο με μικρή αντιπροσωπευτικότητα.

β) Αναλογικό σύστηµα. Λέγεται το σύστηµα, κατά το οποίο οι έδρες κάθε εκλογικής περιφέρειας κατανέµονται στους συνδυασµούς και τους µεµονωµένους υποψηφίους, οι οποίοι µετέχουν στις εκλογές, ανάλογα µε τις ψήφους που έλαβαν. Το σύστημα αυτό συνδυάζεται μόνο με την ευρεία περιφέρεια. Το αναλογικό σπανίως δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά είναι το σύστημα με την ευρύτερη αντιπροσωπευτικότητα.

γ) Μικτό σύστημα (γνωστό ως ενισχυμένη αναλογική). Πρόκειται για έναν συνδυασμό των δυο προαναφερθέντων συστημάτων. Έχουμε, δηλαδή, ένα σχετικά αναλογικό σύστημα στην επικράτεια και ένα σχετικά πλειοψηφικό σύστημα στην εκάστοτε περιφέρεια. Το σύστημα αυτό συνδυάζεται τόσο με την στενή περιφέρεια, όσο και με την ευρεία. Τα μικτά συστήματα προσπαθούν να επιτύχουν και την ισχυρή κυβέρνηση του πλειοψηφικού, αλλά και την ευρεία ποικιλία πολιτικών σχηματισμών του αναλογικού.

Πανωδεξιός ή κατωαριστερός?

Προσφάτως μέσω του κυρίου Κουσουράτου
έλαβα γνώση μιας, ας την πούμε, πιο επίπεδης αντίληψης του πολιτικού φάσματος, που αντικαθιστά την γνωστή ευθεία γραμμή (πολλή γεωμετρία έπεσε) που ορίζεται από την αριστερά και τη δεξιά.

Προσπερνώ τις κουσούρικες αντιρρήσεις θεωρώντας ότι το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα συντεταγμένων που προτείνεται με ικανοποιεί (άλλωστε λοιπές παράμετροι που απουσιάζουν από το σύστημα, όπως οικολογία, θρησκεία κλπ, μπορούν να μπουν σε μια πό τις δυο συντεταγμένες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) και παραθέτω τα δυο επίπεδα συστήματα που βρήκα στο blog του Σπύρου Ντόβα, πολιτευόμενου με την Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Το πρώτο είναι ένας πονηρός ρόμβος, σχετικά αναξιόπιστος, που εμφανίζει τους φιλελεύθερους πάνω, τους κρατιστές κάτω, τους αριστερούς... αριστερά και τους δεξιούς... δεξιά, αφήνοντας ένα ωραίο τετραγωνάκι στο κέντρο για τους (ναι, το μαντέψατε) κεντρώους.



Η κόκκινη κουκίδα στην εικόνα είναι η αφεντομουτσουνάρα μου. Αν θέλετε να γίνετε κι εσείς κόκκινη κουκίδα κάντε το κουίζ των δέκα ερωτήσεων

Το δεύτερο είναι ένα πιο αναλυτικό και αρκετά πιο σοβαρό σύστημα, που δεν έχει ρομβοποιηθεί για να εμφανίζει τους φιλελεύθερους πάνω από τους άλλους, και στον οριζόντιο (οικονομικό) άξονα έχει τον κλασικό αριστερά-δεξιά διαχωρισμό, με τον κομμουνισμό ως αριστερά και τον νεο-φιλελευθερισμό ως δεξιά, ενώ στον κάθετο (κοινωνικό) άξονα έχει τον διαχωρισμό απολυταρχικός-ελευθερόφρων, με τον φασισμό πάνω και τον αναρχισμό κάτω.



Όπως βλέπουμε το τετράγωνο στην πάνω αριστερά γωνία τοποθετούμε τις σοσιαλιστικές δικτατορίες π.χ. Πολ Ποτ ή Στάλιν, στην πάνω δεξιά δικτατορίες της ελεύθερης οικονομίας π.χ. Πινοσέτ, στην κάτω δεξιά τους αναρχο-φιλελεύθερους και στην κάτω αριστερή τους αναρχο-κομμουνιστές. Οι δύο τελευταίοι δεν έχουν κάνει ακόμα κυβερνήσεις.

Για να μην γεμίζώ το κείμενο με εικόνες, σχηματικά μπορούμε να τοποθετήσουμε στο πάνω δεξιά κομμάτι όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πάνω πάνω και στη μέση τους Ναζί και κάτω αριστερά αναρχοκομμούνια σαν τον Γκάντι, τον Μαντέλα και τον... S_Pablo



Πάλι κόκκινη κουκίδα? Ας είναι, στο site PoliticalCompass μπορείτε να κάνετε κι εσείς το τεστ, να δείτε που βρίσκονται πολιτικοί, προσωπικότητες και κόμματα (δεν πιστεύω να αναρωτιέστε που βρίσκονται οι δικοί μας ηγέτες. Πάνω δεξιά, πάντα), καθώς και να βρείτε την πολιτική βιβλιογραφία που σας ταιριάζει (γενικώς αρκετά σωστή, μέχρι και Κροπότκιν προτείνει στους κατωαριστερούς)

Τέλος, κάτι ακόμα ενδιαφέρον που βρήκα στο blog του κυρίου Ντόβα είναι ένα ερωτηματολόγιο για τις Ολλανδικές εκλογές που βοηθάει τους ψηφοφόρους να κατανοήσουν ποιο κόμμα τους αντιπροσωπεύει περισσότερο. Να μια χρήσιμη ιδέα για τις επόμενες εκλογές (αν και θα είναι δύσκολο να έχουμε ξεκάθαρες απαντήσεις για όλα τα θέματα).

Οι ασύμμετρες απειλές και η χώρα που γέννησε τη συμμετρία

Συμμετρία

Λέξη ελληνική και σύνθετη από τις λέξεις συν και μέτρο. Θεωρητικώς και πρακτικώς αμετάφραστη σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, είναι μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος, που οφείλουμε στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και μαθηματικούς. Μεγάλο ρόλο έχει διαδραματίσει στη Γεωμετρία του Ευκλείδη και στα δίπολα της ελληνικής φιλοσοφίας, κυρίως του Ηράκλειτου και του Αριστοτέλη.

Κοινώς, συμμετρία ονομάζουμε την αρμονία που παρατηρείται είτε ανάμεσα στα μέρη που αποτελούν ένα αντικείμενο, είτε ανάμεσα σε διαφορετικά πράγματα και πηγάζει από κανονικές αναλογίες. (Live-pedia)




Ασύμμετρος Απειλή

Ενδιαφέρον ορισμός δίδεται από την Wikipedia στο λήμμα Assymetric Warfare, αλλά λόγω απίστευτης τεμπελιάς αντιγράφω την υπέροχη μετάφραση που έκανε η Εργατική Ως Μέλισσα Θεά Αφροδίτη (ελπίζω να μην κατηγορηθώ για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας):

"Ο όρος αυτός καθιερώθηκε προκειμένου ν΄ αντιμετωπισθούν σύγχρονες "δυναμικές" δράσης στις οποίες και παρατηρούνται νέες τακτικές και χρήσεις όπλων, πέρα από τα γνωστά καθιερωμένα. Παρά ταύτα για τις ασύμμετρες απειλές (asymmetric threats) και τον ασύμμετρο πόλεμο (asymmetric warfare) δεν υπάρχουν απόλυτα συμφωνημένοι ορισμοί και τούτο προκειμένου οι σχεδιασμοί να προλαμβάνουν πιθανές δράσεις και μέσα. Έτσι ο όρος χρησιμοποιείται επίσης ευρύτατα και από ειδικές αστυνομικές δυνάμεις καταστολής και ιδιαίτερα σε θέματα περισσότερο αποτροπής παρά αντιμετώπισης επαπειλούμενων τρομοκρατικών προσβολών - επιθέσεων.

Γενικά, ασύμμετρος θεωρείται ο πόλεμος που διενεργείται από οργανωμένες μη-συμβατικές ομάδες, βασίζεται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου και του δικαίου του πολέμου, ενώ χρησιμοποιεί κυρίως χαμηλού σχετικά κόστους όπλα και επιχειρησιακή δράση που προκαλεί όμως, δυσανάλογα, μεγάλου (ασύμμετρου) κόστους αποτελέσματα στον υπέρτερο αντίπαλο, τόσο σε ανθρώπινες ζωές και υλικό όσο και σε ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος.

Κύριος δε σκοπός του δεν είναι ασφαλώς η αναμέτρηση αλλά η εξασθένιση/κάμψη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών ισχύος του υπέρτερου αντιπάλου."

Κοινώς μιλάμε για το γνωστό μας αντάρτικο, μόνο που απ' ότι φαίνεται οι αντάρτες βγήκαν από τις πόλεις και μπήκαν στα δάση.

Ουσιαστικά αυτή είναι η νέα τάση της μόδας στην πολιτική ζωή του τόπου και ξεκίνησε από το χθεσινό υπουργικό συμβούλιο. Το υπέροχο αυτό μοντέλο, το οποίο αναμένεται να φορεθεί ως καθημερινό ένδυμα μέχρι και τις 16 Σεπτεμβρίου, χρησιμεύει και ως "αντιευθυνική" πανοπλία για κυβερνητικά στελέχη και φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια.

Έτσι απλά, χωρίς καμιά άλλη εξήγηση, η πλήρης παράλυση του κρατικού μηχανισμού δικαιολογείται, αφού κάποιοι ανθέλληνες αποφάσισαν να καταστρέψουν τη χώρα.

Τώρα γιατί δεν υπάρχει ευθύνη που κάποιοι τυχάρπαστοι αντάρτες κατάφεραν να αλωνίζουν μέσα σε ένα, υποτίθεται, οργανωμένο κράτος είναι μια απορία που μάλλον δεν θα απαντηθεί από κανέναν...