Οι ασύμμετρες απειλές και η χώρα που γέννησε τη συμμετρία

Συμμετρία

Λέξη ελληνική και σύνθετη από τις λέξεις συν και μέτρο. Θεωρητικώς και πρακτικώς αμετάφραστη σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, είναι μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος, που οφείλουμε στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και μαθηματικούς. Μεγάλο ρόλο έχει διαδραματίσει στη Γεωμετρία του Ευκλείδη και στα δίπολα της ελληνικής φιλοσοφίας, κυρίως του Ηράκλειτου και του Αριστοτέλη.

Κοινώς, συμμετρία ονομάζουμε την αρμονία που παρατηρείται είτε ανάμεσα στα μέρη που αποτελούν ένα αντικείμενο, είτε ανάμεσα σε διαφορετικά πράγματα και πηγάζει από κανονικές αναλογίες. (Live-pedia)




Ασύμμετρος Απειλή

Ενδιαφέρον ορισμός δίδεται από την Wikipedia στο λήμμα Assymetric Warfare, αλλά λόγω απίστευτης τεμπελιάς αντιγράφω την υπέροχη μετάφραση που έκανε η Εργατική Ως Μέλισσα Θεά Αφροδίτη (ελπίζω να μην κατηγορηθώ για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας):

"Ο όρος αυτός καθιερώθηκε προκειμένου ν΄ αντιμετωπισθούν σύγχρονες "δυναμικές" δράσης στις οποίες και παρατηρούνται νέες τακτικές και χρήσεις όπλων, πέρα από τα γνωστά καθιερωμένα. Παρά ταύτα για τις ασύμμετρες απειλές (asymmetric threats) και τον ασύμμετρο πόλεμο (asymmetric warfare) δεν υπάρχουν απόλυτα συμφωνημένοι ορισμοί και τούτο προκειμένου οι σχεδιασμοί να προλαμβάνουν πιθανές δράσεις και μέσα. Έτσι ο όρος χρησιμοποιείται επίσης ευρύτατα και από ειδικές αστυνομικές δυνάμεις καταστολής και ιδιαίτερα σε θέματα περισσότερο αποτροπής παρά αντιμετώπισης επαπειλούμενων τρομοκρατικών προσβολών - επιθέσεων.

Γενικά, ασύμμετρος θεωρείται ο πόλεμος που διενεργείται από οργανωμένες μη-συμβατικές ομάδες, βασίζεται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου και του δικαίου του πολέμου, ενώ χρησιμοποιεί κυρίως χαμηλού σχετικά κόστους όπλα και επιχειρησιακή δράση που προκαλεί όμως, δυσανάλογα, μεγάλου (ασύμμετρου) κόστους αποτελέσματα στον υπέρτερο αντίπαλο, τόσο σε ανθρώπινες ζωές και υλικό όσο και σε ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος.

Κύριος δε σκοπός του δεν είναι ασφαλώς η αναμέτρηση αλλά η εξασθένιση/κάμψη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών ισχύος του υπέρτερου αντιπάλου."

Κοινώς μιλάμε για το γνωστό μας αντάρτικο, μόνο που απ' ότι φαίνεται οι αντάρτες βγήκαν από τις πόλεις και μπήκαν στα δάση.

Ουσιαστικά αυτή είναι η νέα τάση της μόδας στην πολιτική ζωή του τόπου και ξεκίνησε από το χθεσινό υπουργικό συμβούλιο. Το υπέροχο αυτό μοντέλο, το οποίο αναμένεται να φορεθεί ως καθημερινό ένδυμα μέχρι και τις 16 Σεπτεμβρίου, χρησιμεύει και ως "αντιευθυνική" πανοπλία για κυβερνητικά στελέχη και φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια.

Έτσι απλά, χωρίς καμιά άλλη εξήγηση, η πλήρης παράλυση του κρατικού μηχανισμού δικαιολογείται, αφού κάποιοι ανθέλληνες αποφάσισαν να καταστρέψουν τη χώρα.

Τώρα γιατί δεν υπάρχει ευθύνη που κάποιοι τυχάρπαστοι αντάρτες κατάφεραν να αλωνίζουν μέσα σε ένα, υποτίθεται, οργανωμένο κράτος είναι μια απορία που μάλλον δεν θα απαντηθεί από κανέναν...

Μια προσωπική πύρινη εμπειρία

Κάποια στιγμή, πριν από αρκετό καιρό, χρειάστηκε να βρεθώ αντιμέτωπος με ένα απανθρακωμένο πτώμα. Δεν έχει σημασία που, πως και γιατί, αλλά θέλω να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία, για λόγους που ελπίζω να γίνουν προφανείς.

Ένα αυτοκίνητο στις φλόγες, μια ομάδα πυροσβεστών, ΕΚΑΒίτων και διασωστών, το όλον του σκηνικού. Η μυρωδιά της καμμένης ανθρώπινης σάρκας, αποκρουστική, περισσότερο στο μυαλό παρά στη μύτη και η όψη του απαλλαγμένου από χαρακτηριστικά προσώπου, μια φρικτή μάσκα τρόμου. Όμως, έμεινα εκεί, στην περισυλλογή των υπολειμάτων, στην τοποθέτηση στη γνωστή σακούλα, στη μεταφορά στο ασθενοφόρο, χωρίς δισταγμό ούτε καν μια δεύτερη σκέψη.

Πέρασε πάνω από μισή ώρα αφού είχα φύγει για ν' αρχίσουν οι πρώτες σκέψεις. Τι ακριβώς έγινε, πως έγινε. Σήμερα αναρωτιέμαι, πως ο άνθρωπος που βάζει τα κλάμματα βλέποντας τις φωτιές στην Ζαχάρω, στάθηκε ατάραχος πάνω από ένα διαμελισμένο πτώμα και χωρίς ούτε μια μικρή σύσπαση του προσώπου έκλεισε το φερμουάρ.

Έδωσα την απάντηση μόνος μου. Όταν πράττεις δεν σκέφτεσαι, ούτε νιώθεις. Όταν έχεις συναίσθηση της ευθύνης που αναλαμβάνεις, δεν χωρούν συναισθηματισμοί και κούφια λόγια. Δεν έχεις τον χρόνο. Είσαι εκεί, πρώτα αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και μετά με τη φρίκη του γεγονότος. Αν έχεις τα κότσια στέκεσαι, αν όχι λυγίζεις και φεύγεις.

Βλέπω κι ακούω τους πολιτικούς να νιώθουν. Οργή, οδύνη, αποτροπιασμό. Όλα εκτος από ντροπή και σκέφτομαι ότι γι' αυτό νιώθουν. Γιατί δεν πράττουν.

Η "Γενοκτονία" των Οινοφύτων

Τις τελευταίες μέρες έγινε γνωστό το θέμα της μόλυσνης του ποταμού Ασωπού, έπειτα από πρωτοβουλία του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ. Τα δεδομένα της υπόθεσης είναι πολύ απλά. 180 περίπου εταιρίες στην περιοχή επεξεργάζονται βαρέα μέταλλα, τα οποία και διοχετεύουν στον ποταμό, ο οποίος, πλέον, έχει γίνει κόκκινος.

Οι μετρήσεις του Γενικού Χημείου του Κράτους δείχνουν ότι η συγκέντρωση εξασθενούς χρωμίου στο νερό του Ασωπού ξεπερνά τα 50.000 μg/κυβικό μέτρο. Για να γίνει αντιληπτό το τερατώδες αυτού του αριθμού, πρέπει να αναφέρουμε την πιο γνωστή περίπτωση μόλυσνης από εξασθενές χρώμιο, την υπόθεση Χίκνεϊ.

Στο Χίκνεϊ της Νότιας Καλιφόρνιας, μια εταιρία παραγωγής ρεύματος μόλυνε το νερό της περιοχής με εξασθενές χρώμιο. Η ανάλυση που είχε γίνει είχε δείξει συγκέντρωση 22 μg/κυβικό μέτρο. Μιλάμε δηλαδή για συγκέντρωση στον Ασωπό περίπου 2.500 φορές μεγαλύτερη απ' ότι στο Χίκνεϊ.

Αν αναλογιστούμε την "επιδημία" καρκίνου του πνεύμονα που εμφανίστηκε στο Χίκνεϊ και με δεδομένη την διόγκωση του προβλήματος, λόγω της αυξημένης συγκέντρωσης εξασθενούς χρωμίου, μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για δολοφονική επίθεση κατά των 30.000 κατοίκων της γύρω περιοχής.

Οι κάτοικοι έχουν ξεσηκωθεί και είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε κίνηση χρειαστεί, ενώ στο πλευρό τους προστρέχει η κυρία Έριν Μπρόκοβιτς, γνωστή από την ομώνυμη ταινία (που πραγματευόταν την υπόθεση Χίκνεϊ), η οποία εμφανίζεται διατεθειμένη, αρχικά να προσφύγει στον Ο.Η.Ε. και ακολούθως να μεταβεί στη χώρα μας για να βοηθήσει στις κινητοποιήσεις των κατοίκων.

Περισσότερα για την Έριν Μπρόκοβιτς και τον Ασωπό στα Νέα και το ρεπορτάζ της Εύης Σαλτού

Η ζωή και δυο μπυρίτσες ακόμα

Η ιστορία είναι παλιά, αλλά εγώ τη διάβασα σχετικά πρόσφατα στην εφημερίδα Sportday από τον Χρίστο Χαρλαμπόπουλο, έναν εκ των κορυφαίων, σοβαροτέρων και λιγοστών σκεπτόμενων αθλητικογράφων. Θεωρητικά είναι αληθινή αλλά δεν ενθυμούμαι πρόσωπα και περιοχές. Ελπίζω να τη μεταφέρω σωστά.

Κάποιος καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα του πανεπιστημίου που διδάσκει με ένα γυάλινο βάζο και μια κούτα. Αρχικά βγάζει από την κούτα μερικές πέτρες και τις αδειάζει στο βάζο μέχρι να το γεμίσει.

Είναι γεμάτο το βάζο? ρωτάει τους απορημένους φοιτητές του.

Ναι, ήταν η απάντηση.

Στη συνέχεια, χωρίς να μιλήσει πήρε από την κούτα μερικά βοτσαλάκια, τα πρόσθεσε στο βάζο και κουνωντας το άφησε τα μικρά βότσαλα να κυλήσουν ανάμεσα στις πέτρες, μέχρι να μη χωράνε άλλα.

Τώρα είναι γεμάτο? ξαναρώτησε.

Πάλι καταφατική η απάντηση, αλλά ο καθηγητής δεν είχε τελειώσει. Πήρε από την κούτα μια σακούλα με άμμο και άρχισε να την αδειάζει στο βάζο μεχρι να γεμίσουν όλα τα κενά ανάμεσα στις πέτρες και τα βότσαλα.

Τώρα, γέμισε το βάζο?

Ναι, ήταν πάλι η απάντηση.

Ο καθηγητής, χαμογελώντας, βγάζει από την κούτα δυο μπύρες και τις αδειάζει μέσα στο βάζο μέχρι να ξεχειλίσει, οπότε ρωτάει για τελευταία φορά. Τώρα το βάζο είναι γεμάτο?

ΝΑΙ!!!

Τώρα, λέει, θέλω να θεωρήσετε ότι αυτό το βάζο είναι η ζωή σας.

Οι πέτρες είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Οι οικογένεια σας, ο σύντροφός σας, οι φίλοι σας, η υγεία σας. Είναι τόσο σημαντικά που και μόνο αυτά φτάνουν για να γεμίσουν τη ζωή σας.

Τα βοτσαλάκια είναι τα λιγότερο σημαντικά πράγματα, όπως η δουλειά σας, οι σπουδές σας, τα χρήματα και τα υλικά αγαθά. Γεμίζουν περισσότερο τη ζωή, αλλά αν τα βάλετε πρώτα μέσα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες.

Η άμμος είναι τα μικροπράγματα που κάνουν τη ζωή ομορφότερη, το παιχνίδι, η διασκέδαση, τα μικροενδιαφέροντα μας. Κι αυτά γεμίζουν ακόμα περισσότερο τη ζωή μας, αλλά αν μπουν πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα.

Οι φοιτητές άκουγαν σιωπηλοί, ώσπου ένας εξ αυτών ρώτησε. Καλά όλα αυτά αλλά οι μπύρες?

Να θυμάστε, απάντησε ο καθηγητής, ότι όσο στριμωγμένοι κι αν είστε, όσο γεμάτη κι αν είναι η ζωή σας, ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ.