Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Μια προσωπική πύρινη εμπειρία

Κάποια στιγμή, πριν από αρκετό καιρό, χρειάστηκε να βρεθώ αντιμέτωπος με ένα απανθρακωμένο πτώμα. Δεν έχει σημασία που, πως και γιατί, αλλά θέλω να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία, για λόγους που ελπίζω να γίνουν προφανείς.

Ένα αυτοκίνητο στις φλόγες, μια ομάδα πυροσβεστών, ΕΚΑΒίτων και διασωστών, το όλον του σκηνικού. Η μυρωδιά της καμμένης ανθρώπινης σάρκας, αποκρουστική, περισσότερο στο μυαλό παρά στη μύτη και η όψη του απαλλαγμένου από χαρακτηριστικά προσώπου, μια φρικτή μάσκα τρόμου. Όμως, έμεινα εκεί, στην περισυλλογή των υπολειμάτων, στην τοποθέτηση στη γνωστή σακούλα, στη μεταφορά στο ασθενοφόρο, χωρίς δισταγμό ούτε καν μια δεύτερη σκέψη.

Πέρασε πάνω από μισή ώρα αφού είχα φύγει για ν' αρχίσουν οι πρώτες σκέψεις. Τι ακριβώς έγινε, πως έγινε. Σήμερα αναρωτιέμαι, πως ο άνθρωπος που βάζει τα κλάμματα βλέποντας τις φωτιές στην Ζαχάρω, στάθηκε ατάραχος πάνω από ένα διαμελισμένο πτώμα και χωρίς ούτε μια μικρή σύσπαση του προσώπου έκλεισε το φερμουάρ.

Έδωσα την απάντηση μόνος μου. Όταν πράττεις δεν σκέφτεσαι, ούτε νιώθεις. Όταν έχεις συναίσθηση της ευθύνης που αναλαμβάνεις, δεν χωρούν συναισθηματισμοί και κούφια λόγια. Δεν έχεις τον χρόνο. Είσαι εκεί, πρώτα αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και μετά με τη φρίκη του γεγονότος. Αν έχεις τα κότσια στέκεσαι, αν όχι λυγίζεις και φεύγεις.

Βλέπω κι ακούω τους πολιτικούς να νιώθουν. Οργή, οδύνη, αποτροπιασμό. Όλα εκτος από ντροπή και σκέφτομαι ότι γι' αυτό νιώθουν. Γιατί δεν πράττουν.

3 σχόλια:

s_pablo είπε...

Δεν μπήκα στον κόπο να γράψω αυτήν την εμπειρία για να εισπράξω κάποια εύσημα. Δεν έχω τέτοιες ανάγκες. Ελπίζω αυτό να γίνεται αντιληπτό.

drunk tank είπε...

καταλαβαίνω ότι δεν θες να λάβεις εύσημα αλλά εγώ σου τα δίνω.
πράγματι όταν πράττεις δεν σκέφτεσαι ούτε νιώθεις. κάνεις αυτό που ο άνθρωπος μέσα σου(γιατί οι περισσότεροι είναι μόνον κατ'ευφημισμόν άνθρωποι και δε θυμούνται καν ότι τον έχουν κρύψει μέσα τους) σου επιτάσσει να κάνεις. δεν μπορούν όλοι όμως να πράξουν, ακόμα και αν το θέλουν. χρειάζεται δύναμη ψυχής, να αποβάλλεις κάθε σου φόβο, να βγεις έξω από τον εαυτό σου.
οι δε πολιτικοί (οι επαγγελματίες πολιτικοί) ας μη το σχολιάσουμε. εκείνοι μόνον το στόμα τους έχουν...

Coffeemug είπε...

τη στιγμή που αναλαμβάνεις δράση για κάτι τόσο σημαντικό, τα δικά σου προσωπικά αισθηματα και συναισθήματα μπαινουν στην άκρη. Οταν τα σκέφτηκες με ηρεμία κι όχι με την πίεση της στιγμής, μπόρεσες να τα γράψεις. Αν σκεφτείς τον εαυτό σου σε κάποια άλλη δύσκολη στιγμή που χρειάστηκε να "δράσεις" θα δεις ότι ακριβώς αυτό έκανες.