Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Αμστελόδαμο

Σ’ένα μπαρ κοντά στο Centraal. Μόνος. Ένα ποτήρι μαύρο ρούμι ίδρωνε κάτω από το απλανές βλέμμα μου, καθώς μια αδιάφορη μουσική με αγνοούσε επιδεικτικά. Έκατσε δίπλα μου. Με κοίταξε. Ήταν δεν ήταν δεκαεννιά χρονών, ήταν δεν ήταν όμορφη. Τα ξεθωριασμένα πράσινα μάτια της χαμογελούσαν πιο πολύ κι από το στόμα της και το στρογγυλεμένο πρόσωπο της, φεγγάρι κάτω από το κίτρινο φως, ήταν κατάστικτο από μικρές καφέ πιτσιλιές, θαρρείς βαλμένες εκεί για να υπογραμμίσουν μια εικόνα αθωότητας που έχει χαθεί.

Κερνάω ένα ποτό. Τζιν τόνικ. Αγγλίδα σκέφτομαι. Ναι, από το Νιούκαστλ. Παράξενο, δεν ακούγεται σαν Geordie. Οι γονείς της ήταν από το Λονδίνο. Ήταν? Η μητέρα της πέθανε όταν ήταν δεκατρία, μισούσε τον πατέρα της, ακόμα τον μισεί. Στα δεκαέξι έφυγε με ένα σακίδιο στην πλάτη για μια καλύτερη ζωή, στα δεκαεννιά ήταν στο Άμστερνταμ. Γιατί να πηδιέται για τα άθλια φιλοδωρήματα μια σερβιτόρας, όταν μπορεί να το κάνει για πολλά περισσότερα. Χαμογελάει ξανά. Μέσα από τα δόντια της, καθώς μιλάει, ένα μικρό φώς μοιάζει να ξεπροβάλλει.

Άλλο ένα ρούμι. Κι ένα τζιν. Πάντα με τόνικ. Είναι καλά. Δουλεύει τα πρωινά σε μια βιτρίνα στην Kreupelsteeg και μερικά βράδια σε ένα μπαρ κοντά στο Vodka Museum, όπου σερβίρει γυμνόστηθη. Σήμερα έχει ρεπό. Θέλει να χορέψει. Πολύ μιλήσαμε.

Το μπαρ είναι χωρισμένο στα τρία. Το πρώτο κομμάτι, σαν εστιατόριο, με τραπέζια για τέσσερις και φτηνά κόκκινα τραπεζομάντιλα. Ζευγάρια, νεαρά και ηλικιωμένα κάθονται, πίνουν συζητώντας τα ποτά τους, κυρίως Oranjeboom. Στο δεύτερο κομμάτι καθόμαστε εμείς. Μια ωοειδής ξύλινη μπάρα στο κέντρο, γεμάτη προσκυνητές που σηκώνουν το κεφάλι μόνο για τη μυστικιστική επίκληση τους στο Άγιο Οινόπνευμα και την αναζήτηση του εξομολογητή με το άσπρο πουκάμισο και το μαύρο παπιγιόν. Το τρίτο κομμάτι είναι κλειστό. Μια τζαμαρία σε αφήνει να δεις, αλλά όχι ν’ακούσεις. Τρία ζευγάρια λικνίζονται στους ρυθμούς μιας μουσικής που μόνο να τη μαντέψεις μπορείς. Η εικόνα είναι αστεία.

Με παίρνει από το χέρι. Χορεύουμε. Δεν ξέρω το τραγούδι, ξέρω, όμως το ρυθμό. Πλησιάζει το σώμα της. Ακουμπάει πάνω μου κι ένα φιλί ξεφεύγει από τα χείλη της και προσγειώνεται στα δικά μου. Το στόμα της ακολουθεί μια περίεργη τροχιά και φτάνει στο αυτί μου. Μένει σε ένα δυαράκι εδώ πιο πάνω με άλλες δυο κοπέλες. Είναι μόνη της απόψε. Οι άλλες δουλεύουν. Μπορούμε να περάσουμε τη νύχτα μαζί. Κοιτάω το πρόσωπο της, πιο φωτεινό κι από την ντεμοντέ ντισκομπάλα που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Χαμηλώνει το βλέμμα. Είναι υπέροχη.

Ψελλίζω μια δικαιολογία και την τραβάω έξω από την πίστα. Είμαστε ιδρωμένοι. Ένα ρούμι ακόμα και φεύγουμε. Και ένα τζιν ακόμα. Γελάει. Δεν χρειάζεται να τη μεθύσω. Το ξέρω. Πληρώνω τα ποτά και φεύγουμε. Περπατάμε βιαστικά. Δεν είναι μακριά, εδώ πιο κάτω. Στην επόμενη γωνία στρίβουμε. Στην πόρτα τη φιλάω, ψιθυρίζω μια βιαστική καληνύχτα και φεύγω. Με κοιτάει περίεργα καθώς χάνομαι στο επόμενο στενό σφυρίζοντας. Ανεβαίνει πάνω. Απόψε θα κοιμηθεί μόνη…

Την επόμενη μέρα, τα πόδια μου με σέρνουν προς την Sint Jansstraat. Έχει ένα μικρό coffee shop εκεί που σερβίρει τον καφέ με 2 γκίλντερς μόνο. Χρειάζομαι έναν καφέ επειγόντως. Μια μέρα κουραστική είναι στη μέση της κι εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να ανοίξω τα μάτια μου. Κοιτάζω δεξιά μου. Ένα μικρό στενό με μια μικρή ταμπέλα. Kreupelsteeg. Τα βήματα μου με οδηγούν ανεπαίσθητα. Προσπερνώ τις βιτρίνες, σχεδόν, αδιάφορα. Την βλέπω. Με κοιτάζει. Είναι δεν είναι δεκαεννιά. Δεν χαμογελάει. Δεν είναι όμορφη. Μπαίνω μέσα. 100 γκίλντερς? 100 γκίλντερς. Βγάζω δυο χαρτονομίσματα και τ’ακουμπάω στο μικρό μπλε κομοδίνο. Περπατάω σιγά προς το κρεβάτι. Οι κουρτίνες κλείνουν και το σκοτάδι απλώνεται στο μικρό δωμάτιο. Γυρίζω προς το μέρος της και το δωμάτιο ξαφνικά γεμίζει με φως.

20 σχόλια:

s_pablo είπε...

Μουσική υπόκρουση εδώ.

ΦΟΥΛΗ είπε...

Όμορφη ερωτική η αφήγησή σου,κάπου χάθηκα μαζί σου σα να το ζούσα!!!
καλο ΣΚ....

Ανώνυμος είπε...

όμορφο {σκέφτηκα αν είναι και θλιβερό,αλλά δε με χτύπησε ως τέτοιο}

amalthia είπε...

α εγώ όσο το διάβαζα άλλη μουσική είχα στο μυαλό μου...

...είδες το φως? παντού μπορείς να το δεις..

s_pablo είπε...

@Φουλη

Κι εγώ το ίδιο. Καλό ΣΚ και σε σένα

@Κίχλη

Δεν νομίζω ότι είναι θλιβερό. Ίσως κάπως μελαγχολικό.

@Αμάλθεια

Τι μουσική είχες στο μυαλό σου? Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ άλλη μουσική άκουγα, αλλά ταιριάζει ο τίτλος και ήθελα και λίγο ροκ, έτσι γι'άλλαγή.

Coffeemug είπε...

Μ'αρέσει πολύ. Το βλέπω. Σε βλέπω εκεί εσένα κι εκείνη.

Ιφιμέδεια είπε...

Θαυμάσιο.

(ναι η υπόκρουση κι εμένα με ξένισε, μετά σκέφτηκα δίκιο έχεις, έτσι είναι η ζωή της ηρωίδας, σαν τη μουσική αυτή.)

Artxx είπε...

Ωραία αφήγηση και εγώ κάπου χάθηκα ήταν σαν να το ζούσα. Το φώς ελπίζω να ηταν αγνό, και εσύ όχι μόνο ενας απλός πελάτης που έκανε οτι και οι άλλοι..

s_pablo είπε...

@Coffee

Χαίρομαι που το βρήκες τόσο παραστατικό. Ειλικρινά...

@Ιφιμέδεια

Αναρωτιέμαι ποια μουσική θα ταίριαζε στο μυαλό όσων διαβάζουν ένα κείμενο. Εκτός από τον λόγο που προανέφερα, οι Wipers ήταν και το soundtrack της πρώτης μου επίσκεψης στο Άμστερνταμ.

@Sally

Το φως αγνό? Ναι, μάλλον αγνό θα το έλεγα. Όσο για τα υπόλοιπα θα διευκρινίσω εν καιρώ...

Venea είπε...

Μελαγχολική αλλά πολύ όμορφη ιστορία! Με εντυπωσίασε και η περιγραφή σου αλλά και ο κεντρικός σου χαρακτήρας. Ενδιαφέρουσες οι επιλογές του... Σηκώνουν πολύ ανάλυση!! :-)

DaisyCrazy είπε...

μελαγχολικό όντως.

ysterografo είπε...

Το φως το αληθινό!
Καλησπέρα.

Skouliki είπε...

θα μπορουσε να ειναι ενας παραδοξος ερωτας ..που ξερεις...

καλο καλοκαιρι ευχομαι :))

s_pablo είπε...

@Venea

Αναλύσεις στα εργαστήρια...
Αστειεύομαι, φυσικά. Μελαγχολικό κι εσύ ε?

@Daisy

Το κατοχυρώσαμε, λοιπόν, στη μελαγχολία...

@υστερογραφο

Βλέπω το φως έμεινε στους περισσότερους. Αληθινό, αγνό... Όλα αυτά μαζί.

@σκουλίκι

Είναι ένας παράδοξος έρωτας. Καλό καλοκαίρι και από εδώ.

Clem Lumen είπε...

πωπω... ωραιοτατο:)

Manouli είπε...

Εκπλικτίκ ιστορία! Την διάβασα 4 φορές.

s_pablo είπε...

@Free Spirit

Χαίρομαι που σου άρεσε...

@Manouli

Συγκλονιστίκ, που θα έλεγε και η φίλη μου η Αβάδιστη, και πάνω. Άντε να τις χιλιάσεις να τιλτάρει και ο ρουφιάνος μου...

amalthia είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=y8QdFNt9rqw


...αυτό άκουγα εγώ στο μυαλό μου..τρεντιά το ξέρω αλλά ο ρυθμός του είναι αφηγηματικός..

lemon είπε...

Ωραίο κείμενο-δε βάζω επίθετα για να μην το χαλάσω. Το ευχαριστήθηκα!

s_pablo είπε...

@αμάλθεια

συμπαθέστατη τρεντιά...

@λέμον

Χαίρομαι που το ευχαριστήθηκες. Ελπίζω όσο ευχαριστιέμαι εγώ τα δικά σου.

Καλώς ήρθες...