Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Ένα πάρτυ... κάποτε

Όσο η Μούσα γίνεται όλο και περισσότερο... λιγότροπη και η ζέστη δεν αφήνει ζωτικό χώρο για σκέψη, τόσο περισσότερο καταφεύγω στη μουσική για λίγη δροσιά.

Εν τω μεταξύ, σήμερα, από το πρωί μου έχει κολλήσει στο μυαλό αυτός ο πρωτοεφηβικός έρωτας




Και το ένα φέρνει τ'άλλο και θυμάμαι παιδικά πάρτυ.

Η Ελένη τα έφτιαξε με τον Γιάννη και η Μαρίνα, που τον αγαπούσε πριν την Ελένη, κλαίει στη ντουλάπα και είναι η ώρα να χορέψουμε "μπλουζ" κι εγώ θέλω να χορέψω με τη Μαρίνα, αλλά αυτή δεν βγαίνει με τίποτα κι έρχεται η Γεωργία και με παίρνει από το χέρι να χορέψουμε, αλλά εγώ δεν θέλω, όμως αυτή επιμένει και με φιλάει στο μάγουλο και χορεύουμε




αλλά εμένα μου αρέσει το καινούργιο του Πρινς




και αυτός ο χαζός ο ξάδελφος της Μπέτυ, που παίζει μουσική, και πάει στο γυμνάσιο δεν το βάζει και σε λίγο θα ανάψουν τα φώτα για την τούρτα και η Μαρίνα δεν έχει βγει ακόμα κι εγώ δεν θα χορέψω μαζί της ποτέ.

Ποτέ...

Και, "να ζήσεις Μπετούλα και χρόνια πολλά..." και μετά αρχίζει πάλι η μουσική, πιο γρήγορη αλλά εμείς προτιμάμε την τούρτα και τα πατατάκια και ο χαζός ο Βαγγέλης έχει βάλει δυο γαριδάκια στη μύτη του και τα κορίτσια χαζογελάνε γιατί ο Βαγγέλης αρέσει σε όλες, ακόμα κι όταν κάνει τέτοια σιχαμένα και η μουσική παίζει




κι εγώ έχω αρχίσει και βαριέμαι και κάποιος λέει να παίξουμε μπουκάλα, αλλά τα κορίτσια σιχαίνονται και δεν θέλουν και η Μαρίνα βγήκε από τη ντουλάπα και τα έφτιαξε με αυτόν τον χαζό, τον Βαγγέλη, που έβαζε τα γαριδάκια στη μύτη, αλλά εμένα δεν με πειράζει γιατί είμαι και παλιοεγωίσταρος, που λέει και η μαμά μου και η Γεωργία μ'αγαπάει και είναι και πιο όμορφη και καλύτερη και η μαμά της φτιάχνει την καλύτερη σπανακόπιτα (μετά τη μαμά μου φυσικά).

Ήρθε η ώρα να φύγουμε, θα μας πάρει ο μπαμπάς του Μάριου, του διπλανού μου, που είναι ήδη κάτω και χτυπάει το κουδούνι, παίρνω τη Γεωργία από το χέρι, ακολουθώ τον Μάριο στο ασανσέρ και το τραγούδι μας αποχαιρετάει




Και μετά ήρθε το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβρη ήμασταν, ξανά, όλοι εκεί. Όλοι εκτός από τη Γεωργία, που αρρώστησε και δεν ξαναήρθε ποτέ στο σχολείο. Και τώρα, καμμιά φορά που την βλέπω στον δρόμο ντρέπομαι να της μιλήσω γιατί ήμουν παιδί και δεν άντεχα την παραμόρφωση της. Και θέλω να της πω ότι, τώρα, καταλαβαίνω, τώρα, δεν με πειράζει, αλλά χαμηλώνω το βλέμμα και επιταχύνω το βήμα. Όχι για να την αποφύγω, αλλά για να αποφύγω εμένα...

20 σχόλια:

s_pablo είπε...

Για όλες τις αναμνήσεις που υποσχεθήκαμε πως θα έχουμε και τελικά δεν καταφέραμε να ζήσουμε

Ιφιμέδεια είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ.
Το κείμενό σου ήταν τόσο πολύ θαυμάσιο, τόσο γλυκειά η ανάμνηση που ανάδευσες μέσα μου.

(Δεν άκουσα τα τραγούδια, ούτε αυτό που λινκάρεις εδώ στο πρώτο σχόλιο. Εδώ και ώρα παίζει σε επανάληψη, ξανά και ξανά, το 'χαζό παιδί" του Κ. Βήτα. Έτυχε.)

Я верю в Сталина είπε...

Στην αρχή είπα να στο κάνω εδώ μέσα αμέρικαν μπάρ, αλλά με συγκίνησες βρε κερατά κι έτσι τη γλύτωσες...

Για αυτή τη φορά.

ΦΟΥΛΗ είπε...

Αναδρομές του μυαλού Παμπλάκο?? να το προσέξεις,είναι μεν όμορφες αλλά έχουν το κακό ότι σε ρίχνουν ψυχολογικά!!! μια από τα ίδια συνεννοημένοι να ήμασταν!!!
Καλημέρα!!!!

Coffeemug είπε...

Να της μιλήσεις. Ξέρει. Τώρα ξέρει. Πέρασαν πολλά χρόνια πια. Ενα καλημέρα.

Με καθήλωσε το λινκ. Και είναι μόνο πρωί. Σε επικίνδυνα μονοπάτια τριγυρνάς. Καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά...

Manouli είπε...

Δεν πειράζει που δεν το έκανε ο marco, θα το κάνω εγώ, όχι ακριβώς αμέρικαν, κάτι παρεμφερές (συγκινητικό πολύ το κείμενο, αλλά με τρώει ο κώλος μου)!

Εγώ πάντως θυμάμαι ότι περίμενα πώς και πώς να με πάρει ο Νίκος να χορέψουμε μπλουζ και επειδή ήταν και όμορφος και τον ήθελαν όλες (αλλά αυτός φυσικά προτιμούσε εμένα-γιατί δεν ξέρω. βλέπω φωτογραφίες του δημοτικού και κλαίω!) γινότανε χαμός σε κάθε πάρτυ. Και εγώ (το πουτανί) κορδωνόμουνα σαν μην πω τι που είχα τον "γκόμενο" και οι άλλες είχαν τα μπάζα.

Στο δια ταύτα: στο τέλος του δημοτικού οι πιο πολλές "τα είχαν" με κάποιον και εγώ επειδή ήμουνα και ψιλοπουριτανό πήρα τον πούλο από τον Νίκο, του οποίου του κάθησε (βλ. δώσανε ένα φιλί στο στόμα) η Μαργαρίτα!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Με κάνεις ράκος κι είναι Καλοκαίρι, πυρώνει θείος Ιούλιος μήνας, κι είναι αμαρτία να γινόμαστε ράκη και ρετάλια παλιά, 20 & 30 & 40 ετών υφάσματα τριμένα, πολυκαιρισμένα, καλά μονάχα για να σκουπίζουμε την μύτη μας, που πάλι τρέχει ξαφνικά, επειδή, λέει, 40 χρόνια πριν μια Μαριάννα δεν μας ήθελε με τίποτε, γιατί ήτανε δοσμένη ολόψυχα - βρε μπας κι ολόσαρκα επίσης; - σε ένα ρεμάλι αθληταρά δυό μέτρα, που προκοπή δεν είχε στο σχολείο, αλλά είχε όλες τις γκόμενες στα πόδια του, ο αχρείος, που φαντάζομαι κι εγώ, ο ίδια αχρείος, να μη βρήκε και στην ζωή προκοπή, που πώς να βρει, αφού έπαιρνε τα κορίτσια μέσ' απ' τα χέρια των καλών παιδιών, των απουσιολόγων ντε...

Θες διακοπές stop... Και πολλά άλλα ακόμη, μάλλον, αλλά διακοπές οπωσδήποτε... Άντε πήγαινε!!!
:-)))

amalthia είπε...

πρώτη εκτέλεση ο Μητσιάς? ντρέπομαι τόσο πολύ που το μαθαίνω τώρα...

...στα δικά μου πάρτυ παίζαμε μπάσκετ και μετά τους έβαζα να ακούσουν rolling stones...και μετά τρώγαμε τα καναπεδάκια της μαμάς μου...κάποια στιγμή κατάλαβα οτι ερχόντουσαν για τα δυο ακριανά...το μεσαίο απλώς το υπομένανε!

s_pablo είπε...

@Ιφιμέδεια

Εγώ σ'ευχαριστώ.

(Δεν πειράζει, άλλωστε το τραγούδι είναι υπέροχο και τον Κ. Βήτα τον αγαπάμε από την εποχή των Στέρεο Νόβα.)

@Μαρκο

Για αυτή τη φορά μόνο, έτσι?

s_pablo είπε...

@Φούλη

Εγώ ευτυχώς δεν πέφτω για πολύ. Σκέφτομαι μάλιστα να φτιάξω μια εταιρία διαχείρισης θλίψης. Μάλλον θα είναι χρήσιμη ε?

@Καφεκούπα

Είναι δύσκολο. Το χειρότερο είναι, επειδή μένουμε πολύ κοντά, ότι όταν συναντιέμαι με τον πατέρα της με κοιτάζει με ένα παράπονο...

@Μανούλι

Έτσι είναι μαμουλομάνουλο μου. Όταν πας για τα πολλά, χάνεις και τα λίγα. Άσε που, όπως λένε και οι αρχαίοι Ινδοί μαθηματικοί, όσο πουτανί κι αν είσαι, πάντα θα υπάρχει ένα άλλο πιο πουτανί από σένα.

s_pablo είπε...

@Αστεροειδή

Αυτές οι Μαριάννες τους καίνε τους απουσιολόγους. Εγώ ευτυχώς υπήρξα απουσιολόγος μόνο για 3 μήνες στη δέσμη, μέχρι που με πήραν χαμπάρι και το έδωσαν σε ένα φυτούκλι.

Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ούτε αθληταράς υπήρξα. Αληταράς λίγο, αλλά αθληταράς ποτέ...

Το αστείο είναι ότι η ανάρτηση ξεκίνησε από μια ανάμνηση μιας κοπέλας στο γυμνάσιο που με αγαπούσε μέχρι το λύκειο και εγώ το κατάλαβα πριν 5 χρόνια.

Ξέρω, είμαι θησαυροφυλάκιο, γι'αυτό λειτουργώ με χρονοκαθυστέρηση.

s_pablo είπε...

@Αμάλθεια

Είδες τι κάνει ο Χατζηγιάννης? Ελπίζω, τουλάχιστον να ξέρεις ότι η άλλη μεγάλη του μελαγχολική επιστυχία της εποχής είναι, επίσης, διασκευή.

Τώρα για τους Rolling Stones, τι να πω. Στο δημοτικό δεν ακούγαμε τέτοια τα παιδάκια. Που και που κάποιος έβαζε AC/DC, αλλά δεν ξέρω ποιος ήταν...

χεχεχε

Venea είπε...

Εγώ αναμνήσεις από παιδικά πάρτυ δεν έχω...απωθημένο!!
Το τραγούδι όμως...με αποτελείωσε!!
Για να ανεβαίνουμε λιγάκι παρακαλώ γιατί μου έχετε πέσει όλοι σε μελαγχολία! Είπαμε...είναι δημιουργική...αλλά μη πέσουμε και στα τάρταρα!!! :)

Ανώνυμος είπε...

με σκοτώνεις με τέτοιες αναρτήσεις.
συνέχισε όμως,ναι?

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Το ρεφρέν μας έριξε σε σκέψεις και προβληματισμούς...

amalthia είπε...

α όχι αυτό το ήξερα απλά δεν είχα μπεί στο κόπο να μάθω ποιος έκανε την πρώτη εκτέλεση!

όσο για την μουσική...τι να σου πω και εγώ τώρα? α ναι..άκουγα και τρύπες στο δημοτικό...θα μπορούσες να με πεις μελαγχολικό παιδί..

s_pablo είπε...

@Venea

Ανεβαίνουμε, είπαμε...

@Κίχλη

Σόρρυ, για το σκότωμα. Ότι μπορώ κάνω, πάντως.

s_pablo είπε...

@Ασκαρ

Αρκεί να μην χάνουμε την ικανότητα μας.

@Μελαγχολική Αμάλθεια

Ωραίες οι Τρύπες. Η πρώτη μου συναυλία το 88 στο Αν. Πιτσιρίκι, ευτυχώς που δεν με ποδοπάτησαν...

Ανώνυμος είπε...

Ειστε γαιδαροι!!!!

Δεν ξερω γιατι δεν της μιλας ή τι ακριβως έπαθε...αλλά ακομη και τωρα να κρυβεσαι απο τον εαυτό σου όλοκληρο γαιδουρι;;;;

ντροπη

s_pablo είπε...

@Couλα

Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Εσύ με καταλαβαίνεις...