Η κοινή γνώμη και το μέλλον της χώρας

Ανέκδοτο που άκουσα σήμερα στην εκπομπή του Λάλα στο Star:

Ένα δωδεκάχρονο παιδί ρωτάει τον πατέρα του τι είναι η πολιτική. Ο πατέρας, εμφανώς ικανοποιημένος που ο γιός του αρχίζει να ενδιαφέρεται του απαντάει με ένα παράδειγμα.

"Άκου παιδί μου. Μια χώρα είναι σαν την οικογένεια μας. Η μαμά είναι η κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα. Εγώ είμαι το μεγάλο κεφάλαιο, φέρνω τα χρήματα. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη, κάνει όσες δουλειές χρειάζονται να γίνουν. Εσύ είσαι η κοινή γνώμη, βλέπεις και κρίνεις και τέλος το μωρό μας είναι το μέλλον.

Σκέψου τα αυτά που σου είπα και το ξανασυζητάμε αύριο."

Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο μικρός ακούει το μωρό να κλαίει και τρέχει να δει τι συμβαίνει. Βλέπει ότι το μωρό έχει "λερωθεί" και πηγαίνει να το πει στους γονείς του, όμως όταν φτάνει στο δωμάτιο τους, βλέπει τη μαμά να κοιμάται και τον μπαμπά να λείπει. Ακούει εκείνη τη στιγμή θόρυβο από το δωμάτιο υπηρεσίας, πηγαίνει να δει και βλέπει τον μπαμπά του και την υπηρέτρια στα τέσσερα.

Πανικόβλητος σκέφτεται τι να κάνει. Να διακόψει τον πατέρα του και να τον ενοχλήσει ή να ξυπνήσει τη μητέρα του με τον κίνδυνο να μάθει την απιστία του πατέρα? Τελικώς, αποφασίζει να κάνει την πάπια και να πάει για ύπνο.

Την επόμενη μέρα πηγαίνει ο πατέρας στον γιό και τον ρωτάει αν σκέφτηκε αυτά που είχαν πει τη χτεσινή μέρα.

"Βέβαια πατέρα και κατέληξα στα εξής. Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη σιωπά και το μέλλον της χώρας είναι βουτηγμένο στα σκατά"