(Στον πάτο υπάρχει διαμαντάκι)Αφού (ξανα)βρήκα την παιδική μου αθωότητα, είπα να (ξανα)βρω και την παιδική μου... ενοχή. Την ατελείωτη λατρεία για τις φανταστικές ιστορίες τρόμου.
Και ποια η καλύτερη εισαγωγή στον τρόμο για ένα παιδί, από τον πολυαγαπημένο Edgar Allan Poe και φυσικά το πιο διάσημο ποίημα του The Raven. Έπεσα λοιπόν σε αυτήν την απαγγελία από τον, σκιαχτικό από μόνο του, Christopher Walken και τη μεταφέρω κι εδώ, εξαιρετικά αφιερωμένη στη δική μου Lenore.
15 σχόλια:
Αν κάποιος έχει μια καλή ελληνική μετάφραση (όσες βρήκα εγώ ήταν απαράδεκτες) είναι ευπρόσδεκτη.
Καταπληκτικος ο Ποε (όχι τοσο τρομακτικος αλλα πιο πολύ υποβλητικος και ευφυης).
Βεβαια καθενας εχει τα δικα του «τρομακτικα» ερεθισματα
(κι αυτό το λεει καποια που από τα πρωτα “freaky”, που θυμαται είναι το τριτο μερος της "Φαντασιας" του Ντισνευ ! )
Ο Christopher Walken είναι από τους ηθοποιους που παιζουν παντα καλα (κατα τη γνωμη μου κλεβει την παρασταση στον «Ελαφοκυνηγο») ακομα κι όταν είναι θυμα απαγωγης εξωγηινων ή δεν ξερω τι άλλο μπορει να κατεβασει ο νους κάθε σκηνοθετη.
Υπεροχος ο Τιμ Μπαρτον (αν και το εργοστασιο σοκολατας μου φανηκε βαρετο –αλλα ποτε δεν χωνεψα το αρχικο story) και
απολυτα λατρεμενος ο Vincent Price!
Νομιζω πως μονο εγω ξενυχτουσα να βλεπω στα κρατικα καναλια ασπρομαυρες ή περιεργα εγχρωμες ταινιες «τρομου» οπου σκοτωνε τις γυναικες του ή εμβαπτιζε άλλες σε κερι …
μονο η φωνη αυτου του ανθρωπου είναι όλα τα λεφτα!
Ευγενεια, πισω από την υποβοσκουσα ειρωνια του ηρωα που εχει κρυφα σχεδια στο μυαλο του για ολους τους αλλους.
Να’σαι καλα γιατι πολύ μαυριλα πλακωσε τελευταια –αυτό είναι κατι σαν ομοιοπαθητικη
Υ.Γ. Ε, όχι και αποκωδικοποιητης για το nick μου!
Απλα πειραζα τον «σωστο» που εχει μια ταση …μεταφραστικη.
Περιμενω τις ιδεες βεβαια.
@viewokto
Το ταινιάκι (Vincent) το είχα πρωτοδει στο σινεμά. Το έπαιζαν οι κινηματογράφοι πριν από τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη (αυτό κι αν το λάτρεψα).
Εκτοτε βέβαια έχει περάσει καιρός και το μαύρο έγινε κάπως λαχανί, αλλά τον αγαπάμε τον Tim ακόμα κι έτσι.
Όσο για τον Πόε, σκέψου ότι είσαι 9 χρονών, μόλις έχεις διαβάσει τον Χρυσό Σκαραβαίο και όλο χαρά πιάνεις τον κόρακα στα χέρια σου. Είχε κι ένα αλαφροϊσκιωτο σκίτσο το βιβλίο...
Υ.Γ.
Πάντως κάπως έτσι κινείται και η ζωή μου τελευταία. Από την ξενοιασιά στον τρόμο και τούμπαλιν.
Whiskers on kittens and axe-murdered puppies...
:-)
Ο Πόε είναι ένας από τους αγαπημένους μου. Η επαφή μαζί του άρχισε από ένα στίχο του στην εισαγωγή της ταινίας "Η ομίχλη": "Is all that we see or seem but a dream within a dream?".
Mου είχε κάνει τόση εντύπωση αυτή η φράση, που άρχισα να ψάχνω ο,τιδήποτε γι΄ αυτόν. Και μιλάμε για εποχές δύσκολες που δεν υπήρχε Ιnternet για να έχεις πρόσβαση σε τόσες πληροφορίες.
Και βέβαια Εντγκαρ Αλαν Πόε και Βίνσεντ Πράις είναι κατά κάποιο τρόπο έννοιες αλληλένδετες.
Αυτές οι ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου στην κρατική τηλεόραση που αναφέρει η viewokto ήταν η κάθε μία ξεχωριστά πιο ατμοσφαιρικές από όλες τις μετέπειτα ταινίες τρόμου μαζί.
Ωραίες εποχές, που κι εγώ ξενυχτούσα για να τις δω κι αργότερα τις έγραφα στο βίντεο και οργάνωνα βραδιές κινηματογράφου.
Βραδιά τρόμου, βραδιά θρίλερ κ.λπ.
Πολύ καλός και ο Τιμ Μπάρτον, συμφωνώ κι εγώ πως το εργοστάσιο σοκολάτας ήταν κάπως βαρετό.
Οσο για τον Κρίστοφερ Ουόκεν έχω διαβάσει ότι είναι και πολύ περίεργος σαν άνθρωπος κι αυτό ενισχύει το "μύθο" του.
ΥΓ. Οσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι είμαστε πολλοί που έχουμε τα ίδια ή παρόμοια ερεθίσματα και παρόμοιες συνήθειες που αν δεν υπήρχε το Internet δεν θα μας είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις.
στο προφίλ μου στον blogger στα interests γράφω "teaching ravens to fly underwater", χεχε...
στην εφηβεία είχα ρουφήξει το raven και το the fall of the house of usher...
o walken πολύ καλός (κυρίως παλιότερα), τον είχα δει σχετικά πρόσφατα να υποδύεται τον βρυκόλακα - δεν θυμάμαι τίτλο, η ταινία αυτή προτείνεται ανεπιφύλακτα.
@gatti
Long live the internet!!!
Χαίρομαι που έχω βρει δυο τρείς ενδιαφέροντες ανθρώπους και γυροφέρνω στα blog τις ώρες της ανίας (και όχι της άνοιας). Το δικό σου κυρίως με φτιάχνει γιατί δεν θέλω από δω να ασχολούμαι με αθλητικά.
Αν φτιάξει και το κορίτσι που βλέπει ξαπλωμένο το άπειρο (καλή αποκωδικοποίηση?) το δικό του θα χαρώ ιδιαίτερα.
@Δέλτα
Αυτά που λέγαμε και την άλλη φορά. Χαλαρό μπλόγκινγκ και κανα δυο κουβεντούλες με διαδικτυακούς φίλους.
Η Πτώση του οίκου των Άσερ είναι όντως εκπληκτικό. Πρέπει να τους ξαναρίξω μια ματιά.
ναι, αλλά χωρίς λίγο ξεκατίνιασμα, δεν λέει..
αρχίζω εγώ: ε, όχι και ο ντασσέν σκηνοθεταράς! οκ, το ριφιφι και το night and the city καλά ήταν, αλλά ούτε στο νυχάκι του καζαν δεν φτάνει (τωρα σοβαρολογώ).
ο καζάν έκανε ψυχαναλυτικό κινηματογράφο υψηλωτάτου επιπέδου...
@δελτα
Μην πάμε εκεί τώρα. Φυσικά και ο Καζάν είναι απολύτως και αδιαπραγματεύτως ανώτερος του Ντασσέν.
Σίγουρα μέσα στους πέντε κορυφαίους αμερικανούς.
Βέβαια πάντα τον καταδίωκε η ανοησία που είχε κάνει, τότε που κατέδωσε τους συνεργάτες του και, ουσιαστικά τους κατέστρεψε, αλλά αυτό δεν τον κάνει και κακό σκηνοθέτη.
υπάρχει ένας κλάδος της ηθικής φιλοσοφίας που ονομάζεται utilitarianism (χρησιμοθηρία)...
βάσει αυτού, αν σε μία βάρκα στην μέση του ωκεανού βρίσκονται ένας νευροχειρουργός και ένας λωποδύτης και πρέπει ένας εκ των δύο να φουνταριστεί, φουντάρουμε πάντα τον λωποδύτη γιατί ο νευροχειρουργός είναι πιό χρήσιμος στην κοινωνία.
με το κάρφωμα επί μακαρθισμού δεδομένο αν ήθελε κάποιος να μπορέσει να δουλέψει, ο καζάν δεν είχε πραγματικά επιλογή - αν δεν το είχε κάνει θα υμνούσαμε το ήθος του ανθρώπου και θα θρηνούσαμε τόσα αριστουργήματα που δεν θα βλέπαμε ποτέ - τα ίδια ζήσαμε εδώ με τις "δηλώσεις μετανοίας".
δηλώσεις "μετανοίας" καλύτερα...
Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Ο Καζάν ήταν ο σημαντικότερος από τους "δηλωσίες". Ουσιαστικά αυτός νομιμοποίησε την όλη έρευνα.
Το "ηθικό" ζήτημα που θέτεις έχει και την αντίστροφη λογική του. Από όλους αυτούς που καταστράφηκαν από την όλη ιστορία δεν θα μάθουμε ποτέ αν κάποιος θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Καζάν.
Όλοι γνωρίζουμε τον Ντασσέν και τον Τράμπο, γιατί ήταν ήδη αρκετά διάσημοι και αναγνωρισμένοι. Οι υπόλοιποι όμως, που δεν είχαν το "όνομα" να επιβιώσουν εκτός συστήματος?
προσοχή: δεν βγαίνω ως απολογητής του καζάν, κουβέντα κάνουμε, εξ άλλου τα ίδια (και χειρότερα) συνέβαιναν κατά σοβιετία μεριά και την εποχή εκείνη η αμερική με την κομμουνιστοφοβία και την επιβολή από τον truman του national security state δεν απείχε και πολύ από το να είναι απολυταρχικό καθεστώς στις πολιτικές ελευθερίες...
τραγικά όλα αυτά, την πλήρωσε η διανόηση - και η ελληνική καθώς το εδώ σύστημα ήταν copy paste του εκεί.
gatti
όπως φαίνεται «είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς»!
δεν είναι κι άσχημα…
Για τον Καζαν το μόνο που θα’θελα να πω είναι ότι μου θυμίζει τραγικό ήρωα μυθιστορήματος ή ταινίας.
Θυμάστε στο «Αμερικα-Αμερικα» που ο ήρωας του είχε την αξιοπρέπεια του «βαθιά κρυμμένη μέσα του»;
Αυτό που έκανε στα μάτια μου φαντάζει τερατώδες, ιδίως γιατί ήταν ήδη τόσο καταξιωμένος, που ως «σταρ» θα μπορούσε να κρατηθεί μακριά, αλλά σαν κάθε άλλο τραγικό ήρωα με κάνει να αναρωτιέμαι.
Άραγε ήταν μια παρανοημένη αφοσίωση για την αποδοχή του στη καινούρια πατρίδα; Δεν ξέρω.
Η δουλειά του όμως δεν «βρωμίζεται» από αυτό.
Ξέρουμε άραγε ποιος καλλιτέχνης χτυπούσε τη γυναίκα του ή έγλειφε τον χορηγό του;
s_pablo
αυτή είναι μακράν η καλύτερη αποκωδικοποίηση του nick μου.
Για να είμαι ειλικρινής προέκυψε όταν χρησιμοποίησα ένα nick που είχα φτιάξει για ένα φίλο, αλλά εμεινε σε αχρηστια.
Θέλαμε κάτι να μη σημαίνει κάτι προσδιοριστικό κι έτσι βγήκε αυτό.
Όταν το οικειοποιήθηκα, προσπάθησα να βρω υποσυνείδητες ερμηνείες και νοήματα (πάντα με το view σαν θέα ) .
Στον τελικό αυτοπροσδιορισμο μου (δεν θυμάμαι το όνομα της διεθνούς συμφωνίας που μου δίνει το δικαίωμα στον ατομικό αλλά όχι εθνοτικο αυτοπροσδιορισμο) όντως είχα καταλήξει στην rotated χρήση του 8.
Για άλλη μια φορά ο οικοδεσπότης με καταπλήσσει!
Όσο για blog είμαι φριχτά ανεπρόκοπη. Όπως βλέπετε εκμεταλλεύομαι τη φιλοξενία των άλλων.( κάτι σαν το «Πάντα βασιζόμουν στην φροντίδα των ξένων» ένα πράγμα)
Τελικά έχει απόλυτο δίκιο η gatti!
Συγνώμη για το σεντόνι…
Τα σεντόνια εδώ επιτρέπονται. Άλλωστε γράφουμε λίγοι!
Μ' αρέσουν τα άσχετα nick (φυσικά και δεν με λένε Παύλο), σου επιτρέπουν να ερμηνεύεις τον διαδικτυακό εαυτό σου κάθε φορά και διαφορετικά...
Δημοσίευση σχολίου