Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Nevermore!!!

(Στον πάτο υπάρχει διαμαντάκι)

Αφού (ξανα)βρήκα την παιδική μου αθωότητα, είπα να (ξανα)βρω και την παιδική μου... ενοχή. Την ατελείωτη λατρεία για τις φανταστικές ιστορίες τρόμου.

Και ποια η καλύτερη εισαγωγή στον τρόμο για ένα παιδί, από τον πολυαγαπημένο Edgar Allan Poe και φυσικά το πιο διάσημο ποίημα του The Raven. Έπεσα λοιπόν σε αυτήν την απαγγελία από τον, σκιαχτικό από μόνο του, Christopher Walken και τη μεταφέρω κι εδώ, εξαιρετικά αφιερωμένη στη δική μου Lenore.



Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
'Tis some visitor,' I muttered, 'tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -
This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
'Sir,' said I, 'or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -
Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, 'Lenore!'
This I whispered, and an echo murmured back the word, 'Lenore!'
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
'Surely,' said I, 'surely that is something at my window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -
Let my heart be still a moment and this mystery explore; -
'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
'Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, 'art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'
Quoth the raven, 'Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -
Till I scarcely more than muttered 'Other friends have flown before -
On the morrow will he leave me, as my hopes have flown before.'
Then the bird said, 'Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
'Doubtless', said I, 'what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden bore
Of "Never-nevermore."'

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -
What this grim, ungainly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking 'Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
'Wretch,' I cried, 'thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'
Quoth the raven, 'Nevermore.'

'Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'
Quoth the raven, 'Nevermore.'

'Prophet!' said I, 'thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'
Quoth the raven, 'Nevermore.'

'Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -
'Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'
Quoth the raven, 'Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!

Κι επειδή μπορεί να σκιαχτήκατε, έψαξα και βρήκα ένα μικρό ταινιάκι που είχε φτιάξει ο Tim Burton το 1982, με την τεχνική του stop motion, για το μεγάλο ίνδαλμα του, τον Vincent Price, ο οποίος και συμμετέχει σε αυτό το μικρό αριστούργημα.

15 σχόλια:

s_pablo είπε...

Αν κάποιος έχει μια καλή ελληνική μετάφραση (όσες βρήκα εγώ ήταν απαράδεκτες) είναι ευπρόσδεκτη.

viewokto είπε...

Καταπληκτικος ο Ποε (όχι τοσο τρομακτικος αλλα πιο πολύ υποβλητικος και ευφυης).

Βεβαια καθενας εχει τα δικα του «τρομακτικα» ερεθισματα
(κι αυτό το λεει καποια που από τα πρωτα “freaky”, που θυμαται είναι το τριτο μερος της "Φαντασιας" του Ντισνευ ! )

Ο Christopher Walken είναι από τους ηθοποιους που παιζουν παντα καλα (κατα τη γνωμη μου κλεβει την παρασταση στον «Ελαφοκυνηγο») ακομα κι όταν είναι θυμα απαγωγης εξωγηινων ή δεν ξερω τι άλλο μπορει να κατεβασει ο νους κάθε σκηνοθετη.

Υπεροχος ο Τιμ Μπαρτον (αν και το εργοστασιο σοκολατας μου φανηκε βαρετο –αλλα ποτε δεν χωνεψα το αρχικο story) και

απολυτα λατρεμενος ο Vincent Price!

Νομιζω πως μονο εγω ξενυχτουσα να βλεπω στα κρατικα καναλια ασπρομαυρες ή περιεργα εγχρωμες ταινιες «τρομου» οπου σκοτωνε τις γυναικες του ή εμβαπτιζε άλλες σε κερι …
μονο η φωνη αυτου του ανθρωπου είναι όλα τα λεφτα!
Ευγενεια, πισω από την υποβοσκουσα ειρωνια του ηρωα που εχει κρυφα σχεδια στο μυαλο του για ολους τους αλλους.

Να’σαι καλα γιατι πολύ μαυριλα πλακωσε τελευταια –αυτό είναι κατι σαν ομοιοπαθητικη


Υ.Γ. Ε, όχι και αποκωδικοποιητης για το nick μου!
Απλα πειραζα τον «σωστο» που εχει μια ταση …μεταφραστικη.
Περιμενω τις ιδεες βεβαια.

s_pablo είπε...

@viewokto

Το ταινιάκι (Vincent) το είχα πρωτοδει στο σινεμά. Το έπαιζαν οι κινηματογράφοι πριν από τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη (αυτό κι αν το λάτρεψα).

Εκτοτε βέβαια έχει περάσει καιρός και το μαύρο έγινε κάπως λαχανί, αλλά τον αγαπάμε τον Tim ακόμα κι έτσι.

Όσο για τον Πόε, σκέψου ότι είσαι 9 χρονών, μόλις έχεις διαβάσει τον Χρυσό Σκαραβαίο και όλο χαρά πιάνεις τον κόρακα στα χέρια σου. Είχε κι ένα αλαφροϊσκιωτο σκίτσο το βιβλίο...

s_pablo είπε...

Υ.Γ.

Πάντως κάπως έτσι κινείται και η ζωή μου τελευταία. Από την ξενοιασιά στον τρόμο και τούμπαλιν.

Whiskers on kittens and axe-murdered puppies...

:-)

gatti είπε...

Ο Πόε είναι ένας από τους αγαπημένους μου. Η επαφή μαζί του άρχισε από ένα στίχο του στην εισαγωγή της ταινίας "Η ομίχλη": "Is all that we see or seem but a dream within a dream?".

Mου είχε κάνει τόση εντύπωση αυτή η φράση, που άρχισα να ψάχνω ο,τιδήποτε γι΄ αυτόν. Και μιλάμε για εποχές δύσκολες που δεν υπήρχε Ιnternet για να έχεις πρόσβαση σε τόσες πληροφορίες.
Και βέβαια Εντγκαρ Αλαν Πόε και Βίνσεντ Πράις είναι κατά κάποιο τρόπο έννοιες αλληλένδετες.
Αυτές οι ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου στην κρατική τηλεόραση που αναφέρει η viewokto ήταν η κάθε μία ξεχωριστά πιο ατμοσφαιρικές από όλες τις μετέπειτα ταινίες τρόμου μαζί.

Ωραίες εποχές, που κι εγώ ξενυχτούσα για να τις δω κι αργότερα τις έγραφα στο βίντεο και οργάνωνα βραδιές κινηματογράφου.
Βραδιά τρόμου, βραδιά θρίλερ κ.λπ.

Πολύ καλός και ο Τιμ Μπάρτον, συμφωνώ κι εγώ πως το εργοστάσιο σοκολάτας ήταν κάπως βαρετό.
Οσο για τον Κρίστοφερ Ουόκεν έχω διαβάσει ότι είναι και πολύ περίεργος σαν άνθρωπος κι αυτό ενισχύει το "μύθο" του.

ΥΓ. Οσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι είμαστε πολλοί που έχουμε τα ίδια ή παρόμοια ερεθίσματα και παρόμοιες συνήθειες που αν δεν υπήρχε το Internet δεν θα μας είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις.

d3lta είπε...

στο προφίλ μου στον blogger στα interests γράφω "teaching ravens to fly underwater", χεχε...

στην εφηβεία είχα ρουφήξει το raven και το the fall of the house of usher...

o walken πολύ καλός (κυρίως παλιότερα), τον είχα δει σχετικά πρόσφατα να υποδύεται τον βρυκόλακα - δεν θυμάμαι τίτλο, η ταινία αυτή προτείνεται ανεπιφύλακτα.

s_pablo είπε...

@gatti

Long live the internet!!!

Χαίρομαι που έχω βρει δυο τρείς ενδιαφέροντες ανθρώπους και γυροφέρνω στα blog τις ώρες της ανίας (και όχι της άνοιας). Το δικό σου κυρίως με φτιάχνει γιατί δεν θέλω από δω να ασχολούμαι με αθλητικά.

Αν φτιάξει και το κορίτσι που βλέπει ξαπλωμένο το άπειρο (καλή αποκωδικοποίηση?) το δικό του θα χαρώ ιδιαίτερα.

@Δέλτα

Αυτά που λέγαμε και την άλλη φορά. Χαλαρό μπλόγκινγκ και κανα δυο κουβεντούλες με διαδικτυακούς φίλους.

Η Πτώση του οίκου των Άσερ είναι όντως εκπληκτικό. Πρέπει να τους ξαναρίξω μια ματιά.

d3lta είπε...

ναι, αλλά χωρίς λίγο ξεκατίνιασμα, δεν λέει..

αρχίζω εγώ: ε, όχι και ο ντασσέν σκηνοθεταράς! οκ, το ριφιφι και το night and the city καλά ήταν, αλλά ούτε στο νυχάκι του καζαν δεν φτάνει (τωρα σοβαρολογώ).

ο καζάν έκανε ψυχαναλυτικό κινηματογράφο υψηλωτάτου επιπέδου...

s_pablo είπε...

@δελτα

Μην πάμε εκεί τώρα. Φυσικά και ο Καζάν είναι απολύτως και αδιαπραγματεύτως ανώτερος του Ντασσέν.

Σίγουρα μέσα στους πέντε κορυφαίους αμερικανούς.

Βέβαια πάντα τον καταδίωκε η ανοησία που είχε κάνει, τότε που κατέδωσε τους συνεργάτες του και, ουσιαστικά τους κατέστρεψε, αλλά αυτό δεν τον κάνει και κακό σκηνοθέτη.

d3lta είπε...

υπάρχει ένας κλάδος της ηθικής φιλοσοφίας που ονομάζεται utilitarianism (χρησιμοθηρία)...

βάσει αυτού, αν σε μία βάρκα στην μέση του ωκεανού βρίσκονται ένας νευροχειρουργός και ένας λωποδύτης και πρέπει ένας εκ των δύο να φουνταριστεί, φουντάρουμε πάντα τον λωποδύτη γιατί ο νευροχειρουργός είναι πιό χρήσιμος στην κοινωνία.

με το κάρφωμα επί μακαρθισμού δεδομένο αν ήθελε κάποιος να μπορέσει να δουλέψει, ο καζάν δεν είχε πραγματικά επιλογή - αν δεν το είχε κάνει θα υμνούσαμε το ήθος του ανθρώπου και θα θρηνούσαμε τόσα αριστουργήματα που δεν θα βλέπαμε ποτέ - τα ίδια ζήσαμε εδώ με τις "δηλώσεις μετανοίας".

d3lta είπε...

δηλώσεις "μετανοίας" καλύτερα...

s_pablo είπε...

Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Ο Καζάν ήταν ο σημαντικότερος από τους "δηλωσίες". Ουσιαστικά αυτός νομιμοποίησε την όλη έρευνα.

Το "ηθικό" ζήτημα που θέτεις έχει και την αντίστροφη λογική του. Από όλους αυτούς που καταστράφηκαν από την όλη ιστορία δεν θα μάθουμε ποτέ αν κάποιος θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Καζάν.

Όλοι γνωρίζουμε τον Ντασσέν και τον Τράμπο, γιατί ήταν ήδη αρκετά διάσημοι και αναγνωρισμένοι. Οι υπόλοιποι όμως, που δεν είχαν το "όνομα" να επιβιώσουν εκτός συστήματος?

d3lta είπε...

προσοχή: δεν βγαίνω ως απολογητής του καζάν, κουβέντα κάνουμε, εξ άλλου τα ίδια (και χειρότερα) συνέβαιναν κατά σοβιετία μεριά και την εποχή εκείνη η αμερική με την κομμουνιστοφοβία και την επιβολή από τον truman του national security state δεν απείχε και πολύ από το να είναι απολυταρχικό καθεστώς στις πολιτικές ελευθερίες...

τραγικά όλα αυτά, την πλήρωσε η διανόηση - και η ελληνική καθώς το εδώ σύστημα ήταν copy paste του εκεί.

viewokto είπε...

gatti

όπως φαίνεται «είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς»!
δεν είναι κι άσχημα…

Για τον Καζαν το μόνο που θα’θελα να πω είναι ότι μου θυμίζει τραγικό ήρωα μυθιστορήματος ή ταινίας.
Θυμάστε στο «Αμερικα-Αμερικα» που ο ήρωας του είχε την αξιοπρέπεια του «βαθιά κρυμμένη μέσα του»;

Αυτό που έκανε στα μάτια μου φαντάζει τερατώδες, ιδίως γιατί ήταν ήδη τόσο καταξιωμένος, που ως «σταρ» θα μπορούσε να κρατηθεί μακριά, αλλά σαν κάθε άλλο τραγικό ήρωα με κάνει να αναρωτιέμαι.
Άραγε ήταν μια παρανοημένη αφοσίωση για την αποδοχή του στη καινούρια πατρίδα; Δεν ξέρω.

Η δουλειά του όμως δεν «βρωμίζεται» από αυτό.
Ξέρουμε άραγε ποιος καλλιτέχνης χτυπούσε τη γυναίκα του ή έγλειφε τον χορηγό του;



s_pablo
αυτή είναι μακράν η καλύτερη αποκωδικοποίηση του nick μου.
Για να είμαι ειλικρινής προέκυψε όταν χρησιμοποίησα ένα nick που είχα φτιάξει για ένα φίλο, αλλά εμεινε σε αχρηστια.
Θέλαμε κάτι να μη σημαίνει κάτι προσδιοριστικό κι έτσι βγήκε αυτό.
Όταν το οικειοποιήθηκα, προσπάθησα να βρω υποσυνείδητες ερμηνείες και νοήματα (πάντα με το view σαν θέα ) .
Στον τελικό αυτοπροσδιορισμο μου (δεν θυμάμαι το όνομα της διεθνούς συμφωνίας που μου δίνει το δικαίωμα στον ατομικό αλλά όχι εθνοτικο αυτοπροσδιορισμο) όντως είχα καταλήξει στην rotated χρήση του 8.
Για άλλη μια φορά ο οικοδεσπότης με καταπλήσσει!

Όσο για blog είμαι φριχτά ανεπρόκοπη. Όπως βλέπετε εκμεταλλεύομαι τη φιλοξενία των άλλων.( κάτι σαν το «Πάντα βασιζόμουν στην φροντίδα των ξένων» ένα πράγμα)

Τελικά έχει απόλυτο δίκιο η gatti!

Συγνώμη για το σεντόνι…

s_pablo είπε...

Τα σεντόνια εδώ επιτρέπονται. Άλλωστε γράφουμε λίγοι!

Μ' αρέσουν τα άσχετα nick (φυσικά και δεν με λένε Παύλο), σου επιτρέπουν να ερμηνεύεις τον διαδικτυακό εαυτό σου κάθε φορά και διαφορετικά...