Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Life's A Piece Of Shit, When You Look At It

Life's a laugh and death's a joke, it's true, you'll see it's just a show...

Επειδή καμιά φορά ξεχνιέμαι, υπάρχει κάτι που να μου το θυμίζει



Η ζωή ακόμα κι όταν γίνεται κηδεία, έχει πολύ μεγάλη πλάκα κι ακόμα και πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου μια ανάσα χρειάζεται για να μπορείς να σφυρίξεις...


26 σχόλια:

gatti είπε...

Τι μου θύμισες τώρα με την "Ζωή του Μπράιαν" και τους Μόντι Πάιθον γενικότερα! Χρειάστηκα καιρό για να
τους βάλω θετικό πρόσημο. Κάποια αστεία τους τα έβρισκα ιδιαίτερα
χοντροκομμένα και κρύα, αλλά ήταν άλλες στιγμές τους, πραγματικά
μοναδικές. Τόσο μοναδικές που τελικά η πλάστιγγα έγειρε προς το μέρος τους.

Δυστυχώς, όμως όσο και αν το
προσπαθούμε, όσο κι αν το θέλουμε, δεν είναι εύκολο να κοιτάμε την
φωτεινή πλευρά της ζωής. Πολλές φορές μας παίρνει από κάτω για τα καλά!

Giasafox είπε...

Ελληνιστί: Ενας Προφήτης, μα τι Προφήτης.
Πολύ καλή.

Μα πώς τη λέγαν την άλλη ταινία τους με τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης? (Είχα λυθεί στο γέλιο)

s_pablo είπε...

@gatti

Το βρετανικό χιούμορ είναι λίγο δύσκολο, αλλά το λατρεύω.

@giasafox

Monty Python and the Holy Grail ή Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης.

Και μόνο για τη σκηνή με τον Δούρειο Λαγό η ταινία κατατάσεται στα αριστουργήματα.

Ανώνυμος είπε...

Εγραψα στο post με το οποίο υποτίθεται πως θα την έκανα:

"Αλλά στο τέλος θυμήθηκα αυτές που με κάνατε να ξεχάσω τον τελευταίο χρόνο...
Τις τρεις γυναίκες της ζωής μου."

Κλωθώ, Λάχεση, Ατροπος.

Αν έχεις κατανοήσει πόσο Απόλυτη είναι η εξουσία τους και πόσο ΤΕΛΕΙΟΣ είναι ο κόσμος, απλά διότι ΕΙΝΑΙ όπως ακριβώς μπορεί να είναι, ανεξάρτητα με τις όποιες φαντασιώσεις και υποθέσεις μας(ανάλογες της κατάστασης, αντιδράσεις σε αυτήν και, ως εκ τούτων, εξίσου -και εκ γενετής- προδιαγεγραμμένες), και το κρατάς στην επιφάνεια της μνήμης σου, δεν σου καίγεται καρφί ακόμα κι αν σε κρατάει σταυρωμένο.

Δεν ισχυρίζομαι πως το έχω κατανοήσει σε βάθος -θα έπρεπε να γνωρίζω τη θέση, τη λειτουργία και τη δυναμική κάθε μονάδας ύλης-ενέργειας στο σύμπαν σε συνάρτηση με όλα τα υπόλοιπα, και μάλιστα ανά πάσα στιγμή. Για όλα, όμως, υπάρχει μια αιτία. Ετσι απλά και απόλυτα ορθολογιστικά.

Φυσικά, ομολογώ επίσης, αν και είναι αναμενόμενο και εύλογο, πως δυσκολεύομαι να το θυμάμαι όταν οι καταστάσεις με ρίχνουν στην κάτω βόλτα.

Παραμένω, παρ' όλα αυτά, ένα ακόμη γρανάζι με ψευδαίσθηση ελευθερίας σε ένα τεράστιο ρολόι, που γελάει με τα υπόλοιπα που την διεκδικούν ακατάπαυστα, χάνοντας την ουσία.

Life is "just a show" and we are nothing more than puppets. And nothing less of course...

viewokto είπε...

Καλημερα!

Διαβλεπω σκαμπανεβασματα διαθεσεων ή μου φαινεται;

Το βρετανικο χιουμορ είναι μοναδικο. Ειρωνεια, κυνισμος φιλτραρισμενα με αυτή την ηθελημενη, σχεδον γονιδιακη αποστασιοποιηση, που κανενας μεσογειακος λαος δεν είναι ευκολο ν’αποκτησει.

Ενας ακομα λογος που η Jane Austen θα’πρεπε να μεινει στους 30 (αν κι αυτό είναι από άλλη κουβεντα…)

doctor είπε...

Άντε γύρνα την ίδια σκηνή στην Ελλάδα με τον Αθανάσιο Διάκο στην σούβλα να τραγουδάει την "γυριστρούλα" και σε βλέπω στο Σύνταγμα κρεμασμένο ανάποδα!!!

doc

Αλεξάνδρα είπε...

Φοβερή ταινία με αποκορύφωμα το τραγούδι αυτό.

Στα δύσκολα το σφυρίζω.

φιλιά

s_pablo είπε...

@reactor

Μοιρολάτρης? Τον τελευταίο καιρό κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ.

Υπότίθεται ότι μπορείς να πάρεις τη μοίρα στα χέρια σου και αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση. Για την ώρα, όμως τα χέρια μου είναι δεμένα (ή μάλλον καρφωμένα).

(Συνεχίζω με την απάντηση στη viewokto)

Οι κύκλοι του θυμικού μου γίνονται όλο και εντονότεροι, συχνότεροι, μικρότεροι (κατά το citius,altius,fortius, τα λατινικά μου εξαντλούνται εδώ και σε ότι έμαθα από τον Asterix) αποκτώντας πλέον ολυμπιακή αίγλη.

Η σύγκρουση λογικής και συναισθήματος είναι η πλέον έντονη σε όλους τους ανθρώπους. Προσπαθώ να απαντώ στις κρίσεις θλίψης (προσοχή όχι κατάθλιψης) με σισσύφειες ασκήσεις θάρρους και όσο περισσότερο γέλιο μπορώ.

Κάπου είχα διαβάσει ότι το τέλος κάθε διαδρομής προς τη σοφία είναι η ανεκτικότητα. Σοφότερος κάθε μέρα γίνομαι, σοφός είναι μάλλον δύσκολο.

@δόκτωρ

Αυτό ακριβώς που έλεγα πριν. Και μόνο η σκέψη του "γυρίσματος" της σκηνής μου έφτιαξε τη διάθεση. Θενκς.

@αλεξάνδρα

Είπαμε, μια ανάσα χρειάζεται μόνο...

Ανώνυμος είπε...

"Μοιρολάτρης?"

Οχι, ορθολογιστής με λίγη φαντασία...

d3lta είπε...

γιά την κορωνίδα του βρετανικού χιούμορ εδώ και εδώ σε δύο από τα ιστορικά σκέτς που έκανε με τον υπερταλαντούχο dudley moore στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα (rip και στους δύο)...

ο peter cook προηγήθηκε μία δεκαετία των monty python και ήταν ο εμπνευστής του ανατρεπτικού στυλ χιούμορ που τόσο αγαπάμε, γιά μερικούς ήταν the funniest man to draw a breath - συμφωνώ...

d3lta είπε...

σημ: οι python του απέδωσαν την τιμή που του αρμόζει συμπεριλαμβάνοντάς τον σε πολλά σκέτς τους, αν βρώ κανένα στο youtube θα το GLινκάρω...

viewokto είπε...

Οχι μοιρολατρίες!

Καποιος ειπε (κι ας με συγχωρησει αν δεν τον θυμαμαι) οτι η μοιρα του ανθρωπου ειναι ο χαρακτηρας του.
Κι αν η μοιρα μοιαζει σαν κατι μεγαλυτερο απο μας, ο χαρακτηρας δουλευεται…

Πως το’πε ο Σαββοπουλος;
«Αν ειν’ολα αγραφα κατι θα βγει». Καπως ετσι ενα πραμα…
Κι αν εισαι control freak οπως εγω, μονο κεραυνους κι ασταθμητους παραγοντες φοβασαι.

Ο δρομος προς τη σοφια οπως και ο δρομος προς την ευτυχια συχνα ειναι υπερεκτιμημενος, ασε που εχει αρκετα «κερασματα» θλιψης στην πορεια.

Η αυτογνωσια νομιζω ειναι το ζητουμενο και πιο ενδιαφερον(να μη κρυψουμε την εγωκεντρικη φυση μας αλλωστε!)
Αυτο ειναι το προσωπικο μας συμπαν σ’ενα περιβαλλον που αλλαζει συνεχως.

Κι αν ακουγομαι σαν ντοκτορ Ρουθ, συγχωρεστε με-τα’χω περασει κι εγω- μονο με δημιουργικες εκτονωσεις ξεπερνιουνται τα σκαμπανεβασματα του θυμικου.

Μη σε παιρνει απο κατω…

Ανώνυμος είπε...

Το έχω ξαναπει και, δυστυχώς, πρέπει να συνεχίσω να το λέω.

Μοιρολατρία; Είστε σοβαροί;

Δηλαδή η υπόθεση για την ύπαρξη πρωτονίων, νετρονίων και ηλεκτρονίων, πάνω στην οποία στηρίζεται η φυσική, και όχι μόνο, επιστήμη, αποτελεί υποατομικοσωματιδιολατρία;

Ο,τι και αν θέλετε να πιστεύετε, τίποτα δεν συμβαίνει σε αυτό το σύμπαν χωρίς αιτία. Εγωκεντρικός, δε, όποιος νομίζει πως οι αιτίες αυτές αφορούν τις φαντασιώσεις και τις επιθυμίες του. Το σύμπαν δεν συνομωτεί υπέρ ή κατά ημών, αυτά είναι αποκυήματα του συνεπικουρούμενου από την φαντασία και τον εγωισμό μας και απόρροια την άγνοιάς μας. Είμαστε τμήματά του, σύνολα σωματιδίων σε κίνηση και τίποτα παραπάνω. Ολα τα άλλα είναι απλά μπαρούφες, ανυπόστατες προσδοκίες και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας.

Οσο για την "σοφία", μεγαλύτερη γενικούρα και υποκειμενική έννοια που δημιουργεί στρεβλά στερεότυπα δεν υπάρχει. Ισως πλησιάζει η "ελευθερία" και δη η "ελεύθερη βούληση".

Πάρτε το χαμπάρι, για ό,τι κάνουμε, για την όποια ενέργεια, δράση και κίνησή μας είμαστε συν-υπαίτιοι μεν, αλλά σε καμία περίπτωση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ υπ-εύθυνοι διότι τίποτα δεν αποτελεί επιλογή μας.

Στη σφαίρα του υπαρκτού, ΟΛΑ είναι προδιαγεγραμμένα και κάθε συμβάν αναπόφευκτο. Στη σφαίρα του φανταστικού, εν γνώση μας και μη, όσοι γίνονται αποδεκτοί για το έργο τους δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως δεν είναι μικροί θεοί, ακόμα και αν εθελοτυφλούν απέναντί του, και όσοι δεν γίνονται αποδεκτοί θα το δουν ως καταφύγιο κι ας μην το καταλαβαίνουν.

Τώρα θα μου πείτε γιατί κάνω αυτή την κουβέντα. Απ' όσο γνωρίζουμε ήταν δεδομένο πως θα γίνει και αναμενόμενο εδώ και 14, πάνω κάτω, δισεκατομμύρια χρόνια(κατά μία έννοια, από... πάντα)

Οσο για το χάος, που επικαλείται συνήθως η πρώτη κατηγορία ανθρώπων για τους λόγους της, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ μέσα στο μυαλό μας. Ακόμα και η στρεβλή και ελλιπής αντίληψη της πραγματικότητας αιτιολογείται.

Αυτό για να μην βιάζεστε να ξεμπερδέψετε με ταμπέλες άλλων, προ-επιστημονικών, εποχών.

viewokto είπε...

reactor69

Με μπερδεψες τρελα (κανει και ριμα)

Πραγματικα πιστευεις ότι δεν εχεις κανενα πραγματικο ελεγχο πανω στη ζωη σου κι ότι όλα (μα όλα;)είναι προαποφασισμενα;

Που το βασιζεις αυτό;

Γιατι τα πρωτονια και τα ηλεκτρονια εχουν αποδειχτει επιστημονικα.
Οχι πως υποστηριζω καμια υποατομικοσωματιδιολατρια,
(η πολλη λατρεια τον χαζευει τον ανθρωπο) αλλα θα ηθελα να δω τι θα βγει στη Cern και αν η θεωρια με τα παραλληλα συμπαντα θα αποδειχθει παραμυθι ή όχι.

Καταλαβαινω και την πολυπαραγοντικη επιδραση του περιβαλλοντος, κατανοω και το ότι πρεπει να κανουμε ότι μπορουμε με τα χαρτια που μας μοιρασαν, νιωθω και την επιπλαστη αισθηση ελευθεριας που νομιζουμε ότι εχουμε, αλλα από αυτό μεχρι το να καθομαι και η τυχη μου να δουλευει (ασχετα με το υπερ ή κατά) εχει διαφορα.

Μπορει να’χω χασει μερος της κουβεντας( οποτε ζητω συγνωμη για το ατοπο), αλλα υπαρχει λογικη εξηγηση σ’αυτό που λες ή είναι θεμα πιστης;
Γιατι κάθε αιτια ικανη να καθοριζει τα παντα και σε τετοιο βαθμο εχει κινητρο, πηγη, σχεδιο και αποτελεσμα.

s_pablo είπε...

Επειδή πιστεύω ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα έχουν πει όλα, θυμάμαι πάντα το "Συν Αθηνά και χείρα κίνει".

Όμως αυτοί οι ίδιοι τύποι θεοποίησαν τις
Μοίρες και φτιάξαν μια υπέροχη μυθολογία γεμάτη τραγικούς ήρωες με αναπόφευκτη μοίρα. Ο Αχιλλέας θα πέθαινε στη μάχη και ο Οιδίπους θα σκότωνε τον πατέρα του και κανείς δεν μπόρεσε να το εμποδίσει.

Αν μια ανοιξιάτικη μέρα πριν τρία χρόνια δεν είχα αφήσει το αυτοκίνητο στο συνεργείο και δεν ήμουν αναγκασμένος, λόγω ενός έκτακτου ραντεβού, να περπατήσω ως τη στάση του λεωφορείου, δεν θα είχα έρθει ποτέ στο Ρέθυμνο. Μοίρα ή επιλογή?

Πάντοτε ήμουν έρμαιο των παθών και των λαθών μου. Τείνω να συμφωνήσω με τη viewokto. Θα μπορούσα να μην παρασυρθώ από τα πάθη μου και να ήμουν αυτή τη στιγμή βολεμένος σε μια οικογενειακή θαλπωρή με μηδενική εντροπία. Είχα την επιλογή να αγνοήσω το δρόμο που μου προτάθηκε.

Αυτό που εντείνει την θλίψη (που λέγαμε πιο πριν) είναι ότι, σαν τον Χριστό του Καζαντζάκη, βρίσκομαι καρφωμένος στον σταυρό μου ανίκανος πλέον να επιλέξω. Μη με παρεξηγείτε. Την θέλω τη θλίψη μου. Πενθώ για τη ζωή που χάνω κι αυτό δεν θα μου το πάρει κανείς.

Δεν με παίρνει από κάτω λοιπόν κι αυτές οι δημιουργικές εξάρσεις είναι που προκαλούν τα σκαμπανεβάσματα του θυμικού. Αν έμενα στη θλίψη της ψυχής θα κάναμε κηδείες κάθε μέρα σε αυτό το blog.

s_pablo είπε...

Ας γίνω λιγότερο προσωπικός τώρα.

Θυμήθηκα που διάβασα αυτό για την ανεκτικότητα. Είναι στο βιβλίο του Ζαν Κλωντ Καριέρ (σεναριογράφος του Μπουνιουέλ, για όσους δεν γνωρίζουν) "Ο Κύκλος των Σοφών", μια συλλογή από λαϊκούς μύθους που προτείνω ανεπιφύλακτα ως ελαφρύ και απολύτως ευχάριστο ανάγνωσμα.

Από εκεί ένας μύθος για τον ρηάκτορα και τα περί υποκειμενικής γενικούρας.

Κάποτε ένας πολύ πλούσιος Αμερικανός αποφάσισε ότι πρέπει να μάθει ποιο είναι το νόημα της ζωής. Κάλεσε λοιπόν τους πιο σοφούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν μπόρεσαν να του ικανοποιήσουν την περιέργεια.

Κάποιος από αυτούς τον ενημέρωσε ότι σε ένα απομονωμένο μέρος κοντά στην κορυφή των Ιμαλαϊων ζει ένας φωτισμένος άνθρωπος, ο οποίος είναι ο μόνος που θα μπορούσε να του απαντήσει.

Οργανώνει λοιπόν μια αποστολή, με όλα τα μέσα που τα πλούτη του προσέφεραν και τελικά μετά από αρκετό καιρό και επίπονες προσπάθειες καταφέρνει και βρίσκει αυτόν τον άνθρωπο.

Πηγαίνει λοιπόν και τον ρωτάει: "Μεγάλε δάσκαλε, ποιό είναι το νόημα της ζωής?"

Ο σοφός τον κοιτάζει για μια στιγμή και αρχίζει: "Παιδί μου η ζωή είναι ένα μακρυ ποτάμι που..."

Έξαλλος ο Αμερικανός τον διακόπτει φωνάζοντας: "Ξόδεψα εκατομύρια δολάρια, ταξιδεύω αναζητώντας σε τόσα χρόνια, πέρασα τόσες κακουχίες, για να ακούσω αυτήν την κοινοτοπία?"

Ο σοφός μοναχός τον κοίταξε σαστισμένος και ψέλλισε: "Δηλαδή, η ζωή δεν είναι ένα ποτάμι?"

s_pablo είπε...

Παρεμφερής, με τον προηγούμενο, μύθος είναι αυτός του βασιλιά που αναζητά τη σοφία και αναθέτει σε έναν πολύ σοφό άνθρωπο να γράψει όλη τη σοφία του κόσμου σε μια εγκυκλοπαίδεια.

Όταν μετά από χρόνια ο σοφός τελειώνει τη συγγραφή ενός πολύτομου έργου, ο βασιλιάς του λέει ότι δεν έχει χρόνο και να το συμπυκνώσει σε έναν τόμο.

Για να μην πολυλογώ, κάθε φορά του ζητάει και μεγαλύτερη συμπύκνωση, ώσπου στο τέλος του ζητάει μια λέξη, μια μονάχα λέξη που να περιέχει τη σοφία όλου του κόσμου.

Όταν μετά από χρόνια ο σοφός βρίσκει αυτή τη λέξη σκύβει στο αυτί του βασιλιά και την ψιθυρίζει, για να πάρει την απάντηση¨"Αυτό είναι? Αυτό το ξέρω κι εγώ".

Κάτι ειπώθηκε για αυτογνωσία. Τα πάντα είναι μέσα μας. Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσουμε την αξία της γνώσης που κατέχουμε ήδη.

Ανώνυμος είπε...

Viewokto,

"Γιατι κάθε αιτια ικανη να καθοριζει τα παντα και σε τετοιο βαθμο εχει κινητρο, πηγη, σχεδιο και αποτελεσμα."

Αν εξαιρέσουμε το αποτέλεσμα, αυτό της δύναμης δηλαδή που ασκείται μεταξύ δύο σωμάτων, έχει η βαρύτητα για παράδειγμα "κίνητρο", "πηγή"(πέραν της ίδιας της της ύπαρξης) και "σχέδιο"; Απλά υπάρχει και διέπει, σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη, τις λειτουργίες του σύμπαντος.

Το παράδειγμα με τα υποατομικά σωματίδια ήταν άστοχο, ή μάλλον επιστημονικά ξεπερασμένο(μικροσκόπια σάρωσης ηλεκτρονίων).

Δεν κινούμαι στα πεδία της επιστήμης, αν και βάσει της επιστημονικής γνώσης κάνω αυτή τη διαπίστωση και όχι για προσωπικούς λόγους, όπως ο κάθε πικραμένος που το άκουσε και του άρεσε.
Φιλοσοφικά θα έλεγα και σε καμία περίπτωση ως πίστη.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει αυτό που κάποιοι ονομάζουν "πεπρωμένο"(πες το και "κιθάρα" δεν έχει σημασία), οδηγούμαι βάσει της λογικής στο συμπέρασμα πως υπάρχει, για την ακρίβεια πως δρα καθώς δεν μιλάμε για ένα αντικείμενο αλλά για τον ίδιο το χωροχρόνο, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου είναι και τα βιολογικά όντα που αυτή τη στιγμή ανταλλάσουν απόψεις μέσα από ένα ψηφιακό δίαυλο επικοινωνίας.

"...αλλα από αυτό μεχρι το να καθομαι και η τυχη μου να δουλευει (ασχετα με το υπερ ή κατά) εχει διαφορα."

Δεν κατάλαβες, το ότι κάθεσαι(ή τρέχεις, ή κεντάς, ή βλέπεις τηλεόραση, ή είσαι σε νάρκη ταξιδεύοντας προς τον Αρη κοκ) είναι από μόνο του αποτέλεσμα κάποιων προυπάρχουσων αιτιών, της υπαρξής σου συμπεριλαμβανομένης, που σε οδηγούν σε αυτή την κατάσταση και δεν υπάρχει κάποιος σκοπός ή σχέδιο, απλά το μέλλον που θα προκύψει από τη δυναμική αυτής της κατάστασης, τμήματα μόνο του οποίου θα γίνουν αντιληπτά από εσένα για να τα κρίνεις υποκειμενικά εκ των υστέρων στον όποιο βαθμό μπορείς.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα με το οποίο ελπίζω να σου δώσω καλύτερη εικόνα.

Είμαι μαζί με έναν φίλο και το ολοκαίνουργιο Golf του στην Κακιά Σκάλα την περίοδο που κατασκευάζονται οι σήραγγες.
Γυρίζουμε από Κόρινθο με το λαμπάκι των καυσίμων αναμμένο για πολλά χιλιόμετρα(χαθήκαμε ελαφρώς), φοβόμαστε πως θα μείνουμε πάνω στα στροφιλίκια και δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε στην άκρη καθώς οι μαλάκες είχαν βάλει πλαστικά οδοφράγματα σε όλο το μήκος της διαδρομής και ανοίγματα είχε σπάνια.

Γυρίζει ο Γιώργος απελπισμένος(σημειωτέον φοιτητής στο Φυσικό Αθηνών και άθεος) και πετάει ένα: "Θεέ μου, κάνε να φτάσουμε μέχρι το βενζινάδικο".
Και πετάω εγώ το ερώτημα, διότι δεν μπορώ να ακούω μαλακίες!

"Αν ήξερες ΑΚΡΙΒΩΣ:

α)την απόσταση που μας χωρίζει από το επόμενο βενζινάδικο,

β)την μορφολογία του εδάφους(κλίση, υφή κτλ),

γ)την ποσότητα καυσίμων στο ντεπόζιτο,

δ)την ιδανική σχέση στο κιβώτιο και το ιδανικό φάσμα στροφών για κάθε χιλιοστό της διαδρομής,

ε)την ένταση και την διεύθυνση των κυμάτων του αέρα που θα προσκρούσουν στο όχημα,

στ)την θερμοκρασία ανά πάσα στιγμή της ατμόσφαιρας(επηρρεάζει την κατανάλωση, ψύξη του κινητήρα κτλ),

ζ)την πρόσφυση(συνάρτηση της κατάστασης των ελαστικών και αυτής του οδοστρώματος)

η)την κατάσταση του ίδιου του οχήματος(κινητήρας, περιφερειακά, ηλεκτρονικά κ.α)

θ)την ταχύτητα, τη θέση και γενικά την κατάσταση όλων των οχημάτων που θα συναντήσουμε στην καθορισμένη διαδρομή,

ι)την ψυχική, νοητική και σωματική κατάσταση των επιβατών τους και κάθε άλλου ανθρώπου ή ζώου(πχ η κοπέλλα που διασχίζει την πίστα στο βενζινάδικο και θα σε αναγκάσει σε ελιγμό ή το σκυλί που θα πεταχτεί αναγκάζοντάς σε να φρενάρεις και να ανέβει η κατανάλωση καυσίμων κατά την επιτάχυνση)

(Να συνεχίσω; Μπορώ!)

...με λίγα λόγια, κάθε άγνωστο μα ΥΠΑΡΚΤΟ παράγοντα, θα έλεγες "Θεέ μου, κάνε να φτάσουμε μέχρι το βενζινάδικο";"


Είναι η άγνοια μας, λοιπόν, που αφήνει χώρο στο "Θεό", την "Τύχη", με λίγα λόγια την πλάνη μας και τις όποιες ελπίδες προκύπτουν, όχι το σύμπαν και η πραγματικότητα(κομμάτι και παράμετρος του οποίας είναι φυσικά και η άγνοιά μας μαζί με εμάς!). Ακόμα και οι πιθανότητες που χρησιμοποιούμε είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της άγνοιάς μας, με μόνη διαφορά πως τις χρησιμοποιούμε προς επίτευξη της γνώσης και όχι ως τσουβάλι για όσα δεν γνωρίζουμε.

"Πραγματικα πιστευεις ότι δεν εχεις κανενα πραγματικο ελεγχο πανω στη ζωη σου κι ότι όλα (μα όλα;)είναι προαποφασισμενα;"

Δεν "πιστεύω", λοιπόν, θεωρώ. Και όχι, όπως εξήγησα και παραπάνω, δεν ξυπνάω το πρωί με αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου, κάθε άλλο. Προσπάθησε να αναλογιστείς τις παραμέτρους που σε οδήγησαν σε μια πράξη ή, ακόμα καλύτερα, σε μια σκέψη και αν καταφέρεις να αφήσεις πολύ μικρό περιθώριο στο "τυχαίο" το ξανασυζητάμε. Ειδάλλως δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να στο μεταδώσω.

Δεν υπάρχει μπλέ και κόκκινο χαπάκι εν προκειμένω!

Υ.Γ: S Pablo συγνώμη για την κατάχρηση, αλλά τα ήθελε κι ο κώλος σου... Ακου "μοιρολάτρης"! Παρεμπιπτόντως, τι εννοείς "αισθάνομαι μοιρολάτρης"; Σαν να λέμε "Κάτι με τριγυρίζει αυτό τον καιρό"; Τι είναι, ίωση;!!

s_pablo είπε...

Ρε συ ρηακτορα, δώστου να καταλάβει, τι συγγνώμη ήταν αυτή?

"Παρεμπιπτόντως, τι εννοείς "αισθάνομαι μοιρολάτρης"; Σαν να λέμε "Κάτι με τριγυρίζει αυτό τον καιρό"; Τι είναι, ίωση;!!"

Ακριβώς αυτό. Περισσότερο με ασθένεια μοιάζει παρά με θεώρηση της ζωής.

----------------------------------

Με προβληματίζουν αυτά που γράφεις με την έννοια ότι υπάρχει μια ισχυρή αντίφαση στα λεγόμενα σου.

Απορρίπτεις με επιστημονικό τρόπο μια "θεολογία", για να εγκαταστήσεις μια άλλη στη θέση της.

Χρησιμοποιείς το αριστοτελικό "πρώτο κινούν", το οποίο και αφήνεις ακίνητο, αλλά δεν μας κάνεις τη χάρη που μας έκανε ο Αριστοτέλης ή ακόμα και η ορθόδοξη θεολογία, να μας αφήσεις την ελεύθερη βούληση.

Αντ' αυτού προτείνεις μια προτεσταντική θεώρηση του σύμπαντος, το οποίο ουσιαστικά παίρνει τη θέση του θεού, όπου κάθε τι είναι προσχεδιασμένο και προβλεπόμενο.

Με λίγα λόγια, μου δίνεται η επιλογή να κάνω το α ή το β. Η επιλογή μου να πράξω το β δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μου σκέψης και αντίληψης, αλλά κάποιου συμπαντικού σχεδίου για να συντηρηθεί η ισορροπία του συστήματος. Ουσιαστικά αυτή η απόφαση μου προϋπάρχει σε κάθε απόφαση και κάθε πράξη κάθε έμβιου και κάθε άβιου όντος από το big bang και μετά.

Τελικά, μάλλον σαμανική είναι παρά προτεσταντική η θεώρηση.

Έχω μερικές απορίες, αλλά δεν έχω χρόνο τώρα. Το βράδυ ίσως μπορέσω.

Ανώνυμος είπε...

S Pablo,

Πρώτον, ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΝΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;;;
Οέο;

"Απορρίπτεις με επιστημονικό τρόπο μια "θεολογία", για να εγκαταστήσεις μια άλλη στη θέση της."

Να ξεκαθαρίσω πως ανέφερα τις Μοίρες τις ελληνικής μυθολογίας αλληγορικά, ποιητικά αν θες. Εκτός κι αν με έχεις για τόσο στόκο, ωστε να πιστεύω πως το σύμπαν είναι στα χέρια μιας τρελής με ένα νήμα, άλλης μιας με ένα αδράχτι και μιας ακόμη με ένα ψαλίδι(για τα πετσάκια;)! Ελεος...

Θεολογία; Αφ' ενός δεν σου ζητάω να πιστέψεις σε κάτι, αλλά αντιθέτως προσπαθώ να στο εξηγήσω, και αφ' ετέρου χρησιμοποιώ λογικά(κατά το δυνατόν) επιχειρήματα, βασισμένα σε υπαρκτή επιστημονική γνώση, και όχι αστήριχτες υποθέσεις, υποκειμενικές "αλήθειες", ηθικούς ανορθολογισμούς και λοιπά μάμπο-τζάμπο!

"Χρησιμοποιείς το αριστοτελικό "πρώτο κινούν", το οποίο και αφήνεις ακίνητο, αλλά δεν μας κάνεις τη χάρη που μας έκανε ο Αριστοτέλης ή ακόμα και η ορθόδοξη θεολογία, να μας αφήσεις την ελεύθερη βούληση."

Τι εννοείς το αφήνω ακίνητο; Μιλάω για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, η ύλη,(παράγοντας ουσιαστικά χρόνο) και προσπαθώ να καταστήσω σαφές πως όλα(καθετί) είναι αλληλένδετα 100%, μην αφήνοντας χώρο για εναλλακτικές και ενδεχόμενα σε κανένα επιμέρους κομμάτι του.

Τώρα αν θεωρείς, ή μάλλον αντιλαμβάνεσαι, εαυτόν ως κάτι αυτόνομο, αυτάρκες και αποκομμένο από τον μηχανισμό που αποκαλούμε σύμπαν και ισχυρίζεσαι πως η ύλη και οι φυσικές δυνάμεις(γνωστές και άγνωστες σε εμάς) δεν συντελούν εξ' ολοκλήρου στη διαμόρφωση της οντότητάς σου και δεν διέπουν ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο ενεργείς(της σκέψεως συμπεριλαμβανομένης), τότε σου ανταλλάσω ευχαρίστως την "ελεύθερη βούληση" με την "δύναμη" εκείνη που σου δίνει έστω και ένα σημείο, μια στιγμή, στο χωροχρόνο οπου μπορείς να κινηθείς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ελεύθερα, ΠΑΝΤΕΛΩΣ δηλαδή ανεπηρρέαστος από οτιδήποτε!

Μη μου πεις η λογική, διότι θεωρώ, την ίδια στιγμή που την χρησιμοποιώ, πως προκύπτει, ως παράγωγο της σκέψης, από την ύλη. Κύτταρα, μόρια, άτομα, η δυναμική τους ως σύνολο και τίποτα παραπάνω ή λιγότερο.

"Η επιλογή μου να πράξω το β δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μου σκέψης και αντίληψης, αλλά κάποιου συμπαντικού σχεδίου για να συντηρηθεί η ισορροπία του συστήματος."

Θες να μου πεις πως η δική σου σκέψη και αντίληψη δεν έχει διαμορφωθεί, ως τη στιγμή της "επιλογής", από το περιβάλλον σου, ή μήπως πως το σώμα σου και ο εγκέφαλός σου -που επηρρεάζεται από αυτό ως τμήμα του- είναι, κομμάτι "άλλου" κόσμου;

Αυτό προσπαθώ πρωτίστως να σας δώσω να καταλάβετε, πως είμαστε αναπόσπαστα τμήματα του στενού αρχικά και ευρύτερου εν συνεχεία περιβάλλοντός μας, και δεν γίνεται ΟΥΤΕ η σκέψη μας να πλανηθεί εκτός αυτού. Να το συνθέσει, να εικάσει, και να το αντιληφθεί σε κάποιο βαθμό, ναι, αλλά πάντα με αυτό ως αφετηρία.

Να το θέσω πιο απλά. Ας εξετάσουμε τον ανθρώπινο οργανισμό ως σύστημα και ας υποθέσουμε πως παγώνουμε για μια στιγμή το χρόνο.

Τα μέσα επικοινωνίας μας με το περιβάλλον είναι τα αισθητήρια οργανά μας, σωστά;

Η επεξεργασία των μηνυμάτων-ερεθισμάτων γίνεται στον εγκέφαλό μας, σωστά;

Ο εγκεφαλός μας επηρρεάζει και επηρρεάζεται από τα υπόλοιπα όργανά μας μέσα από την μηχανικές(π.χ καρδία) και χημικές λειτουργίες (έκκριση ουσιών όπως νευροδιαβιβαστές, ορμόνες, ένζυμα, πρωτείνες κτλ), σωστά;

Τα εξωγενή ερεθίσματα, σε μια δεδομένη στιγμή, είναι το input και δεν αποτελούν τμήμα του συστήματος, σωστά;

Αρα, αφού αυτά προϋπάρχουν("πρώτο κινούν"), τότε η όποια ανεξάρτητη, ελεύθερη δηλαδή, μεταβολή αυτών δύναται να προκύψει μόνο μέσα από την επεξεργασία τους από το σύστημα και την αλληλεπίδρασή τους με αυτό, σωστά;

Το σύστημα θα επεξεργαστεί με τις υπαρκτές δυνατότητές του το input και βάσει αυτών των δύο παραμέτρων και των προεκτάσεών τους, θα παράγει το output, σωστά;

Εφ' όσον, λοιπόν, το input προϋπάρχει, τότε ως μεταβλητή απομένει μόνο το σύστημα, σωστά;

Και ερωτώ:

Κατά πόσο το σύστημα αποτελεί μεταβλητή;

Μήπως και αυτό δεν προϋπάρχει τη δεδομένη στιγμή εφ' όσον συνυπολογίζεται ως το ένα μέρος της εξίσωσης;

Και βάζοντας τα πάντα και πάλι σε κίνηση, ξεκινώντας τη διαδικασία, μήπως πρόκειται στην πραγματικότητα για μια αέναη ανατροφοδότηση όπου όλα αλληλεπιδρούν και "κλειστά συστήματα" δεν υφίστανται;..

Κάνεις λόγο για "Συμπαντικό σχέδιο". Γιατί επεκτείνετε τον εαυτό σας και τον τρόπο σκέψης σας προσπαθώντας να τον αποτυπώσετε πάνω σε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε, όπως έκαναν κάποτε οι πρόγονοί μας με τον κεραυνό και τον ανθρωπόμορφο και με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ελαττώματα Δία ή Θορ για παράδειγμα;

Εμείς σχεδιάζουμε(ΠΑΝΤΑ χωρίς τον ξενοδόχο!), ο κεραυνός, ως φυσικό φαινόμενο, ομοίως με το σύνολο αυτών, απλά υπάρχουν και λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο που προκύπτει από την ίδια τους τη φύση. Προκύπτει από αυτά, δεν προϋπάρχει ως σχέδιο κάποιου "ανώτερου μυαλού"!

Ισορροπία του συστήματος; Κάθε άλλο! Το σύμπαν είναι ουσιαστικά μια έκρηξη εν δράσει και η ισορροπία ως παγιωμένη κατάσταση είναι ανθρώπινη έννοια. Στην πραγματικότητα είναι μόνο θέμα χρόνου η μεταβολή της. Το έχουμε -μάλλον μας έχει- εξαντλήσει με τον φίλο που προανέφερα!

"Ουσιαστικά αυτή η απόφαση μου προϋπάρχει σε κάθε απόφαση και κάθε πράξη κάθε έμβιου και κάθε άβιου όντος από το big bang και μετά."

Ακριβώς! Ελπίζω, έστω, να την διαβάζεις τώρα με άλλο μάτι, ειδάλλως θα πάω να γίνω σαμάνος προτεστάντης και θα αλλάξω το όνομά μου σε "Καθιστός Λούθηρος"... Μα τον Τουτατή, θα σου φέρω τον ουρανό στο κεφάλι!

Ανώνυμος είπε...

Μια διευκρινηση:

"Ουσιαστικά αυτή η απόφαση μου προϋπάρχει σε κάθε απόφαση και κάθε πράξη κάθε έμβιου και κάθε άβιου όντος από το big bang και μετά."

Δεν προϋπάρχει αυτούσια, διαμορφώνεται βάσει αυτών(input) και της οντότητάς σου(σύστημα), αποτελεί αποτέλεσμα αυτών(οutput) και, φυσικά, με τη σειρά της αποτελεί input για τα υπόλοιπα "συστήματα" αλλά και feedback για το ίδιο.

Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα σε περίπτωση που δεν είναι ήδη σαφές. Οταν λέω "μοίρα" ή "πεπρωμένο"(για να χρησιμοποιήσω τον όρο που αφορά τον άνθρωπο ως τμήμα αυτού), βασίζομαι στη θεώρηση του σύμπαντος ως ένα εννιαίο και αδιαίρετο σύστημα. Ανομοιογενές, φαινομενικά, σε επιμέρους τμήματα(όπως οι μαύρες τρύπες, τα χημικά στοιχεία, τα βιολογικά όντα κτλ) αλλά εννιαίο υπό τον τρόπο λειτουργίας του, τους φυσικούς νόμους που προκύπτουν από την ύπαρξή του.

Ως εννιαίο, λοιπόν, σύστημα, σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ στιγμή του ενυπάρχει και η αμέσως επόμενη, και τούμπαλιν.

viewokto είπε...

Καλημερα

reactor69
Να εξηγηθω για να μη παρεξηγηθω:

Αυτό το "Γιατι κάθε αιτια ικανη να καθοριζει τα παντα και σε τετοιο βαθμο εχει κινητρο, πηγη, σχεδιο και αποτελεσμα" που εγραψα χτες ηταν πιο πολυ διερευνητικο.

Αν πιστευες ότι ο Θεος είναι πισω από όλα αυτά ή αν ηταν θεμα πιστης στη τελικη, το πραγμα δεν ακουμπιεται.
Σεβομαι την πιστη του αλλου, να μη σου πω ότι την ζηλευω κιολας γιατι απλουστευει τα πραγματα.

Αφου δεν είναι θεμα πιστης αλλα θεωριας το συζηταμε.

Πολλα από αυτά που λες τα κατανοω και τα’χω νιωσει.
Η αισθηση του ότι δεν εχω τον ελεγχο των καταστασεων,
η επιδραση του «τυχαιου», που μερικως αποκαλυφθηκε στην πορεια ως απορροια δικων μου ημι-συνειδητων επιλογων αλλα και όχι μονο, πραγματα που γινονται και προκαλουν στροφες στη ζωη μας , όπως αυτό που περιεγραψε ο s_pablo μου εχουν συμβει και με τροπο που μπορει να θυμισει Twilight Zone.

Θεωρεις ότι κάθε διλημμα στη ζωη είναι προαποφασισμενο ασχετα με τις συγκρουσεις που γινονται μεσα μας ακομα κι αν το ριξουμε στη τυχη;
Αν κανω λαθος διορθωσε με.

Η θεωρηση σου μου μοιαζει τροπος να βρεις νοημα (ασχετα αν παραδεχεσαι ότι δεν ειμαστε σε θεση να κατανοησουμε αυτό το νοημα ) σε πραγματα που δυστυχως μου φαινονται να στερουνται νοηματος.
Η θεραπεια μοιαζει λιγο παρηγορητικη.

Από την άλλη γραφεις:

«Δεν κατάλαβες, το ότι κάθεσαι(ή τρέχεις, ή κεντάς, ή βλέπεις τηλεόραση, ή είσαι σε νάρκη ταξιδεύοντας προς τον Αρη κοκ) είναι από μόνο του αποτέλεσμα κάποιων προυπάρχουσων αιτιών, της υπαρξής σου συμπεριλαμβανομένης, που σε οδηγούν σε αυτή την κατάσταση και δεν υπάρχει κάποιος σκοπός ή σχέδιο, απλά το μέλλον που θα προκύψει από τη δυναμική αυτής της κατάστασης, τμήματα μόνο του οποίου θα γίνουν αντιληπτά από εσένα για να τα κρίνεις υποκειμενικά εκ των υστέρων στον όποιο βαθμό μπορείς.»

Ασχετα με το ποσο διασκεδαστικη είναι η εικονα του εαυτου μου ενώ κεντα , εφοσον παραδεχεσαι την ανυπαρξια σκοπου ή σχεδιου που διαφωνουμε;

Συμφωνω ότι στη γραμμικη θεωρηση και αισθηση, που εχουμε για τη ζωη υπαρχει παρελθον, παρον και μελλον, οπου καθετι που γινεται στο παρον είναι σαφες αποτελεσμα καταστασεων, γεγονοτων, επιλογων του παρελθοντος ασχετα αν τις κατανοουμε πληρως ή όχι.

Δεν ξερω αν λειπει ο δευτερος καφες αλλα καπου χαθηκα.


S_Pablo

Χωρις τα παθη και τα λαθη δεν υπαρχει νοστιμαδα.
Ο Σωμερσετ Μωμ ελεγε στην «Ανθρωπινη Δουλεία» ότι η ζωη του κάθε ανθρωπου είναι σαν ένα χαλί. Αυτά τα «παθη και τα λαθη» είναι που δινουν σχεδια στο χαλί και το κανουν πιο ομορφο.

Η οικογενειακη θαλπωρη με τη μηδενικη εντροπια μου ακουγεται ως εκλυτικος παραγοντας αλλεργικης αντιδρασης.

Θα μπορουσα να φρικαρω τον ρηακτορα και να σου πω το "Everything happens for a reason" που μου’πε μια φιλη από Αμερικη (όχι η Υβετ) σε μια δυσκολη περιοδο, που ηθελα να φαω σιδερα από οργη κι απελπισια.
Αυτό που μπορω να πω είναι ότι «εχει ο καιρος γυρισματα» (σαν τον γερο Καραμανλη ακουγομαι με τις παροιμιες).

PS. Η θλιψη εχει την ομορφια της. Μοιαζει σαν ομιχλη (οποιος εχει δει την ομιχλη στα Γιαννενα ξερει ποσο ομορφη ειναι) αλλα καμια φορα κολλας και δεν βρισκεις το δρομο προς τα εξω.


(Αυτο δεν είναι σεντονι, είναι τεντοπανο Πριμαβερα!)

s_pablo είπε...

@Καθιστός Λούθηρος

Ρωτάς από που τα συμπεραίνω όλα αυτά που γράφω. Μα φυσικά από αυτά που διαβάζω.

Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι θεωρείς υπαρκτές τις τρελές με τα ψαλίδια και τις κλωστές, η θεολογία σου δεν ορίζεται από τις μοίρες.

Μπορεί να μη μου ζητάς να πιστέψω κάτι, αλλά το πιστεύεις εσύ. Η θεωρία από την πίστη απέχει όσο η απόδειξη της και πίστεψε με, μπορώ να σου βρω λογικά επιχειρήματα ακόμα και για την ύπαρξη του θεού (αποδείξεις δεν υπάρχουν όμως, θεωρία ή πίστη?).

Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτή η βαθειά πίστη (θα επιμείνω στη λέξη) ότι αποτελούμε ένα μικρό μέρος ενός ενιαίου και αδιαίρετου συνόλου σε τι διαφέρει από τη θρησκεία? Ο Χριστιανισμός αρνείται την ύλη και εστιάζει στην ψυχή, εσύ κάνεις ακριβώς το αντίθετο, αλλά και οι δυο μιλάτε για μια αθανασία. Όσο υπάρει το σύμπαν θα συνεχίσεις να υπάρχεις κι εσύ, είτε ως ύλη, είτε ως ενέργεια.

Βρίσκω πολύ ελκυστική τη θεωρία σου και, όπως λέει και η viewokto, πολυ παρηγορητική. Η σκέψη ότι στην φωτογραφία της εκκίνησης υπάρχει ένα απειροστό στοιχείο ύλης που είμαι εγώ και καθώς το σύμπαν διαστέλλεται, αυτό το στοιχείο (εγώ δηλαδή) ακολουθεί την ίδια κίνηση, δίνει ένα επιπλέον νόημα.

Όμως, εγώ δεν μιλάω για συμπαντικά σχέδια. Εσύ το κάνεις (πως αλλιώς να εξηγήσω την εξίσωση, χωρίς μεταβλητές, της ζωής, που μας δίνεις) και τελικά εσύ προσπαθείς να ορίσεις με ανθρώπινους όρους κάτι που είναι "μη ανθρώπινο". Αυτή είναι η αντίφαση σου.

Ξεκίνησα, θέλοντας να σου απαντήσω στα επι μέρους, αλλά συνειδητοποίησα ότι ερωτήσεις όπως "Ποιός είναι ο ξενοδόχος?", "Η μηχανική της ζωής, εξηγεί την ίδια τη ζωη?", "Υπάρχει ψυχή ή πνεύμα?", "Η λύπη, η χαρά, ο έρωτας είναι απλές ηλεκτομαγνητικές διεγέρσεις ή ορμονικές διαταραχές?", δεν έχουν νόημα σε αυτή τη συζήτηση.

Μια επισήμανση! Μου λείπει πολύ ο ύπνος τον τεέυταίο καιρό. Ίσως να μου διαφεύγει κάτι. Ίσως να σου διαφεύγει κι εσένα. Δυστυχώς οι διαδικτυακές συζητήσεις παρερμηνέυονται εύκολα.

s_pablo είπε...

@viewokto

"Η οικογενειακη θαλπωρη με τη μηδενικη εντροπια μου ακουγεται ως εκλυτικος παραγοντας αλλεργικης αντιδρασης "

Πίστεψε με, αρχικώς είχα γράψει ακριβώς το ίδιο πράγμα (δεν είχα χρησιμοποιήσει τη λέξη εκλυτικός), αλλά το έσβησα...

Αυτά τα καιρικά γυρίσματα είναι που περιμένω κι εγώ. τώρα που μπαίνει ο Κρόνος στην Παρθένο (αυτά παθαίνεις όταν δουλεύεις το βράδυ και τα πρωινά σου μένουν ελεύθερα) θα πάρω την εκδίκηση μου.

:-))))

Υ.Γ. Η υπέροχη ομίχλη των Ιωαννίνων, όταν συνδυάζεται με χακί, πρωινή αναφορά και μια απρόκλητη επίθεση εκατοντάδων βατράχων, μόνο υπέροχη δεν είναι.

Ωραιότατα, πάντως, τα Γιάννενα. Αν ήταν λίγο πιο ζεστά θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, ως τόπος κατοικίας.

Ανώνυμος είπε...

Viewokto και S Pablo,

"Η θεωρηση σου μου μοιαζει τροπος να βρεις νοημα (ασχετα αν παραδεχεσαι ότι δεν ειμαστε σε θεση να κατανοησουμε αυτό το νοημα ) σε πραγματα που δυστυχως μου φαινονται να στερουνται νοηματος."

Δεν ψάχνω να βρω νόημα, γι' αυτό και απέφυγα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "λόγος" και αν' αυτής επέλεξα τη λέξη αιτία.

Για να το κλείσουμε το θέμα, επαναλαμβάνω πως:

"Ως εννιαίο, λοιπόν, σύστημα, σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ στιγμή του ενυπάρχει και η αμέσως επόμενη, και τούμπαλιν."

Και βάση αυτού ΘΕΩΡΩ -δεν πιστεύω-, χωρίς καμία απολύτως επίκληση κάποιας "ανώτερης ύπαρξης" ή "μετα-παραφυσικής δύναμης", πως η ελευθερία είναι καθαρά θέμα άγνοιας των παραμέτρων που διέπουν την ύπαρξή μας. Η επιστήμη και ο χρόνος θα με δικαιώσουν, είμαι σίγουρος. Δεν χρειάζεται να την αποδείξω, διότι δεν πρόκειται για αξίωμα αλλά για τρόπο θεώρησης της πραγματικότητας.

Είναι νομίζω απλό αυτό που λέω και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ηθική ή τον τρόπο με τον οποίο νομίζουμε ότι επιλέγουμε να ζήσουμε.

"Ο Χριστιανισμός αρνείται την ύλη και εστιάζει στην ψυχή, εσύ κάνεις ακριβώς το αντίθετο, αλλά και οι δυο μιλάτε για μια αθανασία. Όσο υπάρει το σύμπαν θα συνεχίσεις να υπάρχεις κι εσύ, είτε ως ύλη, είτε ως ενέργεια."

Φίλε S Pablo γιατί δεν μπορείς να βάλεις την θεωρία μου σε επιστημονικά πλαίσια και δεδομένα;
Δεν εξυμνώ την ύλη, απλά λέω πως υπάρχει και πως όλα όσα υποκειμενικά παρατηρούμε πηγάζουν από αυτήν και τις μορφές που παίρνει. Και βάσει αυτού πάω ένα βήμα παρακάτω και αντιλαμβάνομαι πως εφ' όσον η ύλη μεταβάλλεται μεν, αλλά δεν χάνεται, ακόμα και ένας μικρός μετεωρίτης στην άλλη άκρη του σύμπαντος ασκεί έλξη στη Γη και σε ό,τι υπάρχει πάνω σε αυτήν. Απειροελάχιστη μεν, αλλά υπαρκτή.

Δεν μπορώ να αναλύσω το πώς και να βρω τον βαθμό στον οποίο μας επηρρεάζει ως όντα αυτό, και γενικά οποιαδήποτε μορφή ύλης, από ένα άστρο και ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα, μέχρι ένα μήλο, μια κάμπια και μια ιδέα(και αυτή είναι, ουσιαστικά, ύλη), αλλά δεν χρειάζεται κιόλας καθώς δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν.

Αυτό που λέω είναι ΑΠΛΑ πως μας επηρρεάζει, και θεωρώντας πως το σώμα μας και το "ποιοι είμαστε" είναι μια ακόμη μορφή ύλης αντιλαμβάνομαι πως όσο περισσότερο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί στην κάθε μορφή της, τόσο πιο άδεια και κενή νοήματος θα είναι η έννοια "ελευθερία".

Μην τα μπερδεύεις, δεν θα συνεχίσεις να υπάρχει το "Εγώ" σου, τα δομικά υλικά που το συνθέτουν εννοείται πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν! Το ποια μορφή θα πάρουν, αν θα γίνουν τμήμα ενός μήλου, ενός φράχτη, ενός πουλιού, ενός διαστημοπλοίου, ενός ανθρώπου ή και όλα αυτά μαζί και άπειρα άλλα συν τω χρόνω, καθώς και το πώς θα επηρρεάσουν με την εκάστοτε μορφή τους το περιβάλλον τους, είναι εννοείται κάτι που δεν μπορώ να γνωρίζω. Σίγουρα, όμως, θα το επηρρεάσουν.
Ελπίζω εδώ να συμφωνούμε τουλάχιστον!

Την καλημέρα μου!

viewokto είπε...

Καθιστε Λουθηρε

Όπως το θετεις, ως «τροπο θεωρησης της πραγματικοτητας» συμφωνουμε σφοδρα.
Δεν ξερω τι θα αποδειξει η επιστημη (πολλα που φαινοντουσαν επιστημονικη φαντασια τωρα είναι ξερο ψωμι) αλλα το τελευταιο σου σχολιο (και μια ισχυρη δοση καφεινης) σε συνδυασμο με την αρχη της αφθαρσιας της υλης και μια μη εγωκεντρικη θεωρηση των πραγματων μου ακουγονται πολύ λογικα (αν εχει καποια σημασια αυτό).

Προσωπικα εκτιμω μια αποστασιοποιημενη ματια στην πραγματικοτητα, αφου οι λεπτομερειες τεινουν να μονοπωλουν το ενδιαφερον.
Την οποια ποταπη «ελευθερια επιλογων ή δρασης» θεωρω ότι εχω , λαμβανοντας υποψη το περιβαλλον, τις αναγκες μου της δεδομενης στιγμης κι ένα σωρο αλλους παραγοντες που την ψαλιδιζουν την βασιζω στο ότι η προσωπικη μου ασημαντοτητα (δεν το λεω με αισθημα κατωτεροτητας αλλα από πλευρας μεγεθους) δεν θα επηρεασει την ισορροπια του συστηματος του οποιου ειμαι μερος τοσο ώστε να προκαλεσει αντιδραση.


s_pablo

Κι εγω περασα 6 μηνες «φανταρικου» στα Γιαννενα, που θα χρειαζονταν 3 χρονια ψυχαναλυσης να ξεπερασω αλλα λυπαμαι τα λεφτα μου και φοβαμαι τους κομπογιαννίτες.
Παρολα αυτά τα Γιαννενα εμειναν αλωβητα.
Ευτυχως ηταν ανοιξη-καλοκαιρι (σαν κολεξιον ακουγεται) γιατι ειμαι κρυουλιαρα…

Καλο Σαββατοβραδο σε ολους!