Τι είν' ο Χριστόδουλος και τι το ζουμί του?

Τώρα που εκοιμήθη και ετάφη (δημοσιογραφικές πληροφορίες για ανάσταση δεν έχουμε ακόμα) και πλέον δεν είναι μαζί μας επί της γης ετούτης, τι ήταν άραγε ο Χριστόδουλος και γιατί είναι σε κάποιους τόσο χρήσιμο το ζουμί του?

Τι ήταν ο Χριστόδουλος?

Η αντιπάθεια μου προς το πρόσωπο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος (πλην ορισμένων τεμαχίων γης που δεν έφτανε η χειρ του) ήταν μεγάλη σχεδόν από την πρώτη μέρα που ανέλαβε. Οι λοξές ματιές προς την κάμερα, το υποκριτικό χαμόγελο της συγκατάβασης και το ψευτοταπεινό τρέμουλο της φωνής που συνεπήραν τα πλήθη, εμένα προσωπικά με ξένισαν και, για να είμαι ειλικρινής, μεγάλωσαν την αποστροφή που ήδη είχα για την εκκλησία. Η συνέχεια, δυστυχώς, ήταν ακόμη χειρότερη. Όσο η δημοτικότητα ανέβαινε, τόσο η χειραγώγηση του πλήθους γινόταν σημαντικότερη για τον ίδιο, με αποκορύφωμα την ύψωση επαναστατικών λαβάρων (εναντίον ποιου άραγε) εν μέσω λαϊκών συλλαλητηρίων για τις ταυτότητες.

Κατά καιρούς, ο Χριστόδουλος έβαλε κατά του Διαφωτισμού, της λογικής, της Ευρώπης κλπ, όμως αυτές οι βολές ήταν κατά το μάλλον αναμενόμενες και, μπορούμε να πούμε, καθόλου ξένες προς όλα όσα πρέσβευε ο μακαριστός και διδάσκει η θρησκεία. Αυτό που για μένα είναι ασυγχώρητο είναι οι εξ ανακλάσεως βολές προς την ίδια την χριστιανική πίστη που η ατιθάσευτη φιλοδοξία του έστελνε κατά ριπάς με κάθε κοσμική εκδήλωση του.

[...]ευκόλως δια της τρυμαλιάς της βελόνης κάμηλος εισελεύσεται ή πλούσιος
εις την βασιλείαν του θεού[...]

Όμως το αρχιεπισκοπικό μέγαρο είναι απαραίτητο για την καλή λειτουργία της εκκλησίας, οι ιερείς χρειάζονται πριμ παραγωγικότητας (μετά το εργατιά-αγροτιά έχουμε και το εργατιά-παπαδαριό) και ο ίδιος απαιτεί και το πράττει να ζει πλουσιοπάροχα κάνοντας "ιερές" κρουαζιέρες με επιχορηγήσεις του υπουργείου απολιτίστων.

[...]Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ[...]

Όμως η απαίτηση για, σχεδόν, συγκυβέρνηση τουλάχιστον επί των θεμάτων που θεωρούσε ότι τον αφορούσαν (θρησκευτικά και εθνικά) ήταν έντονη και καθημερινή. Ο περί "δεξιάς του Κυρίου" λόγος του θα παραμείνει ως μια από τις πλέον επαίσχυντες παρεμβάσεις της Εκκλησίας στα πολιτικά ζητήματα του τόπου, το θέμα των ταυτοτήτων ξεπερνά ακόμα και την κοινή λογική, ενώ οι συνεχείς, συνήθως εμπρηστικές, παρεμβάσεις του σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ευτυχώς δεν ζημίωσαν τον τόπο (προφανώς επειδή οι ξένοι ηγέτες δεν τους έδιναν ιδιαίτερη σημασία)

[...]Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον[...]Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω[...]

Όμως προέταξε το δικό του είδωλο, το διαμόρφωσε και το περιέφερε από άμβωνος και τηλεοράσεως και σε κάθε μα κάθε ευκαιρία χρησιμοποιούσε το όνομα του Κυρίου (όπως προείπαμε και την δεξιά του) για να επιβάλει το δίκιο του επί όλων υμών των απίστων.


[...]Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος[...]

Όμως αμέσως μετά την διαπίστωση της ασθένειας του, ξεκίνησε ένας αγώνας άνευ προηγουμένου για την ίαση της. Δεκτή η αγωνία του ανθρώπου, πως όμως διδάσκεις ότι η ζωή επί της γης είναι πεπερασμένη και αυτό που έχει σημασία είναι η μετά θάνατον ζωή "εν τόπω χλοερό, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός" και ταυτοχρόνως σκορπάς εκατομμύρια από τα χρήματα των φορολογούμενων πιστών και μη, μόνο και μόνο για να παρατείνεις μερικούς ακόμα μήνες την ταπεινή ζωή σου?

Στο τέλος υπερίσχυσε η ανάγκη της υστεροφημίας. "Ταπεινός αντίκρυσε τον θάνατο" μας πληροφορούν, όμως γιατί είναι τόσο αναγκαία η υστεροφημία, εφόσον είναι εξασφαλισμένη μια θέση στον παράδεισο?

Και τι θα γίνει τώρα με το ζουμί του?

Όταν επιλέγεις να ζεις μέσα στην ματαιότητα της αυτοπροβολής, πρέπει να περιμένεις ότι αυτοί που σου προσέφεραν το βήμα θα σε στίψουν μέχρι να σε στραγγίξουν. Ξαφνικά ο τεθνεώς δεν δεδικαίωται απλώς, αλλά εξυμνήται και σχεδον καθαγιάζεται. Τα αφιερώματα, η δήθεν οδύνη και η εκ του μαϊντανού μπουρδολογία έδωσαν και πήραν (δείτε και το εξαιρετικό ποστ της βαζελόγατας), φτάνοντας σε σημείο να δούμε από την κρατική τηλεόραση μέχρι και ντοκυμαντερ με τίτλο "Η ζωή του Χριστόδουλου".

Οι κραυγές για τον "σπουδαιότερο Έλληνα που υπήρξε ποτέ" σκέπασαν ξαφνικά τους στίχους του Σεφέρη, του Ρίτσου και του Σολωμού, έσβησαν τους πίνακες του Θεόφιλου και του Τσαρούχη, έπνιξαν τις πολιτικές καινοτομίες του Καποδίστρια και του Βενιζέλου (του Ελευθέριου, όχι του άλλου με τα ρεύματα), κατέστειλαν τις επαναστάσεις του Κολοκοτρώνη του Ρήγα και του Κανάρη και σε λίγο θα απαλείψουν και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας που είχε μείνει στο πρόσωπο του.

Το πλέον λυπηρό είναι ότι οι ίδιοι οι παραληρούντες πιστοί και οι σκοπίμως παραληρούντες δημοσιογράφοι προσβάλουν, άθελα τους λέω εγώ, την μνήμη όλων των προηγούμενων Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, τον ίδιο τον σημερινό Πατριάρχη, ακόμα ακόμα και τον Άγιο Νεκτάριο (τον τελευταίο άγιο της ορθόδοξης εκκλησίας και μοναδικό απ'όσο γνωρίζω νεοέλληνα άγιο) μέσα στην υπερβολή τους.

Προφανώς κάποιοι κερδίζουν από αυτό. Προφανώς κάποιοι θέλουν να βράσουν πολλά κόκκαλα μέσα σ' αυτό το ζουμί. Το ίδιο πλήθος που χρησιμοποίησε ο Χριστόδουλος όσο ήταν Αρχιεπίσκοπος έγινε πλέον ο ιδανικός πελάτης για τους απανταχού αριβίστες δημοσιογράφους της κακιάς ώρας.

Θέλω να πιστεύω (δεν ξέρω αν μπορώ, αλλά θέλω) ότι ο Χριστόδουλος ήξερε ότι όλα αυτά ήταν, είναι και θα είναι υπερβολές. Θέλω να πιστεύω (είπαμε...) ότι αν ήταν εδώ θα τους έβαζε στη θέση τους. Δυστυχώς, πιστεύω ότι αυτός τους έβαλε σε αυτήν τη θέση που βρίσκονται τώρα, αυτός τους έδωσε το τσεκούρι για να πελεκύσουν τη βελανιδιά που έπεσε και τώρα πια είναι πολύ αργά για να το πάρει πίσω.