Όταν περπατάω, σκέφτομαι. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ένα μικρό δυναμό στα πόδια που φορτίζει τον εγκέφαλο και δεν μ'αφήνει να κάνω αλλιώς. Τον τελευταίο καιρό περπατάω πολύ. Ξανασυνατιέμαι με την πόλη που, κάποτε, άφησα και σκέφτομαι.
Όσο πιο αργά περπατάω, τόσο πιο χαλαρές γίνονται οι σκέψεις. Ήρεμες, κάπου κάπου γαλήνιες, σχεδόν στατικές. Σίγουρα ολοκληρωμένες, σε μια ευθεία, με αρχή, μέση και τέλος.
Καμμία έκπληξη.
Όταν, όμως, περπατάω γρήγορα, οι σκέψεις τρέχουν κι αυτές. Λέξεις, ατάκτως ερριμένες, ανακατεύονται με εικόνες, χρώματα, κίβδηλες αναμνήσεις και γίνονται ποτάμι. Ένα ποτάμι ζωογόνο, ορμητικό, θορυβώδες. Αισθάνομαι ότι γεννήθηκα μέσα σ'αυτή τη βουή. Γίνομαι κτήμα της. Μπαίνω στο νερό. Bγάζω όλον τον αέρα. Bυθίζομαι στον πυθμένα, όπως κάναμε μικροί, εκεί που το μπλε συναντά το μαύρο και οι μορφές τρεμοπαίζουν. Στέκομαι εκεί με τα μάτια ανοιχτά κι όταν πια δε μπορώ άλλο, αφήνω το σώμα μου ν'ανέβει, βίαια, στην επιφάνεια και μένω εκεί. Ώσπου να συναντήσω τη θάλασσα.
Ηλεκτρίζομαι!!!
Ίσως γι'αυτό τρέχω σπανίως...
------------------------------------------------------------------------------------
"Μια ιστορία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος... αλλά όχι απαραιτήτως σε αυτή τη σειρά"
Jean-Luc Godard
12 σχόλια:
Εγώ πάλι δεν μπορώ να σκέπτομαι άλλο - έχω σκεφθεί υπερβολικά πολύ στην ζωή μου κι έχω ενεργήσει πολύ λιγότερο! Κι η ζωή, η πραγματική ζωή, είναι, θαρρώ, το ανάποδο!
Τέλος πάντων, όταν περπατάω πια, βλέπω, βλέπω με δέκα μάτια, με όραση ευθεία, όραση περιφερική, συλλαμβάνω χρώματα, σκηνές, σχήματα... Εν ολίγοις, η κατάρα του φωτογράφου είναι ότι όλα γύρω του τα βλέπει ως εν δυνάμει φωτογραφικά κάδρα. Βλέπει παντού θέματα, στήνει συνθέσεις, ψάχνει γωνίες λήψης... Κατάρα, σου λέω - δεν βλέπει μια ωραία πόρτα, βλέπει την φωτογραφία μιας ωραίας πόρτας. Δεν βλέπει μια ωραία κοπέλλα, βλέπει το πορτραίτο της - ίσως γι' αυτό δεν τον βλέπουν κι οι ωραίες κοπέλλες και τον προσπερνάνε... παρεκτός κι αν είναι μοντέλα... αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία!!!
:-)
Ηλεκτρίζομαι κι εγώ τώρα, βλέπεις;
Μικρότερος, ακόμα το κάνω αραιά και που, ότι κι αν έκανα το βλεπα σε διάφορες γωνίες λήψης. Ήθελα να γίνω σκηνοθέτης, βλέπεις.
Θα θελα να είχα μια διαστροφή σαν τη δική σου. Να τεμαχίζω κι εγώ τον κόσμο κρατώντας μόνο τα όμορφα κομμάτια του. Μου αρέσει η φωτογραφία (αγνοώ αν έχω το ταλέντο, βέβαια), γι'αυτό και σε παρακολουθώ ανελλιπώς.
Ζήτω ο ηλεκτρισμός, είπαμε...
Θαύμα! Περιγράφεις υπέροχα τον εντός σου ρυθμό και το ταξίδι των σκέψεων, τη γέννηση των λέξεων.
@Ιφιμέδεια
Είδες τώρα τι δεν είναι δυνατόν? Είναι, νομίζω, η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει με σένα.
Ευχαριστώ...
Είναι προφανές ότι έχουμε συντονιστεί...
Πάμε μια βόλτα στη πολη;;;
Να ανταλλαξουμε σκεψεις;;;
τώρα μου βάζεις δύσκολα, και δε θαθελα!!! κοιμάμαι όρθια!!
@Ιφιμέδεια
Προφανές...
@Coula
Με σένα τις ανταλάσσω και χωρίς βόλτες, αλλά όποτε θες πάμε.
Από το απέναντι πεζοδρόμιο...
Μη μας παρεξηγήσουν κιόλας.
χαχαχα
@Φουλη
Σόρρυ δεν το ήθελα. Κοιμήσου εσυ να στρώσεις κι επιδερμίδα, που είσαι από πάρτυ σε πάρτυ και θα τα ξαναπούμε...
;)
που να δεις σκέψεις και λέξεις όταν διαβασα το ποστ σου...
@Αμάλθεια
Χαίρομαι. Γι'αυτό που δεν χαίρομαι είναι που γράφεις τόσο σπάνια...
χαίρομαι και εγώ όταν μου λένε να γράφω πιο συχνά...χαχα.
δεν υπάρχει όμως στάνταρ αριθμός αναρτήσεων ανα μήνα,τότε πως καθορίζεται το σπάνια και το συχνά?
http://ama-amalthia.blogspot.com/2010/01/so-many-posts-so-little-time.html
ίσως αυτό το ποστ να εξηγεί γιατί δεν γράφω πολύ...ξέρεις μου αρέσει πολύ να διαβάζω,πιό πολύ απο το να γράφω...(πόσα πολύ σε μια παράγραφο?)
Μέσα στη βουή του δρόμου...
Δημοσίευση σχολίου